ik was op weg stopte en ging naar binnen omdat er geen buiten meer was door een deur die ik niet meer hoefde te sluiten voor mij strekte zich talloze uitheemse disformaties uit waarvan sommige nog iets vertrouwds hadden in kort geleden gebouwd maar met focus op een andere wereld waar niet alle dimensies bezet waren die asychroon…

je bewegen laat subtiel elegantie leven in het licht dansante dat gras en planten doet wiegen op een warme zomerse wind in voorzichtig raken lijken vonkjes te ontwaken die overspringend hun energie ontladen om de aantrekkingskracht intenser te maken er zijn natuurlijk meer paren die scharen om jouw lach te onderscheppen…

bruin scherpte je profiel tegen de diepblauwe lucht je genoot van de vlucht die jij de tijd hier zag maken voelde stenen hoorde de specie hun voeggeluid maken waar schoonheid door mensenhanden werd geschapen in grootse gebouwen waar kosten noch moeite werden gespaard en de ultieme balans van hemels presteren ruim werd gehaald…

samen zijn wij even weggeweest naar een feest zonder wereld alles hebben wij losgelaten geen agenda of afspraken richtingloos hebben wij zonder kaartje de trein gepakt hij stond voor ons op wacht vertrok meteen na de fluit reed snel het anoniem stationnetje uit nog tikken de wielen hun maatschappelijk verbonden cadans…

het lijkt gewetenloos wanneer mijn stappen zich zetten op de vlekkerige paden die zich hebben verzameld tot een nest vol eerbied doch wel met een sprankel anarchie eigenlijk geen wonder, want in deze trage mist doemen telkens in deze niemandsland kathedralen op, derhalve dat deze al herkauwend door het met rijp belegde gras zich voortbewegen…

nog zag ik je staan voor jou zou ik de hele wereld laten gaan omdat ik in jou alles vind en toch trouw kan blijven aan wat wij samen in alle perspectief als nieuwe toekomst tegemoet gaan in een andere goed beter best wereld in samenwerking met de enige echte aarde duurzaam en met respect zonder roofbouw te plegen…

ik zag hoe jij voorzichtig de bladzijden gladstreek hoe woorden zich keurig voegden in zinnen en alinea’s zij de inhoud bepaalden van stukjes leven die ik nogmaals wilde lezen uit de laatste jaren van mijn jeugd waarin normen en waarden deugd gingen geven vol verbazing las ik hoe de tekst een eigen leven was gaan leiden…

ik heb haar stralen gemist in licht en warmte op huid en gezicht waar zomer altijd het uitbundige spel speelt van vrijheid en plezier verkoelt het winters wit ons bestaan door schuil te gaan in dik warme kledij vandaag is het helder de snerper heeft even afgedaan omdat hij adem tekort kwam in zijn met vocht bezwangerde…

we zijn opgeroepen om te komen kijken op alle wegen van oost tot west naar de restanten van het vergane aardse leven dat door ons zo vreselijk is verpest in afwijkingen en allerlei ziektes de confrontatie voor het laatste oordeel er zijn geen wegen terug want in de schepping was synchronisatie de hartenklop en zon…

Zou onze brave burger meester Buma Voor God en vaderland hebben gediend Had hij JP als bondgenoot en vriend En doet die whizkid Wopke hen nu na? Ik geloof het niet, waar komt hun preek vandaan Ontspoorde jeugd die ouders niet verstaan Hen slechts met grote nitwitmond pareren Door juf of meester niet te corrigeren Volwassenheid is moeilijk…

praten tegen lange rijen stenen, aaneen gemetseld tot een starre muur, geen venster om het licht van vrijheid te omhelzen en geen deur om alle waarheden buiten te sluiten kille dwazen nokkelen met hun knokkels tegen de grijze voegen, de zwakste schakel in deze donkerrode doorgelegen vesting - niets is minder waar, de hechting is sterker…

jij stond als sisyphus de komende en gaande man te regelen met een door drukte verhit en getekend gekleurd gezicht jouw autoriteit in deze was zoals altijd onbetwist als iemand toch de moed had stoute schoenen aan te trekken kwam hij van een koude kermis thuis zij riep gewoon cerberus de hellehond als die zich liet zien…

jij kwam binnen als engeltje van de ooievaar was niets te zien maar je ogen keken en soms liet een schreeuw een lekker bekkie zien geen veren maar wat vlassig haar de kijkers prikten na een lange staar het engelachtig is verdwenen jij wilt alleen jezelf zijn liefst een stukje beter dan anderen uit de rij onderscheid…

Droge huiden naast elkaar. Gebrekkige talen in de monden. Proberen houden, maar eerder scheuren met de tanden van verdriet. U vervelt, gaat u afdwalen in mijn verschijnen? Of eerder gaan springen in mijn schaduw. Jammer dat ik de schaduw niet meer heb. Het is gaan huilen ver van mijn bezwaren. U herkent deze uitspraken hé? Snapt u mij?…

Wij zijn geen dominees maar handelsgeest Wij vragen niet hoe 't vroeger is geweest Op zondag trekt men er en masse op uit De Scheveningse bosjes in Den Haag De lommer van het bos, Haarlemmer hout En Planken Wambuis - 't is er berekoud Of 't ook in Rotjeknor is, is de vraag Want enkel 's nachts maakt men haardblokken buit In de…

nog heeft de wereld zijn schatten niet verloren nog steeds worden er kinderen geboren gebeuren kleine wondertjes waar je over struikelt zonder ze te zien omdat het zo gewoon is stukjes hemel tegen te komen in eigen dromen toch zijn vele jaren vergleden hebben ernstig onder desinteresse geleden omdat wij ze niet hebben geprofileerd…

Wat ik je altijd zeggen wou, of liever: Eerst nog dit: waar ‘t werkelijk over gaat Daar schieten woorden meer en meer tekort En ‘t maakt niet uit of ik nu zwijg of praat. Wat ik je zeggen wou, ik weet het wel, Gedachten zijn soms moeilijk te verstaan En meestal gaat het om die andere dingen Waar geen gewone woorden voor bestaan. Wat ik je…

donker dwaalden schaduwbomen op de van licht vergeven kale plaats hier bleef de wind achterwege er was voor jonge aanplant geen schaduwkant zomerse hitte droogden jonge loten uit kaal barstte in de grond de zwarte kluit waar nachts de plek leek uitgestorven loerden ogen uit de rand van het bos naar prooi mooi zichtbaar…

wat als je adem reikt tot aan het slotakkoord je hart haar kloppen zoekt in de doolhof waar angst geen uitweg kent de moesson zich laat gelden op delen van het lichaam die je bijeen houden, verstikking in beleving en geen stem die je tot een zuchtje wind kan temmen minuten raken uren waar kwartieren vluchtig in seconden verdwijnen,…

de maatschappij is losgeslagen alleen de sterkste benen kunnen nu nog de weelde dragen van macht in rechtvaardigheid egotripperij was te kwetsbaar gebleken alleen in groepen waarbij ieder hetzelfde eet en ook de info over samenleven weet dat geeft een kans om te overleven omdat het functioneren in een groep andere en meer mogelijkheden…