Mijn handen houwen ruwe steen en ruwe steen – beeldhouwt mijn handen.…

Langs het gordijn de streling van de wind die mij omarmt midden in het zonneraam op de vloer van de kamer mijn voeten op het tapijt reiken diep in de aarde mijn warmte groet de warmte mijn adem kust de wind .....Ik trek het bed in de zon .....en wieg mij in welbehagen .....languit en wijd geopend .....glijd ik de wereld in…

Moeilijke vragen zijn niet leuk, je stelt ze niet – aan jezelf, of wel?…

de rivier weet van stromen de weemoed kent ze niet het verlangen weet van stromen zichzelf bevatten kan ze niet wat ze zoekt voorbij de verte van haar ogen is er niet buiten de tijd stroomt ze het ondoorgrondelijke verlangen…

Mijn fantasie vult de gaten in mijn kennis: zwarten op het zwart.…

Op een draaistoel kijk ik rond de tijdcapsule van mijn hoofd vliegt en bedenkt verhalen van herinneringen en beelden die passeren, ik reis naar mijn geboorteland Het bestaat niet, nooit heeft het bestaan, het is soep van levenslang aan mijn voeten geplukte ingrediënten, gekookt in de pan van mijn schedel .....De verse soep van nu…

Ze heeft me, ze zal me opsluiten met slangen of spinnen of levend villen, roosteren, leegzuigen of beheksen, ik ben verloren Waarom waagde ik me in de boom, wurmde ik me door de spleet nieuwsgierig, misschien al betoverd Wat zocht ik hier? Mezelf te leren kennen een ondergronds ik verstrikt tussen de wortels in het hol van de wilde…

hoe kan ik licht worden ik ben niet klaar vergeefs reikte ik naar het waardevolle schuilt er schoonheid in duisternis is het een mooie reis misschien laat ik de herfststorm los en vertrek ik in een lichte lentebries vaar ik in een bootje onder een blauwe hemel de zee op misschien…

Misschien was het een droom, sprookjesachtig echt voor hem toen hij binnenkwam en mij zag liggen op het bed zonder dat ik wakker werd Misschien heeft hij eerst een tijdlang gekeken tot het ineens vanzelf ging en gauw gebeurd was ik schreeuwde en hij verward vluchtte Misschien had hij voldaan willen blijven genieten van mijn schone…

Veldslagen, helden van vroeger, een eerbetoon – aan moord, schaamteloos.…

De condensstrepen van reizigers passeren – nooit hun horizon.…

Je leert te leven met zwarte engelen, soms – is er een van goud.…

Het is uitzichtloos koud en stil, hoe sierlijk de wind ook speelt met de sneeuw Achter het raam aan de overkant kijken kinderen snoepend naar het warrelende ballet de zilvermeeuwen in het wak dat ze open houden, witte dobbermeeuwen in zwart water en op het ijsgrijs rondom stappen zwarte vlekken koet door de witte vlokkenvloed de…

In een fauteuil bij de receptie van het hotel oefen ik mijn tekst buiten onweert het de regen klettert elke keer dat de deuren opengaan Zinnen herhalen tussendoor steeds kijken naar het publiekstheater van de mooie buitenkant van het bejaarde echtpaar dat nipt aan een drankje en ongeduldig op een taxi wacht napratend over vrienden en…

hoe groot is afstand valt het uit te drukken in tijd zijn het mijlen tussen plaats A en B is het het verschil in cultuur of dat in rang en stand en tel je daarom niet mee? Is het de taal van het ene of het andere land of is het toch die hand van een vader die nooit naar z’n kind heeft gereikt? dit laatste is geloof me de grootste afstand…

Hoe bil je spleten: in een poepele poortpang – of met kakcenten?…

Met een gebogen hoofd zwoegt Pilar door het zand, ze heeft gespeeld langs de rand, waar het water wit is van schuim, dat komt en terugstroomt veel verder dan ze kijken kan Mama weet het meteen Pilar, waar zijn je schoenen? Vertel, waar heb je ze gelaten? Hier Mevrouw, kijk, ik heb ze Weet u, ik heb ook zo'n meisje maar ze is ziek, ze heeft…

Ik denk veel aan het meisje uit het kamp in Guantánamo ze is een bloem tussen de bloemen een berg in de bergen, ze leeft en hoeft nooit ergens heen Daar zingen vogels in de palmen een beek stroomt door het dal het water blinkt zachter dan goud en zij is een witte roos in juni en in januari Van haar wil ik zonnenstralen dichten in het…

de geur van een bloem de vlucht van een vogel de warmte van de zon de mens met z’n eeuwige woordengegoochel een spin die in een boek zijn eigen web ontspon ze doen wat ze doen omdat ze het altijd zo deden zij zijn het die het langst zullen overleven ver voorbij de dagen van heden omdat ze altijd dichtbij wat ze zijn zijn gebleven…

Ik ben dus in slaap gevallen, ongetwijfeld – want ik word wakker.…