Netgedichten

netgedicht (nr. 5.780):

Margrietjes

Ik zag Margrietje in het gras
gezeten staren naar iets kleins
ze had de knieën opgetrokken
onder rond uitstaande rokken
op d’r gezichtje glom een grijns

Haar blik zei me hoe blij ze was
en met de onschuld van een kind
neuriede ze hetzelfde liedje
als het kleine wit Margrietje
dat deinde op de lispelwind

Ik voelde hoe het mij charmeerde
dit puur genieten zonder schromen
van het spel dat ze samen speelden
mijn glimlach krulde bij de beelden
waarin beiden weg leken te dromen

Toen ik later weer passeerde
bleef de adem stom gestoken
mij ontbrak elk denkbaar woord
want wat eens bloeide was verstoord
het mooi Margrietje was gebroken