niet om mij te zien niet om wie ik ben ik weet het ik ben alleen een spiegelend oppervlak voor jou dat slechts voldoening schenkt in de liefdevolle terugkaatsing van jezelf steeds weer als je me in de ogen kijkt zoek en vind je een bewonderend beeld van jezelf de echo van de weerkaatsing van een diep verlangen op…

Even leek er iets te horen Altijd midden in de nacht Ogenschijnlijk wat verloren Of een wisseling van de wacht En gewacht werd er slechts even Er is zelfs bij stil gestaan Tot ook deze paradox van ’t leven Verder lijkt te zijn gegaan Die dag stap je plomp aan boord Van je eigen boot Ontluisterend en ongehoord Maar je houdt je groot…

we zagen hoe de takken van de eik en de linde elkaar raakten het gedruis van de bladeren voerde onze fluisteringen teder met de lentewind mee we waren slechts de ruimte die we innamen tussen de bomen en in ons sliep de verzamelde tijd…

ik waste mijn rode hart wit ik vulde de ruimte met verlangen dat op het ritme van mijn adem diep binnenin me brandde…

Starend naar de overkant lijkt de rivier oeverloos hoor je alleen het water zonder ophouden stromen een sprong met ogen dicht brengt het koude water een tijdlang tot leven in één keer onder water tot aan de overkant dat is het heilig streven maar of het lukt weet alleen de rivier…

in goddelijk licht dalen twee witte duiven uit de hemel neer alles brengt me uit mijn doen op deze vreemde stille morgen geen duiven maar nukkige Angry Birds lijken hier bezorgers van de hemelpost kan ik je brief in een dode taal en op z'n kop lezen hoor ik je misschien?…

de mens gaat over niets hooguit per ongeluk over alles aan deze of gene zijde van het heelal de taal met stomheid geslagen gekist abrupt bedolven verbrand en verlaten gaat over niets hooguit per ongeluk over alles als zij het afscheid vertraagt en ik je omarm om je los te kunnen laten…

op weg naar de kust raak ik het spoor bijster de tijd snelt een gestrand mens graag met rasse schreden voorbij de kraanvogels boven volgen vastberaden de reis naar het zuiden luid trompetterend doorklieven de hemelbestormers een blauwgrijze lucht mijn gedachten strijken neer in een armzalig verzanden kom ik in beweging…

in mijn weinig bewogen bestaan kan alleen zo nu en dan een kleine verschuiving overleven mondjesmaat staat mijn geest geringe sprongetjes toe deze morgen is een ochtend als geen andere ik kijk mijn ogen uit…

in het ziekenhuisbed strijken zijn gedachten neer in troebel water zwom hij de fuik binnen gekluisterd nu aan de geur van dennenbomen aan liedjes van het kindeke en een Stille Heilige Nacht hoe houdt de losgescheurde mens zichzelf bijeen niets om zijn hoofd op te leggen als hij kopje onder gaat in de taal van de dokter…

in een dronken nacht verloor ze hem uit het oog hij verstond de kunst van het wegblijven ze liet hem een mooie chaos na de zon bleef er vastberaden op schijnen waarom zouden ze een vlinder breken…

de binnenmuren krijgen een verfje het is geen kunst geen nieuwe plek nog niet thuis niet leunen nu het zonlicht vindt haar smalle weg door kleine ramen de dichte zwarte schaduw schuift met de wijzers mee strooi licht op de beschilderde muren het is een kunst…

onze dromen vielen uit de lucht op het pas gemaaide gras ze doofden als vanzelf we harkten na een tijdje gras en dromen bijeen een zanglijster landde ritselend in de groene wand van het klimop met een helder lied riep hij ons op niet te vergeten we zwegen alleen hij vloog naar de groene vuilnisbak en floot daar zijn…

Het huis dat alles van mij bergt Een oog dat niet passeert Een onderneming die niets vergt En een gevoel dat mij niet deert Het blijft een wispelturig script Vast en zeker ongewis Bevorderd of gewipt ’t heeft ongekend betekenis Paradox van ‘t scheve schrijven Niets blijkt op zijn plek Het onmogelijke bedrijven Als testament van een gezonde gek Voorbij…

het licht en de dag gleden traag in een zee zonder haast toen kwam de duisternis met een zwarte voile dekte ze de wereld toe in deze nacht verhief iemand zich boven schuim en as zweefde onzichtbaar tussen aarde en hemel vannacht kwam iemand met aarde water en slijk aan land telde met honderd vingers…

Het boek ligt er vergeeld bij het lijkt ongelezen dan komen er letters vrij en maken nieuwe woorden ze zijn zwaar, vallen uit het boek woorden altijd op zoek.…

Ik ruimde de kelder en de zolder van mijn hersens op nu ben ik klaar, maar 't is zo eenzaam in m'n kop…

in het licht van het keukenpeertje beoefenden we de kunst van het bijna verdwalen in het donker verloren in de chaos van mooie dingen zagen we de lente in de ongewisheid van de nacht de oude boomgaard de takkenhoop erachter waar de kleine winterkoning zich veilig waande in het sjofele schuilpaleis thuisgekomen voor het donker…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van gebroken dromen die ontwaken in een kleurrijk mozaïek het gedicht in duizend stapjes dat in zestien zinnen adem vindt daar kunnen ze me 's nachts wakker voor maken overdag liever niet…

ik zag mezelf graag als hinde met glanzende donkere ogen al was het maar voor even was ik alleen maar bang…