wat zocht je in de stad jij die alles was en had het zachte groene land een hand boven je oog de boog in de rivier en al die trotse vergezichten hier wat zoek je in de kathedralen beelden die de tijd verschalen uitgehakt in steen, waar moeten al die mensen heen die bidden met hun hoofd tegen de muur de offers zijn hier veel te duur…

Vergezicht vanaf een stille binnenplaats: bloesemgewijs vloeien overwoekerende paden uit tussen het graan. Dit Silezië ruikt naar appel, de velden rondom Praag, dorp na dorp de trage tred van zomers' land'lijkheid. Sleurt er zich een zuchtje wind door het hitte-trillend-groen? Ik sluimer in de schaduw van een eeuwenoude laan. De grassen wuiven…

je klaproost in het geel van korenvelden je armen waren bloot een zonnehoed daaronder blonde haren je kwam ons tegemoet ik zag de bloemen in je ogen, het veldboeket kleurde de zomer in je hand je was de zon geen schaduwen te zien het licht kwam zo van boven je keek heel blij en zwaaide lang naar mij terwijl we langs je stoven…

Treurige bewogen stad met teleurgestelde vrouwen het leven heeft de kleur van stof vergaan vertrouwen gehaast succes op jonge mensenpad door waanzin overdonderd passeert een anonieme horde als verdoofd vergeten braakliggend terrein in verzekerd welzijn - haar beloning voor de deugd. een enkele roos in werelds leegte onopvallend geurend…

En langs de lichten Zijwaarts loopt Een lijn de einder langs Van onder ’t schip En golven door Een glanzende gloed Van lichtend wit Beweegt, beweegt, beweegt Ik zoek het eind En vind slechts Uit het donker niet Maar door het schip bewogen Licht Dichtbij het wufte Nacht’lijk strand En pier Van verre glorie Geluid Van scheepsmotoren…

Annabel uit Roosendaal nam laatst de laatste trein Daarmee dacht zij nog redelijk vroeg weer thuis te zijn De trein was verder helemaal leeg toen zij daar ging zitten Ze las wat in haar spoorboekje over het vertrek van laatste ritten Toen de trein eenmaal op snelheid was verscheen de conducteur Die Annabel vertelde wij passeren nu Etten-Leur…

voor een weekje luieren wil zij wel in zee en dobberen in zonoverstroomde baaien kliploos opvarend in de mediterranee doch bruinbakkende beelden blijken té fraaie ploffend, aan de wind, de ingewanden draaien plat op ‘t achterdek gedwongen golft zij mee in stilte bidt zij de Mistral naar de haaien op: ”nog zo’n zeilreis?” replikeert zij jachtig…

Waar het Westen het glas heft op het Oosten werpt de laatste het glas tegen de muur van zijn kazerne, leeg en niet langer leunend tegen de muur die eens de grens aangaf tussen alles wat moet en alles wat mag. Dwaze drinkers in kroegen, kreunend onder het gedreun van de S-bahn brullen broederlijk: Oost - pas op West -…

De bomen van het bergdorp voeden zich met het water uit het meer onbarmhartig stenigt de zon d'eenzame wandelaar die kuiert tussen de verdwenen schaduw van de huizen het dampen van de stoffige straat wordt af en toe verlicht door een vlaag van koele bergwind een seconde opluchting wordt luid gezongen door een vermoeide krekel die huist in…

Hier leunt de avond tegen zachte heuvels aan. Een sluier van zomers' licht wordt uitgespreid over het koren, wachtend tot het wordt geschoren, zoals ook koeien gemolken worden op hun tijd. Ik ben hier op goed geluk naartoe gegaan, omdat de brochure het heeft aanbevolen en het graafschap niet minder dan Hampshire heet. Uit de verte komt wat wind…

Door de waarheid ingehaald Vertrekt ze naar het land der dromen Waar visioenen binnenkomen En haar dwaallicht vredig straalt Voorbij de aardse woestenij Raakt ze lucide sterren Ziet de kosmos opensperren Schouwt planeten van nabij Maakt het gewillig brein Haar eigen creaties Restrictieloze impressies Die werken als karmozijn…

1 De stad dwingt hem sprakeloos op de knieën Onder de hoge ark, naast de Egyptische naald Op de tombe van een soldaat zonder gelaat Alsof de stroom fluistert: Je moet mijmeren binnen mijn grenzen tot de verveling jou tot daden dwingt. Hij knikt zonder de weigerachtige zucht, of het hoofd zinkend in de schouders. Ze bliezen bijna de wazige…

Allebei wetende dat de ontmoeting zal komen De ontmoeting zal komen als het tijd is Als het tijd is voor een ontluikende liefde Een ontluikende liefde die zal uitgroeien Die zal uitgroeien tot een zoete liefdebloesem Tot een liefdesbloesem bolstaand van een wederzijds Een wederzijds verlangen laat ons nooit meer los Nooit meer los zonder elkaar…

Door de bergen en haar tunnels, waar de dalen ontluikend in de ochtendgloren, hun bestaan bewijzen Reis ik Slapend of wakend; Ik nader de grens Waarna de sleur zich zal hervatten en zij weer denken dat ik ben zoals ik was Gepast zal lopen in het dagelijkse en vergeten dat ik, vergeten was Maar alles is anders en niets zoals…

Een kiosk in om te kopen om te lezen onderweg Mannenmode trends & trips puzzelblad of liever bloot? Loop weg met weer een blocnote…

Op een boogscheut van de Notre Dame Priemt de toren van de Saint’Chapelle, gevat in ‘t keurslijf van de Cour de Mai. Een eerste stap in de kapel beneden zuigt je mee in ‘t middeleeuwse streven te reiken naar de sterren en daar ver voorbij- de eeuwigheid gevat in steen en gulden ornamenten. Maar niets slaat ‘t gevoel dat je overvalt na…

Met enig ongeduld loop ik in gedachten van Montmartre naar Beaubourg Kuier langs de Place des Vosgues en dobber op de Seine, de Notre Dame voorbij. En terwijl ik haastig weer een bladzij draai van ‘t stratenplan, verkneukel ik mij nu reeds op ‘t weerzien met Parijs Ik weet dat ’t een illusie is de tijd te stoppen, om te keren naar ‘t…

Aarzelend druipt het zonlicht naar benee’ en transformeert de grauwe vloer in diepe kleurenzee. Ik zet me neer en kijk naar boven steeds hoger gaat het hemels prentenboek - gevat in brandglas, duizendvoud Je voelt je stijgen, zweven haast en tijdloos dromen - de voeten op de kille vloer en ‘t hoofd haast in de wolken. En terwijl de ijle…

Aarzelend druipt het zonlicht naar benee’ en transformeert de grauwe vloer in diepe kleurenzee. Ik zet me neer en kijk naar boven steeds hoger gaat het hemels prentenboek - gevat in brandglas, duizendvoud Je voelt je stijgen, zweven haast en tijdloos dromen - de voeten op de kille vloer en ‘t hoofd haast in de wolken. En terwijl de ijle…

Gauteng stad van zware kledij; goud met vuur Prachtig! Plek van werkende mensen alleen Samen vallen bladeren van het stadsdak Hoogten naar laagten. Zwart en blanken zijn gelijk toen, daarbinnen Zout der wonden, maar als de pijn... en ook nog Wereld van een tengere vrouw: Johanna Zang van de aarde. Gauteng stad van jou en de rest van mijzelf…