In de stilte van de nacht Klinkt het zacht gefluister Van haar op wie ik wacht, Ik elke nacht naar luister. Dan komt zij bij mij in mijn bed, Kruipt dicht tegen mij aan, Dan geef ik haar steeds belet Om met mij te lieven gaan. Al zijn het slechts mijn dromen, En is zij ’s morgens weg, Mag ze elke nacht weer komen, Want ik geniet met…

Op de verminkte zijtak hoef ik me niet te laten bedwelmen door de hars om overal in de boom de mensenschemering te zien, hun kabels door de wortels heen gehakt, hun kunststoffen uitgezaaid in de aarde en de zee en om het huilen te horen dat in mijn adem stokt het verdriet om het negeren van de gevolgen van wat we denken nodig te…

Zilvren sporen in ’t bedauwde Gras door het gouden licht Bestreken van de prille zon In deze vroege ochtendstond. Verderop zweven bonte koeien Met hun doorkliefde torsen, Gewekt door d’nieuwe dag, In d’stilte van licht zonder geluid. De stad achter de kim ontwaakt Met motor- en mensgeluiden, Door het stadsleven uitgebraakt. Jongeren…

Ons achter is een bos zonder paden betovergrootvaders zestig eiken geplant op zijn trouwdag toen het huis af was, het huis waarin de plannen zijn gemaakt om het af te breken en de bomen kunnen dat betalen Alles nieuw, geen verleden meer dat we aan kunnen raken, maar jonge aanplant zonder schaduw over de achtste generatie Ons achter…

De reis is onrustig maar het schip is een prachtig schip al zijn er geen scheepskabouters om de vege boel te redden, nee alleen dwazen aan boord die vrijheidsliederen zingen en toosten op verre stranden Ach, we verliezen koers Het magnetische veld wordt zwakker en de noordpool schuift weg Havens blijven ongelezen Zeepokken grijpen…

Omkijkend lazen ze Onschuld en Vrede boven de poorten die zich voor hen sloten maar niemand wist of ook de uitgang een opschrift had Ik vraag me af of het Smart geweest kan zijn en Eenzaamheid, nee dat waren voor hen toen nog lege woorden Het verlangen om meer te weten, te ontdekken wat er allemaal bestond buiten de muren, was de onrust…

Aandacht krijgen Als kind voelen Dat er op je gelet wordt Daarop moeten letten En daarmee ook Aandacht krijgen Voor hoe het allemaal werkt Tussen mensen En de rest van de wereld Anders roepen je hersenen De Staat van Verveling uit Want je ontgroeit speelgoed En school is ook niet alles Je hebt aandacht nodig Die jou helpt Te…

is dansen begonnen als oefening een ritueel vechten om beiden sterk te zijn die zich ontwikkelde tot wat wij er nu onder verstaan een lichtvoetig lopen en los van zorgen elkaar omarmen zonder bloot te zijn is dansen een vechtspel om te verliezen wie je tot dan toe bent, een voorzichtige verkenning, een oefening of de toekomst…

In de wijde wereld ik rondwaar, Heb ik jou nog niet ontmoet, Wijl ik velen zag op mijn pad, Maar nog niet degene ik zocht. Mijn zolen zijn bijkans versleten, Mijn tong reikt bijna tot de grond, Voel vermoeidheid in m’n benen, Heb bijna de ganse aard gerond. De stappen gaan steeds minder snel, Ruif ik uit eet steeds minder vol, Wijl ’…

In de weerklank hoor ik de wereld buigen Echos in de nacht ..Het spookt, ik kijk ..naar binnen Er verandert iets ..En het verandert ..voorgoed Er valt een warme regen ..In een hapering ..doemen poorten op Ik kom op adem ..In en uit, in en uit ..aard ik me in meer dan de grond onder mij, aard ik me in het licht…

Een staart van iets dat hier zwom, het begin van opwellend bloed Ik zie, ik zie wat jij niet ziet Strepen en iets dat leeft Een haperende wereld Of kijk ik te snel voorbij, er overheen? Kijk ik wel? Onleefbaar veel jaren zouden er nodig zijn om te beseffen wat ik waarneem Ik mis het overzicht om te selecteren wat belangrijk is…

Ik droomlig onder de hemelboog, 'n Azuurblauwe peilloze diepte, Waarin ik verdrink, herboren Terugkeer in mijn etherische droom, Ontvangen door orkestraal vogelgezang, Toegewaaid door ’n zacht briesje, In de stilte van d’avondstond…

Wie ik ben, mijn grapjes mijn woordkeus en mijn kleren dat alles lijkt wel belangrijk maar achteraf weet ik elke keer weer dat het niet beklijft, dat maar een vaag beeld ervan overblijft bij vrienden en bekenden en het niet de vastheid heeft van mijn gezicht, dat het alleen iets betekent voor wie-weet-welke mensen die ik niet ken…

Mijn zicht is horizontaal wel 250 graden een open vizier op de wijde wereld en alles van mezelf, behalve dat wat het meest mij is: mijn gezicht zodat ik maar een flauw idee heb wie de mensen zien wanneer ze mij zien Hun reacties zijn me vertrouwd ja, ik ben wie ik ben maar een vreemde voor mezelf en naarmate de tijd verstrijkt ben…

Deze stad heeft sterren: een Pad van Roem geplaveid door onderheren en commissies die professioneel gewichtig zijn voor internationale eer Wie aan hen ten prooi valt is voorgoed zichzelf niet meer wordt uitgewist en vervangen door de icoon met zijn naam: Gotama, de verlichte mens Jezus, de liefdevolle naaste Sokrates, de mens die zichzelf…

In de herfst van het leven, Lijkt het leven trager dan voorheen, Wijl in de lente van het leven, Het vliegensvlug verwijderde van ’t begin! Alleen in de zomer was er evenwicht Van tijdsbesef en tijdsgewricht, Doch in de winter van dit leven blijkt Dat de tijd tot stilstand komt.…

Ik draai me om in de branding en kijk terug de wereld in Op de grens spelen kinderen Achter de duinen draait een kraan temidden van waaiende plannen door straten vol verkeer van goed- en kwaad- schikse resultaten, en ondergronds voert het riool de emoties af De kinderen joelen regen hun bui spat mij nat en slaat luchtbellen uit het water…

Samen wakker worden onder het zachtgekleurde leven in het ronde raam De groene jeugd van de wereldtuin onpeilbaar diep in de spiegel van een oude put vol tover waarboven wij hier- onder op een zacht bed zweven in geluk Samen wakker worden op de Droomberg boven de dagen…

De hemel is mijn vrijheid om jou te leren kennen elkaar in de ogen te kijken en de wonderen te benoemen de kleinigheden wijzelf, zo vertrouwd en ondoorgrondelijk onze gevoelens die overal doorheen stromen ons leiden of frustreren de samenhang van alles al de delen en deeltjes en de overkoepelende hemel van onze gedachten…

Het waait nauwelijks, toch dwarrelen er al bladeren voor mijn voeten, en zo vergaat het me vaak Wat ik niet vasthoud, waait weg en kan zomaar in stukken vallen dus spring ik met lange armen heen en weer als een jongleur Zal ik alles maar laten gebeuren en toekijken met prikkeldraad om mijn gedachten? Zonder einde aan veranderingen…