Tot daar zal ik je brengen, zei je, terwijl je wees naar een plek voorbij de horizon. Het verleden, we laten het rusten in de armen van de nacht. De wind zal ons meevoeren, terwijl we verder spelen, onze handen gevuld met een laatste troef; niet bang meer nu voor de dag van morgen.…

soms stap ik over op een eiland onbewoond en voor mij alleen laat de wereld los die in mierenhopen leven met hun eten drinken en gebeden zie eindelijk in verbanden hoe wij mentaal onthand zijn met ons fysieke lijf heb mijn grip voor even prijsgegeven lig daar beneden terwijl mijn geest is uitgetreden de rust geniet van niet…

Nog voor alles was zelfs geen begin Geest aanwezig zwevend over het water toen er orde in de chaos kwam het lichtwoord klonk Geest nog voor ik bestond wist van mijn bestaan elke dag die kracht voelen vuur dragen en overdragen Geest altijd aanwezig ook als ik afwezig ben of levenloos beadem mij…

Ik vraag me af zal het bij jou zo anders gaan als bij mij dat je los komt van alle dingen die je deed of niet hebt gedaan nu komt er bij mij ruimte vrij om geluk te hergeven ik voel en ik zie dat de nevel van vragen het gevoel dat ik faalde optrekt in een tijdloos even ben ik eindelijk los voortaan loopt er een bekend pad met…

Ik was die kleine stille kapel binnen gegaan van de kathedraal zag alleen je ogen neus mond en schouders meer was er niet stil werd ik even was in gedachten bezig een moment van inleven wat allemaal de bedoeling van de kunstenaar was er kwam iemand binnen ging onder de beeltenis staan vanaf dat ogenblik zag ik pas dan is jouw complete…

Het lied van de schepping spreekt nog altijd van bewondering in brullende stilte van de zee wind die dat zacht teweeg bracht het maagdelijk ochtend licht voor de geboorte van de zon de maan met al haar verschijningen in een heldere nacht meer kon er niet worden gedaan het is voldoende dit alles zien voelen en te ervaren dat goddelijk woord…

zacht glijdend ging alles voorbij als deel van mijn leven onopgemerkt ik en hij met de eerste stappen kwam er verbazing een lichte schaduw volgde mijn passen maar het bestaan was speels en jong zelden keek ik ooit om tot een eerst confronteren er was geen ziekte of dood in mijn jeugdig pakket tot het overlijden van oma hem naast…

zij hadden hem geschoond en met witte doeken omwikkeld zacht in het graf gelegd in stilte baden handen met ongezegde woorden van liefde en trouw harten vol verlies en rouw toen zij in de vroegte weer verschenen bleek de grafsteen verdwenen de tombe was leeg in schrik en verwarring zijn zij teruggelopen de mare was hen vooruitgesneld…

AMON RA RE Het scherpe zonlicht is mat geworden verslijmt tot avondschemering, zwart als de nacht onder de dikke, zware dekens van laaghangende wolken Er is geen droom die wacht, geen nieuwe werkelijkheid waarin het onmogelijke bestaanbaar blijkt. De weervrouw voorspelt storm en regen en aanhoudend te koud voor de tijd van het jaar. Haar…

langs de vloedlijn van mijn binnenzee liggen diep kobaltblauwe veren kon ik engelen plukken uit de werkelijkheid dan zou ik het zeker weten: deze liefdevolle kleurrijke veren passen bij het engelenkoor van Cherubijnen…

jouw pen raakt mijn ziel, vederlicht letters weven woorden in welsprekendheid die zachtjes landen in een literair gedicht dat zoet en mijmerend blijft zweven in de tijd woorden die als veertjes blijven liggen op mijn huid zo teer, zo fijngevoelig en zo licht maar die tezelfdertijd getuigen van gewicht hoe blank een ziel dat zoiets wonderlijks…

nog donkert niet de lucht de ondergaande zon schijnt alle schaapjes rood intense drukte van de dag neemt langzaam af de stille schemering draagt sporen nacht gewijde tijd in terugblik naar het volle licht een mijmering over de dagelijkse plicht in ontspanning rust de avond vol vermaak die in voldane moeheid wordt genoten…

Als ik jouw spiegelen mag jouw schoonheid en vervorming je waarheid, echtheid en vermomming kan ik vanuit zachtheid bij je zijn. Als jij mij spiegelen wilt in speelsheid en vertrouwen met een open geest mijn dagelijks oefenterrein voortdurend leren mededogend zijn. Als we elkaar spiegelen in afwezigheid van wantrouwen zonder onwaarheid…

waar het water vredig stroomt langs oevers uit vorige levens de stilte wijsheid fluistert het meisje in mij dagdroomt waar het zonlicht sluiers weeft van onvoorwaardelijke liefde waar verbinding met de bron boven aardse sferen zweeft waar het Is met Zijn versmelt in een beschouwend accepteren hoop haar tere vleugels spreidt met liefde…

trillingen op het hoogste niveau licht en liefde vloeien samen in gevoel van thuiskomen diepere lagen openen zich in een feest van herkenning doorvoelde liefde op zielsniveau ontsprongen uit de oerbron we overtroeven elkaar niet weten wie we zijn.…

o zie mij aan lief innerlijk licht gebroken zit ik hier en ween het voelt alsof een storm doorheen mijn ziel mijn Zijn ontwricht een licht verloren stroomt in mij gelijk het kind van ver voorbij dat liefde zocht maar nimmer vond op 's moeders kille oudergrond o hoor mij aan lief innerlijk licht uw kracht is uit het oer geweven laat…

Ze kwam en gaf een steen. Van de Himalaya, zei ze. Ze gaf me een mandala met al de kleuren van al de vlinders in verwachting. De trilling van de tinten in de lente. De zomersproetjes op bladeren in Oktober. en de verstilling van de winter in het wit. Je bent een pergola Zonder rozen zei ik; Maar in wording zelf uitgekozen…

Ze liggen liggen er onbeweeglijk winter... niet hun seizoen Bevroren in hun taal taal van hun frele lijf Ze willen dansen in het licht van zon hun warmtebron Maar zon staat te ver weg -voor hun doen- ze wachten lente.…

Is het de verlichte filosoof Die door het stellen van kritische vragen De wereld steeds beter kan verdragen? Of is het de verlichte boeddhist Die mediterend zoekt naar de innerlijke ziel Om zo vragen te beantwoorden Die slechts voor de uitverkorene Zijn te begrijpen? Niets is zeker Behalve dan dat zij beiden van een verlichting spreken…

laten we ons aanmatigen de mist met handen en voeten eten, het land voorbij de grens betreden in dubbelgang voortgaan doorwaadbaar, hadden we al een vliegende schotel gevangen, dichter dan nabij naar een mateloos helder- laten we verblijven, hier, nu…