Binnen het afgebakende zwijgen verraadt elk geluid, hoe miniem een daad van verstoring het struikelt binnen vraagt welke dag het is maar in de woestijn hebben dagen geen namen we spreken in gebarentaal over de doorwaakte nachten het vergeten doen we in de ban het hunkert naar de contouren van het verlaten landschap naar de verdwenen delen…

ikzelf geef niets om een nieuwe dag niks voor de dageraad verhaal niet over de frisse merel of van de prille beiaard ik zie niets in de ochtendnevel van een gouden morgenstond waarin mistslierten worden geboren boven de klamme heidegrond die tijd laat ik voorbij gaan en verlaat mij aan de nacht daar zijn de uren zoveel milder zolang…

Restjes avond, opdrogend in de nacht blauw van nuchterheid en magere zin in vage dromen, onzekere werkelijkheid. Onder wazig lamplicht schrijven vingers verplichte woorden, luisteren gevoelige oren naar onheilspellende stiltes. Ik draai me nog eens om in mijn krakende stoel en draag de tijd naar een zekere ochtend.…

We dwalen zomaar wat in de tijd bladeren vergeelde bladzijden tot een oud en stoffig boek de kleur van haren vlammen mij tegemoet mompel "das wahr einmal" zelfs in sepia ziet het nu bleek we lachen om de lengte van de rokken mijn hemel wat zagen we er uit hotpants en lange rok Afro-kapsel, sluik en lang dan weer een blonde korte…

Lijnen ijzeren lijnen lijnen van ijzer langs Hollands liniaal In het landschap als neergelegd over weide,langs waterloop en 'n rug zand Al reizend word ik wijzer leg m'n oor te luisteren tegen de koude ruit Ik hoor hoop stem van pijnen 'n vraag die brandt niet wordt gesteld Pas op 't perron van aankomst blijkt de klok…

Doelloos zittend in het heden Verlang ik smachtend naar de toekomst Want de pijn uit het verleden Is nu wel genoeg betreden Vooruit gaat het pad dat ik lopen zal Niet bang voor versteende spoken Achter rechtgehouden schouders Glimlachend naar de horizon Daar plant ik dan mijn nieuwe boom Verspreid mijn bladeren in de wind De fluiten klinken…

de stenen fluisteren hier dat ze nog oren hebben en jarenlang de tijd met luisteren hebben verbeid het kraken van planken verraadt dat niet alleen de muren zich uren hebben getroost met wat maar des mensen kwam ik zit in mijn oude zetel en aanhoor in mijn hoofd wat met weinig rucht verteld mij tot ware bewoner maakt omdat het zo hoort…

een sluimerend pand met de blinden gedicht maar bovenin brandt nog een glashelder licht hoewel overkapt en van slapen bewust verdwalen de woorden en laten geen rust ontsnappen de zinnen doorlopend de deur naar donkere kamers vol zwartwitte kleur de bladzij die gister of ooit is geweest ligt letterlijk open voor ’t oog van mijn…

Katten krabben het tapijt aan flarden zoals de tijd weefsels van organen slijt. De aarde tolt en lijdt onder concurrentie en nijd wat heet verstandig beleid. Tweeduizendenzes jaren krijt op het bord van de vlijt hebben geen duister bevrijd. Beminnen rest als respijt nieuw leven kunnen we kwijt door heftige liefde, geheid!…

Het heeft zich nog amper opgericht de wind waait om het huis als gisteren Moet nog wennen aan 2007 en het vorig jaar van 2006 De hijskraan draait zijn kop op de wind aarzelt van links naar rechts, komt terug Een deur gaat open en weer dicht een lift stijgt omhoog, daalt omlaag Van hieraf gezien wordt het iets bijzonders vandaag, hoewel…

De laatste uren van dit jaar ze zijn geteld en ook gewogen; is er iets wat we ons echt heeft verblijd en zijn we ontsnapt aan groot gevaar? De kleine dingen, die blijven belangrijk want zoveel dat niet de kranten haalde heeft mensen geraakt en veranderd, heeft kinderen doen groeien. Laat ons maar danken en elkander dragen, want kort is…

De aarde is een stromenland van zwartblauwe dromen die in bochten meanderen zonder vervulling dralen. Niets heeft een bestemming alles leeft in verbeelding en in de wirwar van wegen verdwalen alle richtingen. Miljarden jaren stapelen op in het zonlicht dat nu straalt en de oliepan doet spetteren bollen bakt met rozijnen. Aan het eind…

Als fijn zand ongrijpbaar glipt elke tik die ik hoor onbeïnvloedbaar qua snelheid tussen mijn vingers door Ook al duurt een feest veel langer dan een halfuur tandartsstoel de klok maakt duidelijk onderscheid door wat ik wezenlijk voel Wat mij vooral zo opvalt is dat een gebeurtenis als dopen of met elkaar trouwen, voelt alsof dat voor…

(de tijd ruikt lont) gestaag klimmend trekt de vuurpijl een beverige streep halverwege het duister verdwijnen honderdduizend vluchtige sterretjes in een lawaaiig nieuwjaar 'een gelukkig 2007' hoor je alom…

Weer is het winter en we beseffen eindelijk de onontkoombaarheid van het sterven. Naarstig zoeken we als kinderen met ademloze ogen naar halmen, sneeuwklokjes. We weten niet of er een lente voor ons ligt en lopen hand in hand het bospad af.…

heel bewust opende ik de deur naar mijn verleden 'n muffe geur van oude dingen die ik ongewild had gemeden 'n kaart van 'n oude vlam met 'ik ook van jou' daar ligt 'n agenda beplakt met mooie plaatjes van 'n vrouw herinneringen komen stilletjes aan weer naar boven al die onbereikbare liefdes 't is toch niet te geloven…

Ziel vol passie met een vleugje goddelijkheid Als ik je ogen zie Je spreidt je vleugels vol veren van licht Vlieg met me mee door de spiraal van tijd Naar onkenbare hoogte waar het leven voelen is Jouw ziel samensmelt met de mijne Waar we cirkels vormgeven In de rest van tijd.…

De razende vaart van de film. De verwarring. De ontknoping. Het scheuren. Het brandende celluloid. 44 jaar in 5 minuten en hier sta ik - stil - over nog eens pakweg 4 minuten is het allemaal voorbij: ik gooi mijn ticket in de lucht als een bruidsboeket.…

Vadertje Tijd, jij bent de wind die om mijn hoofd mijn haren doorwaait en verderop het helmgras doet wuiven. Vadertje Tijd, dag dag en nooit te zien of terug te vinden. Vadertje Tijd, jij bent de zon in mijn rug aan mijn voeten de schaduw over het strand nooit in te halen hoe harder ik loop, hoe harder jij gaat. Vadertje…

De rechte lijn die leidt van nul tot eeuwigheid rondgebogen in een doosje wordt cirkel, wijzerplaat van het horloge, wordt rekeneenheid: tijd.…