emplacement Hengelo (5 juni 2007) een paar knappe herenschoenen op het oog schat ik maat 43 keurig in het gelid naast het spoor neergezet... is dit een wrange grap of de trietstheid ten top hoor ik mezelf hardop denken mijmerend over de juiste reden probeer ik mij iemand voor de geest te halen uit mijn kennissenkring die barvoets…

Bliksem velt een gouden ezel boterbloemen vonken, uit de beige regenwolken druppelt glazig zonlicht. Van de heuvels rolt de donder over kromme vijgenbomen over kronkelende stromen op het zinderende dal. In de toren zwiepen klokken eenzaam huilt de westenwind, hagel slacht de oleander op de plaza jankt een hond. Voor een maagd uit glas…

Wild slaan gitaren uit de vlammen van zijn handen, eenzaam danst de gouden tand in zijn mond. Het lied van de gitano rolt als een bal langs de wanden in het dal van de Guadalquivir. Uit de bergen ijlen ruiters in verrukking naar de fiësta in de stad aan de oevers van de bruisende rivier. Daar zijn de señorita’s! Rode castagnetten klepperen…

Dreunend dendert de intercity, van Groningen naar Amsterdam in een onverstoorbaar ritme, terwijl zij uit het raam kijkt van haar eersteklas coupé door de sterke, stalen bogen van de spoorwegbrug. Breed glimlacht de rivier haar toe, en spiegelt zich zelfverzekerd in de stralen van de zon. De uiterwaarden staan nog onder water, tot aan…

Wanneer de avond valt in Córdoba, steeds wanneer de avond valt in Córdoba, verzwakt het licht en een donkere stroom vloekt binnensmonds onder de brug. De rotsen krijgen vleugels van mos en veranderen in een koppel patrijzen - licht en donker - het water fladdert onder de brug. De dag is een kwijnend kind dat altijd onverwachts als een…

Dappere ezels, manden vol zonnebloemen op hun sterke ruggen, trekken door de bergen en raken bijna de kleine witte wolken die ook in een rij de zon langs de hemelboog dragen.…

Schemering. Ik leun tegen de gevel van het oudste huis, binnen worden kaarsen aangestoken kattenogen, wachtend op de nacht. Met loshangende haren buigen olijfbomen voor het kerkhof waar kleine houten kruisen spelen als kinderen in het grind. Omringende wildernis verspreidt een geur van vijgen en op de hoeden van terugkerende vissers…

de zon schijnt fel in vers gevallen plassen vlak achter teenslippers loopt een bontmuts niemand kijkt op of om sirenes loeien af en aan krijgen voorrang geen aandacht verder zoveel gezichten zonder gezicht insiders in het licht van de anonimiteit saamhorig zonder respons let’s face it we gaan op in de menigte in het wij…

Ik slenter door een lila heidehemel. Ik ben een heilige, ik strooi baldadig met zonlicht en regen. Gazellen springen door de hoepel op mijn hoofd, flamingo’s vliegen in en uit mijn mond. Ik slenter door een lila heidehemel.…

seizoenen zijn als stations die niet kunnen blijven met altijd maar het komen en gaan van doorgaande reizigers zo heeft elk seizoen zijn uitzicht op momenten van verwondering de winter staat dikwijls borg voor het maagdelijk wit de lente voor kwetsbaar groen en een gevoel van groei de zomer echter geeft ons warmte en soms iets van geluk…

Nog steeds in de hete lucht van de Filippijnen, een beetje gewend aan de smaak van de rijst en de kruiden, maar niet aan de geuren van de vis en aan de luchtvervuiling in Manilla. Zo blij dat ik over enkele dagen weer duizenden kilometers weg kan van hier. Toch veel gezien en gehoord en warme mensen ontmoet, maar ook de vragen en verwachtingen…

We zwalkten terug door een doolhof van stegen we volgden de stank van de haven. We zagen de maan we zagen het scheepswrak we proefden het zoute schuim van de zee.…

Aan de kaap verliezen woorden hun betekenis aan de rand van alles heerst een donkere wind op de klippen breken oceanen in woeste regelmaat en er danst wrakhout op het zand…

de nacht op zicht in mistig nevelland gevangen geef ik iets bloot zolang de voorraad strekt van nu af aan het onbeperkt verlangen eens verder weg te gaan als straks de trein vertrekt... ginds wordt de morgenstond al opgehangen…

Zo ver van huis, waar ook de hanen kraaien, de honden blaffen en de kinderen zingen, de mensen eveneens verlangen naar het licht, en waar ze - net als thuis - met veel te veel gewicht de daagse dingen doen. Hoe kan het anders? De mensen hier zijn vriendelijk, maar soms ook lui, of menen wij dat maar en kunnen ze niet anders dan door de grote…

De westenwind roffelt donker en koud op de rotsen kreunt een olijfboom. Raven strijken langs de wolken in het ravijn dreunt de bas van de nacht. De regen, de regen, stijl valt de regen, dooft het sissende licht. De regen, de regen, stil valt de regen, de maan een verwrongen gezicht.…

Licht breekt op het rijpbedekte netvlies van de ochtend, de nacht versplintert en blindelings val ik in de scherven. Als geronnen bloed hangt mijn schreeuw boven de stilte, ik huiver en kruip terug, de warme diepte in.…

De klinkers van het binnenplein blinken zilver bij volle maan, uit de sponningen van de abdij staren lege ogen op me neer. Zwart-wit flitsen flarden van films door mijn hoofd: Nosferatu, lijkbleke maagden, een mosbedekte tombe. Rood golft de angst, schril roept de uil, ijzig wappert mijn mantel. Terug in de pub drink ik een pint en…

De wolken maken jacht op de maan vannacht en de wind versplintert de sterren. Ik aarzel, alvorens de trappen naar de grimmige ruïnes te betreden. De stenen onder mijn voeten lijken zwart, ik sleep me hoestend omhoog, de smaak van bloed doet het hart in mijn borstkast stoppen.…

De stilte dreunt. Ik hoest. Een kille zon druipt langs het doek van de namiddag. Ik wrijf de zoute korsten uit mijn ogen en herinner me een vage droom, een val. Het bed waarop ik lig is hard, ik richt me op en staar de leegte in. Ik kleed me aan, ik huiver, buiten wacht de duisternis.…