ik zoek jou mijn woorden te grijpen ontmantel ze in het gemeen draag ze naar het midden tot lering en vermaak ontzet ze mijn starre zinnen in het openbaar tot een springen vrij en op naar het hoger ideaal doorprik mij de hiaten feilloos in de pijn snijd in mijn genoegzaamheid om licht gedragen daden zweep op tot magisch…

klinkklare klankklonters klepkleuren klotskledders klusklauwen kluitkloppen kleefklappen klaagklieren kloetklemmen kladklooien staafstommen steekstallen stinkstoepen stookstippen stuiksterren stulpstoffen stijgstieren stuurstuiten prijsprakken praalpriemen proefproffen prikpreken pruilprijzen pretprullen gnoe gniffelt…

Landschap in de schemer verloren, Bergtop met een meer zo koud, Koestert schril een vloeibaar goud, Sprankelend in stilstand bevroren, Pegels van ijs markeren de rand, Punten achter elkaar vertand, Verhard en star maar transparant, Kristallen schitteren als korrels zand, Stijgende zon op het koele meer, Stralend licht breekt speels en fel…

zwarte tranen vallen als zeldzame parels langs zijn wangen dwalen traag over zelf gebaande paden omlaag waar langzaamaan de kostbare waterlanders verdampen en neerslachtige wolken zwaar van smart watervallen braken…

Dichten is openen van dingen die er toedoen; de crux peuren die lezers in zich kernen en duiden. Dichten is verversen met woorden blad blazen; in wat dwars is en zwijgt klanken durven klinken. Dichten is letters baren verzengolven branden; op het veeltalige strand zinnen en lijnen breken.…

je woordgebruik is vreemd de diepliggende woorden in een bast van keuvelend bomen wezenloos van afkomst en spruit krenkend in knop die het murmelen van stilte hoorden sinds hij het bestaan in de doofpot stopte van wat in janken wordt geboren…

speelt haantje de voorste kiest voor modieus en close met computercommando's met schijt aan geschiedenis geharnaste taalrobots schrijven niet geven tekens af taalvorm zal ze rotzorg wezen nooit een boek gelezen als ze maar overkomen vormrespect is ze te straf niet moeilijk doen the medium is the message achterlijk gezeik over woordbeeld…

ik heb weer zoveel woorden ik heb weer zoveel zin maar tegen alle regels en beter weten in…

een spel met woorden zinnig ontledend een naam valt bijvoeglijk vergeten voltooid de dood delend gevangenistaal leven achter tralies mondiaal stelt het niets voor moerstaal…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…

jij kent de woorden van seizoenen in de aardse schoonheid van leven drijvend als orchideeën op het water in poeslieve geluiden van speelse echo kruipend en bewegend in een ragfijn spel een meesterwerk gevuld met jouw verhaal overgebleven bladeren ritselen continu in het binnenste van poëtisch geluk dromend loop ik onder portieken tussen…

Alarm, impact in het brein. Explosie in de grijze cellen. Overweldigende uitbreiding van onoverkomelijke woordenvloed. Geen ontkomen meer aan. Letters vluchten, naar de enige uitgang. Een wit vel papier. Ze nestelen zich in de poriën Het worden woorden, dan zinnen, aaneengeregen regels van mijn hersenspinsels.…

zoveel letters zonder strekking manke taal zonder moraal kreten zonder samenhang egocentrisch klankkabaal waar zijn ze gebleven woorden die oprecht verbinden zin die aangrijpt en beweegt mens die meedeelt om te delen niet alleen zijn anus leegt nauwelijks wordt er nog getaald naar de voorkeur van de lezer daar wordt overheen gebraakt…

een land waar paarden bloemen kussen terwijl de pad de stoel versiert om te zien hoe elfen bankjes schilderen Imagine een land waar de blinde muggen ziet terwijl de schol eksters vangt en ma de liefjes vertroetelt Imagine een land waar de nacht vlinders baart terwijl de aal bessen draagt en de week dieren telt Imagine een land waar…

ontwortelde haren schrijven hun geschiedenis hoofdzakelijk in het brein van de dromerige scribent intrinsiek blijft het zwart met wat grijze nuances zichtbaar, niet leesbaar als spinsels in de nacht zelfs de maan staart zich blind op toelichting inkt schrijft de lucht ledig en daar blijft het bij ~…

ze ontsnappen muteren onderweg wegen zwaarder zweven lichter raken als boksballen bevestigen verwarren als wolken niet te vertrouwen…

De knaap kreeg een standje. Z'n leraar zei nijdig: 'Het been en het weer en het beest zijn onzijdig; je schrijf dus niet "de", want het lidwoord is "het"!' - En het joch heeft-ie later de klas uitgezet, want hij was nog veel kwader geworden. De knul had brutaalweg gezegd: '- Maar een lidwoord is "lul"!' - en hij werd in z'n lurven gegrepen.…

Dag blad, hoe lig je stil tussen de regels te zijn zoals de nacht zich mengt tussen de sterren. Ik lees je, schrijf je met mijn gedachteninkt pas als ik zeker ben laat ik je los.…

ongrijpbaar soms het woord als tekens aan de wand of in bloemrijke taal over liefde en het oud verhaal het oeverloze lettermengsel als leeftocht voor de ziel danst als buigende zwanen op krakend witgewolkt papier geurend gekleurd beschrijft het wonderschone schrift in talloze minnewoorden het mooiste liefdesdicht somtijds achteloos…

Hoe koort de zunger in 't kwadraat met veel te lage tonen; hoe apagaapt de klierkoortsdwang met vierentwintig zonen? wat snirkelt en wat zeemlapt hier de atopeet-rioenen, de klerevoortpetalen ook de rode teekpioenen? ik heb geen droomverloren zicht maar enkel taalprobelten, hoe kunnen dan de vierkantsziel van leverzoet gaan smelten?…