Men zei… “Er is hier geen oorlog” Ook geen vrede, toch? Hier valt dood uit de lucht. Vrede? Is hier een klucht. Vogels zijn hier niet meer. Komen er ook nooit weer. Hier heerst slechts de dood. Daarom zijn de straten rood. Hier kraait een baby niet. Onder ‘t puin kan ze niet. Hier is er geen zon meer. Maar een bom, keer op keer…

het stormt weer jeugd door straten die ontdaan zijn van hun oubollig suf imago’s weer klinkt kindergehuil uit de zich snel vormende files van druk kletsende moeders die net hun kroost uit de eerste leg op het schoolplein hebben af gezet en nu racen naar de dichtstbijzijnde super voor gratis koffie de twee halen en een betalen…

het warm zachte van vertrouwen heeft plaats gemaakt voor alerte trekken die de heerlijke overdracht van je blik en gezicht in de weg zitten waar jij altijd ontspanning prolongeer dwingt nu gejaagdheid aandacht af in in een spanning die zelfs de plukjes haar tot een jeugdige chaos formeren die helemaal niet misstaat de tijd…

we worden steeds meer meegesleurd in de maalstroom van leugen ongemanierdheid spotternij en oorlogshitserij het spreekt de taal niet die wij willen leren de spiegel kijkt ons aan door de Zoon die naar de hemel is gegaan de wederom geboren mens die daardoor is ontstaan buutvrij met vertrouwen de toekomst tegemoet zien…

wij dachten garen te spinnen van de warme wol in genoegzaamheid konden niet steeds opnieuw beginnen dat vuur vlamde niet meer met alle hulp en verzorging door coaches schuifelden oudjes de deuren langs die wonderwel een cirkel vormden waar zij elkaar niet meer konden groeten dat was hen ontgaan maar in hun kort bestaan zat al…

ik had het boek al een tijdje terzijde gelegd op de stapel nog af te werken ik wist dat de achterstand anders te groot zou worden en ik de feeling met de werkelijkheid zou verliezen eerst bladerde ik nog even terug om de sfeer en stemming te proeven maar al snel had ik het resultaat in gezicht houding en bewegen met oogopslag…

Waar het om ging dat wordt nu genegeerd Een Gazakind dat om zijn moeder huilde Die onder puin het levenslicht verruilde Er werd een column uit een blad geweerd Persbreidel wint, hoe blind zij die niet zagen Dat juist verbeeldingskracht NIET aan wil jagen…

nog heb ik niet de puzzel van je ziel gelegd verblind als ik ben door de schittering en kleur van ook jouw kleinste stukje hemel in majestueuze lijnen kan ik vrij snel de immense schoonheid en grootsheid van jouw relatie met het universum in forse oplichtende streken penselen want daar waar het firmament in sterren jouw…

de streek van hand langs jurk en broek belijnt de vrijheid van de vrouw in het formele uitgaan en ook als groet persoonlijk wordt zo voor iedereen het innerlijk en uiterlijk tot op de centimeter uitgetekend in morele en leef kwaliteit nauwkeurig strak past de scheiding in het lange haar waarbij door het knotje de speelruimte…

zij zongen hun lied van frisheid en kou de grote met slangen behangen machines trouw aan de decibellen productie ronkten zij stilte tot destructie de wettelijk norm was slechts voor de vorm nog leek het eenstemmig in de metriek van het hart maar aarde wist nu al het gebaarde kind was te warm…

ik ben op zoek geweest naar de kleine triggers die de mimiek in jouw gezicht goed doet oplichten vaak kleine oorzaken met grote stemmings- gevolgen zelfs totale omslagen van humeur gaan hier zo de deur uit de gezichts- uitdrukkingen kennen de vele talen van ons verschijnen in de persoonlijke communicatie onbegrip is zo…

de bomen van het bos zijn gerangschikt op het toneel met even hoge parkbomen op het gespannen doek geschilderd met gedempte kleuren. het bos reikt met weinig diepte in de maar niet voltooide schemer waarin een kluwen honden achter twee herten heen en weer rent met een sierlijke gang te rank om echt te blaffen onderdeel van het niet beweegbaar…

ik had mijn handen tot vuisten gebald maar vergat het glas waar ik mee werkte pas toen splinters mijn vingers rood kleurden waarschuwden helscherpe pijnen mij ongenadig de rode waas in mijn hoofd trok op en weer bij zinnen depte ik het bloed van sneden in mijn huid het kunstwerk was verdwenen in het rood van geleden pijn…

vaak wordt in zachte acceptatie de basis voor liefdevol omgaan met de medemens gelegd zonder te letten op het profiel dat door ouders wordt voorgeleefd gekend en geaccepteerd door familie en woonomgeving pas in de fine tuning van gevoel is kwaliteit doorslaggevend en zal de basis worden van opvoedingskwaliteit waarbij begeleiding…

Ik heb God gezien Door zijn Eigen ogen Naar beeld En gelijkenis Geschapen Daar zijn wij Nu beland Uit de circulaire Scheppingshand Ieder mens Is mijn medemens die mij mens maakt dat gelukzalige gevoel is er tot in de kleinste essentie alleen in communicatie ontbreken normen en alle vaardigheden zij zijn ondergesneeuwd…

ik zag ze nauwelijks staan gekleed in duister zwart met glimmende randverschijnselen voorbij gangbaar pad nog schreeuwden zij met hun hoog geluid want de puberstemmen kwamen er nog niet helemaal goed uit en schittering blonk alom meer dan geweld in het uiteen stuiven losten zij op in onzichtbaar bewegen toen de kit aanstalten…

voorzichtig kleurden randen hun macht aan gewone dingen subtiel dirigeerde hokjesgeest de mens naar binnen het happy gevoel ervaarden zij in geur en kleur toen zij de deur passeerden het warme wij gevoel van herkenning voelden zij in de persoonlijke benadering van gelijkgestemden die naast bevoogding ook hulp en begeleiding…

ik ga het loslaten dat wat vroeger naadloos aan elkaar haakte te Lang heb ik in wit het frame van een gedicht zien schemeren zinnen en wat letters heb ik genoeg om in de voor gestructureerde ruimte te zetten en wie het leest kan ik de eigen invulling niet beletten kleine lieve leuke gekleurde partikeltjes gaan het witte vlak…

ik zag de aarde scheuren hoorde wortels janken in ontbossingspijn voelde rotsen splijten die niet meer gebonden wilden zijn de verwoesting was gigantisch in zijn omvang universeel ik kon mijn tranen niet meer bedwingen de overweldiging kwam onverwachts en werd mij te veel alles viel weer terug tot elementen moleculen in overvloed…

ik heb poorten van wegen naar de stenen der wijzen geopend levenselixer ontdekt en de wachteres bij het orakel van delphi met woorden van charon bij de stix het zijn mijn eureka momenten waarin het gesproken woord algoritmisch wordt omgezet en ingedeeld in grammaticale frequenties van wereldtaals logica die ieder spreekt…