wanneer je denkt het geluk binnen handbereik te hebben blijkt 't verder weg dan ooit zo zal het altijd gaan je kijkt reikhalzend naar iets uit en voordat je het beseft rest de herinnering…

In het verzorgingstehuis van mijn vader zag zij mij staan. Ze zei mijn naam. Verbaasd keek ik haar aan: zo blij was zij dat bijna ze me zoende, maar ik zag niets dat ik herkende. Ze liet me raden, maar niets dat me te binnenschoot. Ze noemde namen……. vaag, pas bij de naam Thaborschool begon mij wat te dagen. Sindsdien zit ik me af…

Ik fantaseer een olijk mens Die 't carrillon bespeelt Klingelende klankentoon Die Haerlems oren streelt De geest van J.S. Bach In melodie en stilte Schalmt hier door de blauwe lucht Doorbreekt des zomers kilte Auditief zo schiep hij beelden Lang voor de TV En nog kan ik ze zien! Al was het lang gelee Een dame dropt een zakdoek De…

portalen gaan ons in de tijd vooruit ze verdelen de onzekere toekomst in partjes zodat het onzichtbare tóch een beetje overzichtelijk blijft…

Ze zijn een beeld op zich geworden zonder het verhaal erachter hoogstens dat was daar met die ja ik ben jaloers en bewonder iemand met een goed geheugen die levendig en inbeeldend vertelt over iets van jaren her terwijl jij achterblijft met flarden flitsen losse flodders waarvan je soms niet eens meer weet zijn ze van me zelf of aanverteld…

Zal hier ooit iemand voorbij trekken transparant wellicht, zonder omlijning zou niet elke beweging teveel zijn voor dit rimpelloze beeld? deze beklemmende stilte duldt geen bries over dit gelaat van het onaantastbare het struikgewas als gefronste wenkbrauw tegen de oplichtende schaduwen elke stap op dit karpet is een aanranding van de…

Kort en hevig, los en tevens standvastig zijn het mijn gedachten, gevoelens die verstillen in de schaduw van mijn wezen. En alles is niets meer dan een vluchtig moment dat tijdloos is in ruimte waar ik even mezelf ben... Als een druppel regen, als mijn naam en een woord geschreven in het zand. Waar dan een golf van de zee de betekenis…

Ik vroeg me af waar voor mij nog ergens ver misschien voorbij de vloek der zeven plagen een onontgonnen akker, een paard, een ploeg, een schuur met verse zaden stil en ongerept in de frêle ochtendzon te wachten lagen Enkel voor in geval ik dit hoofdstuk van mijn leven werkelijk afsluiten kon.…

In helderheid van ochtenddenken vergeet ik de maatstaf van mijn eigen lawaai, drijf ik op rimpelloze stilte, baad ik in vroeggeboren honinglicht, kijk ik naar ganse hemelen. Ach, ik droom al denkend en drink koffie om me aan het dagvuur te branden, teneinde vroegheid te verlaten.…

ik roep de vogels mijn lief vol nijver en egard zoeken ze een heem in de gaard welluidend, of verwonderlijk stil vertoeven ze er vol appetijt toch zo broos, in kwetsbaarheid zoals ook wij mijn lief twisten met de tegenwind tuimelen, rondgaan in het labyrint als de nacht het donker legt over de takken van de linden zal de uil er zijn…

Als een dolfijn die denkt een kat te zijn met negen levens sprong zij in het diepe water Poseidon hier kom ik Neptunus daar ben ik hoe meer zee hoe meer min Moeder Aarde vaarwel Vader Zee ontvang mij ik ga weer naar de bron vanwaar we kwamen daar wacht ik ooit keert iedereen terug…

met dank aan G.Achterberg als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'de helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven met de dag dus haast is altijd met ons vandaar dit kort verslag…

Gevoel overheerst de stil- te in mijn hart Geruisloos, maar in golven 'n Schuimkop bovenop en -aan die gebroken spiegel met schervengezicht Gruizels van bombardement zorgverzekeraar-kwaad Toen de tering naar de nering met een fraai afgekochte schuld Hoe je het ook wendt of keert.... ...Iets geleerd?…

Oud zijn mijn wensen, oud mijn dromen. Oud, te oud om, wegkwijnend onder het stof der tijd, ooit nog uit te komen. Soms lichten ze even op, heel ver als lantaarns in de mist. Maar ach, ik weet, te vaak heeft de egoïst het van mij overgenomen. Al heeft hij de houdbaarheid van wensen en dromen zelden of nooit betwist.…

Daar waar dag nacht raakt, schildert het. In deze uren haast men zich tot een nachtelijk onderkomen. Het schildert weer!…

Men valt binnen, struikelend, ontdoet en ontknoopt zich, gooit het haar los, verlost zich van beknelde voeten. Gedachten stromen uit ontgrendelde kooien, vliegen doelloos in het rond. Zuurstof wordt bijgetankt. Zware lucht van zwijgende woorden benevelt ieder tot een roes verzonken. Anderen spelen nu het spel Dromen dringen zich…

voor Lucebert (alles van waarde is weerloos) ik maak mezelf wijs dat ik de weg weet in een tijd die niet meer is dat ik de grijs sluier oplicht als klamme vitrage zo zie ik het plaatje van mijn jeugd weer in zwart/wit op mijn netvlies wanneer ik probeer dit plaatje in te kleuren blijf ik steevast hangen aan het sepia wat…

Gevraagd waar ze is blijkt ze op weg naar betere tijden Zere voeten in knellende schoenen schoppen het leven omver waar het niet wil wijken IJzer breekt ze met vaste, zonodig met losse of andere handen Een leeuw gaat ze te lijf met blote vuist, ondertussen een wolk met gif verjagend met een pennestreek Na een lange en eenzame weg…

Als begin-twintiger leerde ik liefde en leven kennen, met de dood kijkend om een hoekje Het tempo werd opgevoerd, terwijl zij schrok toen, van telefoon berichtend over zijn coma Haar wereld stortte in, met die van hem voor eeuwig in het donker daar herinneringen vergeeld in zwart-wit, zich tot de dood een plaats hebben verworven in…

De uren waarin ik zonder antwoorden leefde deuren op een kier liet staan tederheid vleugels gaf ziel kon blazen in de dood. De uren waarin ik slechts zong het praten achterwege liet de diepte van de stille nacht beleefde verlangde naar wat voorbijgaat De uren waarin ik uit sterrenstof bestond me mee liet nemen en langzaam van je hield…