een volmaakte vorm een bol zelfs als een mens zo wordt geen boven- geen onderkant geen voor en geen achter zelfs geen opzij ik rol met jou langs de grachten op de stoep jij neuriet een jeugdig liedje dat in jou steeds langer wordt en ik zing voluit met je mee…

laat me in je armen slapen even van de wereld weg om mijn gedachten bij elkaar te rapen over wat je hebt gezegd mijn hoofd tegen je borst je armen om me heen ik wil het kloppen voelen de stilte maakt me zo alleen ik denk nu niet aan morgen dan zijn je handen weg je gaat uit mij vertrekken ik voel je als een lege plek je woonde in…

Vrouw werd zij, aan hem verbonden een bink was hij, heel stoer en sterk gedwee ondersteunde ze in zijn werk zij leek als om zijn vinger gewonden De betrekkingen liet hij zijn eega over zo dacht hij al haar vrijheid te beletten en kon hij de bloemetjes buiten zetten naast pooier bleek hij een handig lover Jarenlang moest hij de nachten kunnen…

zacht streel ik je huid zonder geluid hoor ik je woorden uit de stilte van vroeger de valse accoorden van muziek die niet klonk geen toon die vibreerde wat je ook probeerde je ziel ging altijd op slot gesloten door pressie barricades van agressie alle gevoel ging kapot hij jatte je vrijheid de trouw aan jezelf ondergroef…

De zomer breekt het jaar in rondborstige dagen die al hun karigheid hebben afgelegd. Klaar voor hoogtij en onbescheidenheid De nacht geslonken tot een slanke maansikkel transparant cellofaan waarin ik de uren wikkel Zo ijl en flinterdun de overgangen de laatste stralen kussen al het schemerlicht van de volgende morgen en het verse vergezicht…

hier en daar, jij en ik gisteren en morgen gekend we deelden hetzelfde moment maken ons andere zorgen snoepvrouw, blote delen geluk schuilt in de hoeken van suikermoleculen en op rode, rubberen nippeltongen dus dansten we maar de pijn weg uit onze harten, plakkerig de buiken dicht tegen elkaar…

Vanmorgen vroeg eindelijk koel genoeg om te gaan slapen, helaas de paarden trappelden van ongeduld hinnikten om aandacht en om jou Hoe jij in dromen omgegaan was met de hitte van de nacht De wekker die om zes rinkelde Je wakker werd, zorgvuldig zandstof uit je gedachten klopte zomaar naar me keek, aan me dacht een hand uitstak en je beheerste…

dat de tijd stolt, mineraliseert wegrolt van ons als een sjoelsteen omvalt en verder schuift over een glimmende baan bestrooid met talk het eind is niet in zicht houden wij tussen onze vingers daarmee masseren wij elkaar de handen soepel…

Het mozaïek van jouw gelaat met vormen en kleur door de late woestijnwind geschapen Waarvan er slechts één bestaat met door de luwte aangespoorde lome lijntjes rond de slapen Ik ken de kuiltjes en de schaduw de gouden glans en ook de bron van tranen die het zo polijstten Ik zag fluwelen ogen nimmer ruw ook niet toen de storm begon en…

Kan ik uitleggen Dat ik niet wil Zoals jij geeft Zoveel liefde Gedogend oog Een hand die heelt Van dwang ontdaan Kan ik uitleggen Dat ik niet weet Hoever te gaan Hoe vluchten voor Verborgen ik Strijd om bestaan Kan ik uitleggen Dat ik niet vraag Naar welkom zijn Diep in mijzelf Met geen idee Geen plicht geen pijn -------------…

Soms zien haar ogen hetzelfde als hij een huis op het platteland met een tuin eromheen. Een man die uien snijdt voor het eten, een vrouw die tussendoor nog even haar moeder belt. Dan horen haar oren hetzelfde als hij muziek van Chopin en Bach. Kinderstemmen die ruzie-achtig klinken stenen die kletteren als hagelstenen op de dakpannen van…

Zij trekt het licht als een mantel aan zo gracieus en met een vanzelfsprekendheid van het ‘s morgens opstaan met een grandeur gevangen in verlegenheid onbekend met de glans van het ritueel laat ze niets van de verbeelding heel Elke stap straalt verstrooiend zicht op de gestolde beweging die haar deinen schalks verlicht vergeten of ze kwam…

vandaag kocht ik een kroontjespen verguld dat ze zilver kon schrijven, maar steeds als ik jouw naam neerpen blijkt het goud met geen pen te beschrijven…

Ik droomde je, zo nu en dan, tussen de bedrijvigheden door, maar telkens weer ontglipte je, of was een ander me weer voor. Wensen deed ik, reeds zoveel, in putten en aan fonteinen, maar nooit kwam jij in mijn buurt, of maakte ik jou de mijne. Misschien eens ooit, wie weet, breek jij die betovering, want tot vandaag blijf jij steeds, mijn…

ze zegt het met een kus zo fluisterstil dat niemand weet wie zij was of is dat spreekt zij later uit een foto moet nog gemaakt zij stuurt dat zelf in een gedicht dat raakt het landschap trekt de hemel onstuitbaar aan met windkracht twaalf het doet de luchten vluchten wolkensluiers van de maan…

ik zag je in de spiegel achter me ik lachte, je verdween slechts mijn gezicht met ogen vol herinnering staarde me aan ik fluisterde je naam je echode gedachten kwam zomaar naast me staan je deed me gloeien was me aan het boeien met je blik in spiegelbeeld ik heb je losgescheurd uit mijn verleden, de pijn is nu gelijk verdeeld…

Vandaag is dag van heimwee naar verloren dingen, mensen ben ik mezelf te veel in wachten op elkaar omdat wij niet zonder kunnen als limonade gazeuse die niet zonder koolzuur (de belletjes) en de rode kleur (bessen) kan Ik werd wakker met jouw handen op mijn ogen en je lag achter mij zag de schuine bovenkootjes van je pinken, keek in…

Het is voor ons van belang dat alles vervalt tot stof terwijl ik bij de wadi´s zong in fata morgana´s voor jou bestond, geen droom of vreugde zeker geen geluk of zaligheid Ik beitel herinnering in jou uit opdat je mij zult gedenken regels die galmend versterven en tevens ogen, die angstig sluiten om dat kransje ijzer van roestvrij staal…

Je lijkt ineens zo rood vannacht zelfs onverbloemd beschaamd vannacht zo openlijk van stuk gebracht Denk je dat je vallen zal? Je schrijft op het gedroomde meer waar zand je diepste waarheid leest Verwijten spoelen monddood aan verdronken in je vloed van woorden Je telt van nul tot éénmiljard Maar welke nullen tel je dan? Zet mij,…

De grote oorlog die we voerden – al wisten we niet waarom – was het bewijs van onze liefde, even onsterfelijk als de veldslag. Want we deden nog de moeite elkaar te overtuigen; slechts zwijgzame onverschilligheid had ons kunnen doden niet de grote oorlog…