Mijn woorden zijn onmachtig, om gevoelens te beschrijven, die mensen delen willen. Liefde vindt geen verhalen, om gevoelig uit te drukken, wat ik vandaag weer voel. Geen gedicht. Zwijgen is de allerliefste taal, die verliefde mensen spreken. Elkaars ogen zien, die praten. Die lachen en kunnen tranen. Die het liefste luisteren, samen naar…

Ik zag desandrendaags een vaal karonje Zichzelve havelozerig karbouwen De laatste mohikaan onder de vrouwen Verwezen door een nonkel in Bastogne Verzaligd drommen massa's voor den ast Men sleurt de speitkerten ter cathedrale Al sprookt de famkesjongde koeterwale Den hottentot verbergt zich in den kast Daar brandt nog immer…

In de lawaaierige natuur van de wildernis uit het geluid van de liefde is, in het begin, een taal ontstaan het kreunen en het hijgen het zijn de woorden uit de begintijd toen taal nog niet verdraaien was en lichaamstaal verdraagzaam.…

terwijl hij uitkeek op de hoge witte blinde muur zag hij het mangrove moeras de reflectie van de vurige zon op het water hij zag de adelaar in het grijze licht de wilde haas in de verte het glooiende land het wisselende wolkenspel erboven geen ijdele woorden maar pure poëzie waarmee hij de zieke uit zijn bed bevrijdde…

Ongekend ritme gegoten in klank en kleur De taal van mijn hart. Dat ze telkens weer dicht in een onverwacht en plotseling van waar haar verzen ritselen als bladeren rijmen laten zich meestromen in een zee van fris tot stroperig zoet terwijl wervelwind aan woorden elke vorm van haar slecht humeur wegstreept. Daarbij luister ik naar haar,…

bij vlagen zweeft de vraag in mijn hoofd van is er in het gewone leven nog plaats voor poëzie dichters moeten zwoegen en de scherpe kanten verwijderen van bonkige gedichten en de klank verzachten om toch vooral maar niemand te beschadigen... altijd maar naar woorden en momenten van vertedering zoeken terwijl je weet dat ze moeilijk te vinden…

landrot met zeebenen zoutkristallen sporen langs hoekige lijnen roekelozen kraaien van onnozelheid siervissers vangen vooral bot worteltrekken met slechtziende konijnen is het poëtisch om een gedicht te designen? wegbereiders zijn het recept kwijt met de zeebenen van een landrot uitzichtloos op golven deinen een beetje zonnig zinnen schijnen…

Buiten wordt het donker een kat doet zijn ronde een muis wordt verslonden een varken schrikt wakker van de honger De hemel oogde somber na bliksem kwam donder het was een wonder dat ik werd gevonden onder een vlonder Na rust kwam bonje Dollemam dreef zijn rondjes succes bleek een domper 1-1-2 telde elke seconde.…

Al is de oorsprong goed, het wordt steeds beter Het blijft niet bij een klankencryptogram In deze helix stijf van eruditie Een ware rederijkers exercitie In jambische ritmiek, zoals het moet Ook in het onbewuste schuilt genie Geen onvermogen door zich te verhullen In voor de leek gelegenheidsmystiek Of cerebrale hersengymnastiek Historische…

verlangen laait op het boetseert beelden van taal door de stilte heen ik kneed de woorden al heb ik niets te zeggen door de stilte heen…

je laat iets dansen vlak onder de wolken een plek waar je zelf niet bij kunt waar onbekende gebieden worden verkend tekens overgebracht je stamelt het hoogst haalbare voor woorden die je niet hebt je laat iets dansen vlak onder de wolken een plek waar je nog niet bij kunt…

In alles zit de stelligheid maar zelden laat de gestalte zich ontwaren Zo ook de wind die jaagt tot het waait en de dood met takken uit de kruinen slaat Zo ook zou het afdichten van holte moeten zijn tot het beurse uit de lippen valt ietwat van vergankelijkheid verketterd is wankel terend op slechts een paar schimmige woorden met enig voortbrengsel…

Uw verzen raken tot de ijle hemel Uw geest lijkt hoger dan uw zelf te rijzen Weijsgerig wensen zij de weg te wijzen Met wu en wei los van het aards gewemel Holfrazig zonder zin zijn ze zinledig Dus maak uw zin af Albert, maak ze snedig!…

sist en gist vertrekt en verdwijnt met pen en papier zwiert ze over de aarde speurend naar de lezende zielsverwant gaapt en slaapt vloekt ze vlucht voor vergetelheid zoekt licht in zwaarte tast met talige vingers naar een andere werkelijkheid…

het is niet gezegd dat de waarheid niet bestaat maar ze is moeilijk en diep zelden onbedoeld ontsnapt ze soms met gevaar voor eigen leven een schrijver is het amalgaan van stof steen inkt en ijzer hij bouwt zijn taal uit onverzettelijke stenen waaruit zo nu en dan een onverwachte bloem ontbloeit…

een witregel in heldere leegte door duisternis op handen gedragen door wachtende wolken omhuld een witregel rust hier in heldere leegte…

die de dichter vormen, dalen af op zijn afroep. Wat hij opvangt, noteert hij snel, hevelt allerlei associaties, hulptroepen die geruisloos essenties dicteren... Daar rolt dan wat uit - ja, gaaf uitgedrukt! Uitgebreid gaat hij anti-occuperen: heerlijk, hiermee kan hij door. Zonder z'n luiheid te onderschatten, borduurt hij voort op wat…

ik ben zolang het duren kan voorlopig een almaar oplaaiend verlangen dat machteloos krachtig tegelijk op plat paper antwoorden boetseert op niet gestelde vragen voorlopig zolang ik duren kan…

het gedicht is een open ruimte ramenzemend, doortastend in leegte zonder gewicht van letters niemand neemt mijn zinnen af opgeslagen als zij zijn in de kluis van woorden en witregels helder is de komma in haar breukvlak, een punt van orde glas zonder strepen…

in bloemrijke tijd dwalen dralende handen door de poëzie in vertraagde tijd ogen lezen niet zo snel de vingers wachten in stilstaande tijd op die uitgelezen dag blijven voeten thuis in vergeten tijd kuiert het hoofd met poëzie stil en gebogen…