hij pakt het kleinste boek de mooiste van Emily hé Emilia! de naam van zijn moeder hij weet niet wat de mooiste van Emily zijn het zijn gedichten korter dan een verhaal mooi! hij weet nog niet dat zij zich opsloot om vrij te zijn hij weet alleen dat hij mooi drie dagen eerder vrijkomt als hij de mooiste van Emily Dickinson heeft…

wat doet de zon in de lege kamer en je het ongeziene ziet wat doen letters met een klank en woorden met je stem wat doet de boog met de spanning en de pijl met je hart wat doet de haas met de slaap en je angst met de haas…

zonder iets te breken vouwde ze de stilte zacht open zonder iets te zeggen zette ze haar tanden in woorden zonder iets te schrijven nam ze een papieren pen en inkt zonder iets te doen bleef ze liggen haar knipoog opent de deur…

ik zag het moment van hapering toen de wind zijn smalle gestalte aan flarden knipte de gekromde roestige rug boog iets verder door hij snakte naar adem een handvol windstilte…

zal ik op een dag weten hoe ik je moet lezen wat zal nodig zijn knip ik de wind aan flarden leg ik het hart op de tong zwengel ik de lichtheid aan of zal de stilte alles zijn…

te hooi en te gras het hoofd onder het maaiveld. vragen wagen zich: waarom vroege vogels zo mooi zingen als ze ’s avonds toch door de kat worden gepakt? waarom in talloze liedjes ik wil je, ik heb je, ik ben je weer kwijt? en wat doe je tegen spijt? is dichterlijke vrijheid blijheid? ik ben gek op vragen al vrees ik vaak het antwoord…

het duurt voor de inkt zich met het papier verbinden wil het duurt voor de ontroering naar stille tranen voert het duurt voor de zachte ziel de opperhuid bedekken kan het duurt voor de schrijver de kant naast de weg kiezen zal…

nog staat ze huiverend in haar bronzen blootje wachtend op ritselgroen van omringende bomen een zilveren baan van licht spoelt rondom haar voeten die koud zijn na de lange winter de stilte spreekt haar naam zij luistert roerloos…

ze weekt zich los van het onderhuids reizende verdriet zoveel stiller dan de biggelende traan kouder dan het bittere woord geslepener dan het mes of de pen ze loopt de zomer in als de warmte zich van haar losmaakt…

ik ruim mijn oude dromen op de ene verpulvert in mijn handen de andere valt in duigen op de grond de broze droom raakt mijn ziel zacht zingend voert de verstilde droom me mee onderop liggen gekreukelde blinde dromen van ongekende kwaliteit in deinende dromen bezeil ik de zeeën de aarde is een verre bleke stip ik weet…

bouwwerkjes zijn we van kwetsbare kwaliteit botjes pezen spieren liefdevol bedekt met zachte huid houden de buitenkant bijeen verleiden en vernietigen houden van de ander en toch vertrekken kunsten die ons drijven die we als geen ander verstaan kwetsbaar zijn we een oogwenk in de tijd…

er gingen geen grote dingen gebeuren vandaag geen mirakel er was de heroïek van een gestropte man in een zwart-wit streepjespak een tandenloze krijger die zich verstopte in een maliënkolder er was een kleine vlucht vogels los van de aarde en een zacht stromende regen het was een grootse dag vandaag…

er is zoveel dat we niet horen zelfs niet als we het oor te luisteren leggen als sneeuwvlokken in het water vallen horen de dolfijnen een hoog geluid white noise onhoorbaar voor mensen-oren zoveel dat we niet horen zelfs niet als we denken dat we tussen de regels door zwijgen…

slaap maar door de zwartheid heen als de duisternis aan de randen van het bed knaagt niemand die haar aan banden legt onder je dromen slaapt de oneindigheid…

soms is geluid het subtiele zilveren rimpelloze draadje de strohalm waarop de orkaan geen vat krijgen kan soms is een mens iemand van weinig woorden waaraan men zich warmen kan als de ijskoude wind over de rivier je omhelzen wil soms is het schip met man en muis te behouden als men het wilde water van de zee met olie gladstrijken…

zoals de taal van de waaier het spectrum van de liefde bestrijkt de zwarte vogel het onheil aankondigt de zee telkens beetjes zand wegspoelen zal de in twijfels gedoopte pen in drijfzand verdwijnt de verbinding wordt verbroken iemand zijn naam schrijft met tegenstribbelende hand en we tussen de tederheid en het onaantastbare dobberen…

hoog boven me hoor ik de kraanvogels ik zie de wereld ik hoef niets te zeggen als de eenzaamheid hart van het bestaan me in alle rust overvleugelt…

woordloos adem ik geluk dat in het besneeuwde straatje voor het oprapen ligt dat voorbij komt in kraakheldere luchten in winterweemoed en in bloeiende sneeuwklokjes dat van zich laat horen in het ruisende gele riet in het krakende boerenhek geluk laat zich voelen in ijskoude stilte en in de Poolster die altijd op dezelfde plaats…

tussen jou en mij slechts de zee open zoals het vlakke land weinig te verbergen behalve het heimwee dat als een schots en scheve lappendeken ons omzoomt met ruige heggetjes en rommelige muurtjes in het glooiende landschap tussen jou en mij slechts de zee weinig te verbergen behalve het verlangen naar trappetjes om over de ergste hindernissen…

in het verstrijken van de tijd word je meer steeds meer van mij binnen de muren van het stenen huis kijk ik achterom tel ik terug in de tijd zonder harnas ontvlecht ik het benauwde lijf val ik op een andere plek verdraag ik wat verloren ging niets is zomaar een ongeluk…