elke bloem een gedachte van vriendschap en verbinding om jou op te beuren nu elke dag zo zwaar is je lijf je in de steek laat denken wij aan jou we weten van jouw moed nu je dit pad moet gaan tot je levenseinde elke bloem een gedachte van vriendschap en verbinding om jou op te beuren…

op deze vloer heb ik gelopen gedanst gezeten en gestaan ook heb ik er op rondgekropen toen mijn man in woede was gegaan ik heb er mijn kinderen op gedragen gelachen gescholden en gehuild hem geboend in lengte van dagen wanneer hij bestoft was en bevuild je ziet de slijtage en de afdrukken een diepe kras van vallend glas de putten van wat…

poëzie laat zich niet sterven als de reis ten einde is schrijft in alle talen waar de dood te stil is om het te verbieden poëzie houdt niet op als het keerpunt eenzijdig het lichaam neemt, want de geest van een dichter is de jeugd die altijd blijft poëzie is de adem van de schrijvershand, het typt het zwart van inkt met gele stippen…

elke dag loopt ze dezelfde weg naar daar waar haar voorland is waar zij haar geliefden achter heeft moeten laten stringent houdt zij vast aan haar rituelen meer dan ooit om niet te vallen in dat diepe gat…

in de vooruitgeworpen schaduw van het afscheid zien we de grillige sporen die het leven trok het ondoordringbaar wit op de egale muur de breuken in de spiegel tegenover het bed op de flonkerende gordijnen van groen de roerloze pauwenogen van gestrande paradijsvogels de verkreukelde lijven die in tweezaamheid reizen onder de zachte…

Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi zoals je ging en puntgeslepen scherp jouw blik de laatste akte schetste de wereld draaide door terwijl een ogenblik van o zo waardig zijn zich kleedde zoals je was geweest niet één keer keek de tijd nog om maar snelde voort in het tumult van veel te schelle stemmen de dag kromp stilletjes ineen…

Als de doden harder huilen dan de weduwen, was het hier dan zo goed? of is het daar dan zo naar? Als de doden harder huilen dan de weduwen, fluister het me maar.…

ik weet niet meer waarom het poreuze licht van de lente toen zomaar binnenviel op je gezicht dat witter was dan het kussen ik weet soms niet meer hoe ik in de maat moet lopen met de wereld hoe ik de teugels vieren laat het lentelicht valt zomaar binnen jij mijn liefste nooit meer…

ik heb de schrijvers en hun schrijfsels allang naast mij neergelegd ze raken mij niet meer ik ben er aan gewend het zijn de schaduwen op straat rond mijn bestaan zij volgen al jaren mijn passen de straten weten hun afdrukken het papier kent hun gezichten de winkels weten van hun komen alle klokken staan gelijk en mijn jas verbergt de…

we raken verder verder weg van de wereld een krimpende stok meet de dagen in stoffig zonlicht met dunne armen zwaait de oude tijd als ongeziene drenkeling traag keren gehavende hoofden zich naar de geopende ramen jonge avonden wachten met reikhalzend ongeduld op de nieuwe nachten…

afscheid nemen, of toch maar niet we zijn al zo’n tijd samen hebben gelachen, gehuild, gesproken maar ook gezwegen, vooral gezwegen over dingen die er echt toe deden gehuild, zachtjes gehuild om de angst die uiteindelijk toch waarheid worden zou wie had dat ooit kunnen bedenken dat het zou opgaan in een oorverdovende stilte nog altijd koester…

"Nu nog niet." Printen puntjes. Op letters tussen open plekken: "Nu nog niet" draait het lied aan hun leven; "hoe lang nog?", zingt de ander even terug. "Nu nog niet." En waar hun kinderen zich vast pinnen aan hun leven; zingt hij terug: "Nu nog niet; misschien later, als ik klaar ben met mijn pijn…

Als ik oud ben, haal de klok uit de kamer. zet mij in de stoel bij het raam, om na het geluid van de lente, het leven van de zomer, het sterven van de herfst, te wachten op de stilte van de winter.…

nog eenmaal was ik in het huis terug het oude huis waarin mijn ouders woonden waarin zij mij hun binnenwereld toonden met alles op zijn plaats, zijn eigen lucht het was het huis waar zij hun vrede vonden en wilden blijven tot hun laatste zucht de akkers brachten hen voldoende vrucht en veel meer bloemen dan zij plukken konden ik was er kind…

ik snij een stuk van mijn hart daar waar jij tot dusver vertoefde dat stuk zal langzaam afsterven daar er geen ruimte meer is voor jou er zit nu een litteken dat na verloop van tijd zal helen op de tonen van de wind…

Het was wat je noemt: een schaap wel een met vijf poten Hield me - zonder dollen - nachten uit de slaap Ze raakte de tel kwijt bij 'het schaapjes tellen' Elke morgen - bij een snel ontbijt - was ik in hevige tweestrijd: Zal ik ja dan nee een brief... ten afscheid? Wie durft.... over zo'n schaap een oordeel vellen…

Het schijnt dat een ander schip op een bepaald uur op zee voorbij zal varen. Het is niet van staal en de vlaggen zijn niet oranje gekleurd: niemand weet van waar, niemand weet het uur: alles is toebereid, er is geen salon zo fraai, alles is klaar voor het voorbijgaand gebeuren. Het schuim ligt klaar als een fijn tapijt geweven met sterren…

Zag ik je weer gisteren Wat een klap zo door die val in september nog zo helder Hoor je muziek nu Zie je dieren overal Wat ben je snel veranderd Van kordaat en zelfstandig Naar afhankelijk van zorg Kan je zomaar zijn vergleden Is er op een dag geen morgen Nog geniet je van het leven Van een bloem en van de zon Van de kaarten, lieve…

toch doet het telkens zeer als een dichter de nacht opzoekt om de ochtend te mijden, heb zijn ogen niet zien lijden hij had wel iets dat mij raakte en heb vaak zijn rug zien buigen ook diepte in zijn woorden gehoord die zijn lippen teder maakten was het een mokerslag van de duivel op een wellicht niet verwacht moment; de muur…

en dan zo maar uit het niets staat de wereld even stil even maar het verdriet van nooit meer biggelt over wangen van degenen die haar altijd een warm hart hebben toegedragen Nelleke rust zacht…