U wilt begrijpelijk toegang In het hele stuk De muur en het behang Spannend liefst met veel geluk Gekend en belezen Wilt u die jukebox compact in de mail Ervaren en bewezen Voorlopig gedeeltelijk heel U leest wat u verstaat Oubollig of scherpzinnig Verdraaid opnieuw dezelfde plaat Liefdevol gevleugeld vinnig Soms zijn er lagen Noem…

De maan was moe sloot de ogen toe gelukkig waren er nog verre sterren om de nacht te verlichten onze dromen bij te lichten…

in het tumult van de leegte wilden we ons niet aan elkaar branden we tastten naar een vuurvaste draad die ons pijnloos zou verbinden de draad verdroeg de hitte onze bange armen schoten tekort…

Verlicht mij niet van een gedicht Langs de einder tot de nerven In de deur van het gesticht Spreekt het geheel in scherven Soms verdenk ik mij binnen Men spelt daar de tijd Tot vermaak van zinnen Vonkt extase en beurtelings spijt Een haveloos hart als hete radiator Jaagt meer dan lucht in stelling Zo ziet mijn radeloze commentator Elke…

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

zeg dat je haar nog hebt de taal je niet verweesd bent van het woord je het drijfzand niet zal zoeken zeg dat je een vogel ziet in de wolken je ziet hoe donker water lichter wordt je met me wacht tot je spreken kan…

het is als de taal van jou die niet weet waar ze is die zich verbergt in een doos en sluimert in de open lucht het is als de taal van jou die niet weet wie ze is die ontvouwt noch stroomt zwijgt en versteent die niet meer spreken kan…

bij alles wat ik zeg wat er uit mijn pen komt weet ik dat ik de essentie niet vangen kan bij alles wat ik niet zeg wat mijn pen ongeschreven laat weet ik dat alleen in het zicht van het einde alles van zelf spreken zal…

ze zet een stap terug in het schurende bijtende zand de zilte zeelucht hongert in de zwarte nacht de storm tilt haar op hoog boven de tijdelijkheid hoe onverschillig is de nacht voor de zachte krachten…

mijn vader zei me eens: “het donkere verbergt wat het licht niet verdragen kan” de volgende nacht kwam hij stomdronken thuis zijn maag lag overhoop en zijn darmen in de knoop het toilet was getuige van zijn onbezonnen daad toen zei ik: “nu weet ik wat je gisteren bedoelde met het donkere en het licht” hij veegde zijn mond af trok…

ik bundelde mijn gedachten op een namiddag in de winter haastig pakte ik alles wat ik niet nodig had erbij ik beschilderde een doek impressionistisch met een dikke kwast ik verliet het huis mijn tweede huid toen ik ontwaakte…

de stilte is niet immer wit gelijk een maged reine of schoon van klank, onaangeroerd ook de ziel niet, als de mijne daar de nacht vaak bij helder licht vele spinsels vervoert de schaduw op mij gericht het geruis onder mijn dak heeft de oren toegedekt, niet omdat mijn wil dat wenst maar omdat de slaap op eigen wijze een schone rust…

ik heb je laten gaan in mijn leven maar in mijn hoofd blijf je nog kleven in mijn hart daar slaap je rusteloos ik voel je niet geheel liefdeloos soms voel ik je klauwen nog snijden de littekens gekerfd ik wil geen medelijden ik vecht mijn eigen strijd ik heb nog zelfrespect je groeit een passage in mijn traject al blijft liefde daar…

ik stapelde steen op steen ze waren zwaar en lagen niet voor het grijpen ik ben ongewapend zei je met gespreide armen je lachte je tanden bloot je woorden hingen als scheermesjes blinkend in de strakblauwe lucht ik zou niet omhoog kijken ik wist wat me daar wachtte…

het duister is verwrongen je geloofde mij niet toen ik struikelde over zoveel schemer de rand van de wind sneed flarden dag takken zwiepten flitsen beelden toen het oranje licht blauw schaduwde en je geloofde mij niet toen ik zei voel het zwart je werd verslonden -…

een woordenstorm woedde in haar hoofd de stem kwam niet voorbij haar dichtgeschroefde keel ze verschanste zich ze kon haar hart niet voelen hij stond roerloos in het harnas naast een grote put houterig haalde hij het deksel eraf een metalen stem zei we moeten hier naar beneden een veldleeuwerik steeg zingend op tot…

de storm ontwortelde de bomen de zang oversteeg de ziel de liefde onttroonde de strijd de zon ontmoedigde de kilte de stilte ontrafelde de vragen de zee ontmantelde de zwakte…

we tooien je met de veren van de sterke arend die zo hoog vliegt dat hij dichter bij de geesten kan vertoeven aan een magische machine met klepjes en buisjes zit een tube die nauwkeurig hemelse lucht in je longen blaast we varen rond jou in een witte zee van louter zoute druppels we zoeken krachtige kruiden om je boven…

er zit geen merel in de top van de boom de ijsbreker schuift jou mee over de dansvloer zijn smoking hangt aan het plafond terwijl jij het sherryglas vult met schreeuwen om hulp Woorden kunnen jou redden dans opnieuw die wals…

jij en ik lopen door een straat bij de splitsing staan we stil welke weg nemen we ik sla de weg in en kijk om jij blijft bij de splitsing staan de dichtgeschroefde keel weet wat mijn hart niet binnenlaten kan…