als je mij op de man af zou vragen wat mij het meest bevreest beken ik zonder dralen de snelheid van het leven de jaren die worden voortgedreven met de speed van de bolide van Max Verstappen de bandenwissel als een onontkoombare pas op de plaats die je eigenlijk wordt verweten zo jaagt tijd van leven je gehaast vooruit naar een finish…

Snel verandert ons dagelijkse leven. Nieuwe media bepalen de sociale tijd. Hijgend rennen moderne mensen mee. Wij dragen urenlang water naar de zee. Langzaam tikt onze innerlijke klok, volgens een verborgen programma. Dat programma geeft ons extra tijd. Tijd om uitgerust van start te gaan. Tijd om ons leven zelf te sturen. Tijd om aandachtig…

hoe vaak de dag zich hechtte aan de nacht om samen in verstikkend zwart te wachten op wat werd verwacht en andersom de nacht op sleeptouw door de dag voorbij 't middaguur zijn krachten wist te putten uit een restant van licht waardoor de mens bij tijden wat verlicht zich schikken kon in levensvatbaarheid een jarenlange strijd van…

hij tikt nog wel maar lopen doet ‘ie niet meer sinds vanmorgen blijft ’t steevast kwart voor acht hij krijgt ‘m niet meer omhoog de secondewijzer al tikt hij nog wel loopt hij niet meer…

en als we dan het huis verlaten tegen het avondtij meen ik tussen de golven een gezicht te zien zonder naschrift, peilloos als kleurenblinde as deze droom houdt adem wakker, verweesd, beducht maar soms beklijft 's ochtends een druppel tot ijs zolang het duurt, tot mos op een stenen zuil een ontscheepte maaltijd, een stempel…

bij een bezoek gedreven door een hang naar toen getroffen door de somberte der straten merk ik de wind als het amechtig ademen van een stad die ik niet meer lief kan hebben hier at ik eenvoud dronk ik het jonge leven gulzig als een pup aan de tepel van zijn moeder nu de wereld zoveel ouder is en mijn blik rust op het voorbije…

Dat ik het schrijnen voel.. het gemis dat snijdt, de twijfel die vandaag vertraagt.. Nu ze elders zorgzaam is... ben ik stuurloos en recalcitrant ken ik maat noch gebod en neig ik, niet voor het eerst, naar gore misantropie. Wat is ze gul, ze schenkt me tijd en ruimte. Tijd is een oceaan, ruimte een vehikel voor de man die begeren…

de liefde rite de passage gemaakt voor de valkunstenaar van de bovenste plank getooid met vleugels van glas zweeft ze in breekbare smeltende tijd om hemel en aarde te bewegen geluidloos wekt ze transparante zielen voor de overtocht een trage reis die hen dalend vanaf Eros naar het eiland van het broze einde brengt…

je een koning wanen zomaar een dag door de straten wandelen met de ogen van het kind dat je was en plotseling ook weer bent alles omarmend en bewonderend in volkomen onschuld alleen te zijn in de wereld om je heen de schatten oprapend van de straten je laten spiegelen in het water van de gracht omlijst door reflecterende neonletters…

we moesten opletten hielden camera's en iPhones klaar het duurt maar even voor je 't weet is het moment daar een prachtig uitzicht gouden bergen, eeuwig leven wisten wij veel we waren pas halverwege nu is het te laat alles verdwenen uit het zicht de herinnering vervlogen soms zwart, meestal overbelicht…

Vorst.... heeft nog iets voor ons in petto Korst van sneeuw weer open gekrabd? Of misschien.... meer dan een nacht ijs met ijzige wind als een lint door een kil Hollands landschap de lange afstand-schaatsers tot gerief? Zal zijn regeerperiode kort of lang van duur zijn?…

Waar ben ik gebleven liet ik me vangen door de tijd waar ben ik gebleven in eigen overlevensstrijd Dwars door de gevaren ben ik langs afgronden gegaan Wars van navelstaren heb ik alles doorstaan Een orkaan van de gedachten die zich verdringen in de luwte van mijn geest dachten verwachtend aan hoe het gisteren was geweest…

De wereld is zoveel anders als sneeuw haar bedekt De wereld is traag en stil na het sneeuwen De wereld stelt zich de vraag: waarom zo snel? Waarom..... deze dagelijkse overkill aan doen, werken ons kapot minder...het laten? Van...... eeuwen sneeuwen niets opgestoken? niets geleerd? We leggen ons te snel neer bij het…

het is tijd het is tijd kom schiet toch op voordat de tijd verglijdt laten we dansen laten we proosten op een nieuw vruchtbaar jaar het is tijd het is tijd doe het voordat ’t te laat is anders rest je ‘n een leven lang vol spijt…

We zijn het pad gegaan het gladde pad de aarzeling in onze stappen We verwachten van mist het nat zon scheen schielijk vanachter strepen wolken Waren we niet goed ter been? ijzel deed zich plots gelden ...onverwacht uit onverdachte hoek het boek van winter -blijkbaar- nog niet uitgelezen.…

zijn er lichte dagen van heldere geurende honing vogels die de hemel in trage vleugelslag beschrijven optilbare woorden in stille uren van onbetreden sneeuw trillende crescendo's van diep verborgen nachtegalen roffelende hagelstenen op het dak vuurwerken voor leven en dood in tijden van blijven en weggaan de oogwenken van zijn en niet…

als de arbeid gedaan is, rest de thuisreis, trein tussen vertrek en verblijven, niet ver van ginds zoekend maar volgbaar open de weg, volg het ijzer zoem het voortgaan, verder weg van stilstand, hoor de uren slaan, licht en donker, beleef een betrokken weten, dit vlees verschijnt in niemandsland asbak, niet uit het raam hangen ‘…

het blijkt gestoeld in de zetel die het leven draagt, kussens rijp van oud de leuningen geschaafd in het rijk van heden vier poten aan de vloer raken de aarde die eeuwig zwiert langs obstakels die het stenend licht aan het roer hebben gemeerd de zitting tam doch stroef knarst de tijd afwezig van een eigen zelf, erbarmen draagt het stof…

de week is er niet maar staat stil in haar dagen ondertussen is het niet langer de eerste dag, ook niet de laatste beviel iemand van een kind valt er regen, niet eerlijk maar wel echt en morgen werpt een visser zijn net uit is wegens geldgebrek een verloren portemonnee weer actueel valt maandag dit jaar op een ochtend, reiken halzen…

Morgen weer een dag Gewoon verder te leven maakt je soms al blij…