achter gesloten ogen fluistert de wind sprookjes over liefde eigen stijl geeft er een kleurtje aan morpheus draagt met open armen nieuwe melodieën aan…

wat is seks ze leest het in het opa en oma boekje je zou er liefdesverdriet van kunnen krijgen of hoofdpijn de hunker naar die knuffel in het donker die alleen is voorbestemd voor de voorplanting van de mens ach ja en boven in de kast lagen in een donkerhoekje de doodshemden ooit geborduurd voor later voor in de kist zodat men zou…

als klein meisje had ze het al ze danste dolgraag in de regen soms zelfs op blote voeten niets kon haar deren en nu, wat ouder als ze zich onbespied waant huppelt ze nog even graag tussen de regendruppels…

de zon weer glanst in gouden regendruppels op het water deint een boot de golven spelen het spel van op en neer de wind rukt en trekt aan het roer de schippersdochter kapiteinse op eigen schip haar koers varend immer de horizon in zicht vol aan vooruit buldert de wind stevige handen aan het roer…

van kinds af aan wilde ik kunnen vliegen het moeras zompig voorbij en vlerkend tussen het blauw van de dreigende wolken vluchtend naar de toekomst, op eigen benen staan de zon tegemoet ging ik stralend ten onder…

het grensgebied een overgang zonder duidelijkheid alert wil ik zijn in dit eldorado van kansen en mogelijkheden…

och, lelie van het veld gij zijt uit poëzie geboren ween toch nimmer om een vermeende held doch toon in volle bloei wat u zozeer beknelt verbannen van het land dat u zo liefde werd pure poëzie begraven onder zand monddood uw schrijvende hand…

Tranen treurden gisteren vaarwel schiepen langzaam ruimte weer te leven in het heden zonder angst voor wat nog komt het voorspel is begonnen laat het leven maar komen voorbij is niet omkeerbaar morgen is weer maakbaar het gaat nu om het nu…

een mooie bloem wat eenzaam ogend aan de graskant van de sloot wiegend in de wind een laatste hommel drinkend van de nectar tot de herfstregen hem verstoord een vlinder die nog even dartelt de vleugels gespreid een vrouw die in de vroege morgen haar venster opent zichzelf goede morgen wenst een kushand toe glimlacht aan het nieuwe…

Een dubbel-dicht daar staat ze in de regen te groot voor haar plu half doorweekt een okergele jas met een vriend er in in het zicht doet wonderen brengt een verheugde glimlach op haar natte gezicht opgepept door een bakkie koffie richting Delft samengepropt in een overvolle tram weg met de regendruppels al heeft elke traan een eigen…

je haren zijn van pure schoonheid laat ze strelen door zon en wind verberg ze niet onder die doek je hoeft ze niet te beschermen voor hongerige blikken want elke vrouw bezit die schoonheid er zal geen God zijn die dat verbiedt het is een wet verzonnen door de mannen jezelf alleen tonen aan hem dat kun je met je hart doen vanuit liefde…

Wat vrij leven is voor mensen, wat lucht en ruimte voor de vogels is bestaat zich daarin vrij te wensen en wat de oceaan is voor iedere vis, vergaat in gesproken woorden, resoneert in stemmen die voorgoed gebroken zijn na al dat bloed dat is vergoten, smaakt de verworvenheid naar pijn, blijft de deksel op de beerput, of komt hij er vanaf, zonder…

tijdperk van steen en ijzer langzaamaan wijzer een lach en een zucht hoog in de lucht laag bij de grond hoekig en rond vormgeven aan leven…

rondbanjeren door de hofstad eigenlijk terug in de tijd je voetsporen van ooit volgend toen we nog zo heerlijk jong en onbezonnen waren denkend dat de wereld van ons was het malieveld overstekend genieten van koffie op een terras voorbijgangers bekijkend jezelf afvragend waarom mensen in de media zo onvriendelijk worden afgeschilderd de…

zonder het uit te spreken had ze het zichzelf beloofd ze zou niet meer omkijken naar wijzende vingers ze zou niet meer luisteren naar honende tongen naar pijpen zou ze niet nee nooit meer dansen ze trok het kleed van schuld en boete uit naakt sprong ze in de golven liet zich drijven zeesterren sponnen een nieuw kleed om te dragen…

Tegen afgoderij; "Nee!", ik ben geen hoeder maatschappijvoeder, "Nee!", ik heb er nooit geen doekjes om gewonden, met mijn menselijke pijn ben ik daarvoor te klein; Open handen naar de hemel zo dans ik de wereld rond; "wil je volgen?" volg mijn meester en mijn Koning, en zijn hemelspoor!"…

mijn paadje heb je schoongeveegd en aangeharkt de sintels de distels stonden schandelijk hoog de dovenetels en het ruige gras dat jij met zoveel liefde en met blote handen wilde rooien door ging je met de paardebloemen met wortel en met tak geruimd het boerenwormkruid tussen alle tegels weggekuist de gulden roede op de schop genomen…

net als vorig jaar vroeg ze ben je gelukkig naast elkaar liggend wiegend het Prinsengrachtconcert toen hij niet antwoordde voelde zij zich alleen verlangend naar de stilte hoog in de bergen los van alle denken besef van eeuwigheid vrijheid…

de dood ging aarzelend akkoord ik vroeg hem om als metafoor te dienen voor al het onvermijdelijke je weet, zo sprak hij er is ook voor jou een eindig onverbiddelijk lot dus droog nu maar je tranen spaar ze ook niet voor verdriet over ongewilde manco's in je leven door 't onontkoombaar voorbeeld in je jeugd of later nog of door je onverbeterlijke…

Gewoon een uurtje aan de zee even uitwaaien, ga je met me mee laten onze zorgen daar achter in de wind die dan vanzelf wel een ander plekje vindt. Gewoon even hoofd omhoog, kijk naar de zee die neemt met zijn hoge golven al onze humeurige gedachten mee zodat ze onder water zijn bedolven. Zo’n heerlijk uurtje, maakt je hoofd weer leeg…