Netgedichten

netgedicht (nr. 6.917):

de maan scheen vaal

ik zag je dansen
langs de gracht
het waaide kouder
dan ik dacht

de maan scheen vaal
weerkaatste nattigheid
in de kapotte schijn van
dromende lantaarnpalen

huizen hullen zich en mij
in het duister van hun muren
de ramen zijn nog zwart door
het niet thuis zijn van de buren

ze zijn uitgewoond
en huren resten van de tijd
het fundament verdraagt niet dat
de ene steen nog op de andere blijft

ik sterf de straten uit
steek over en dood uren in
het ronden van het plein een
vroege fietser zal mijn morgen zijn