In Groningen, dan weer in Utrecht of Amsterdam, zoek ik jou op. In elke stad denk ik je te zien. Maar als ik nader, ben jij het niet. De kille wereld vraagt om perfectie, zoals ik verlang naar straten en pleinen gevuld met jou. En ja, ik werd bang toen je eens zei: wie vandaag nog leeft, kan morgen al dood zijn. ***…

tegen dit overnachtelijke uur groeien geen rozen meer daarvoor is dit lichaam te koud en de dag te kort zo vlug en hoog gaan vogels -voorbij, elk jaar weer misschien is het de draagtijd waar het enigszins aan schort…

met oogkleppen op loopt ze door de buitenwereld naar haar binnenwereld haar dovevrouwsoren horen niets van de buitentaal horen haar binnentaal die alleen zij verstaat haar hoofd barstensvol met rennende onrust links rechts kriskras verslonden door haar nietsontziende dwingende drammende tweede ik verbeten vecht ze keihard…

Het koele gras kust haar blote voeten, Het zwoele briesje streelt haar boezem, De gouden zonnestralen geven haar glans, De blauwe lucht geeft haar alle ruimte, En ik, ik kijk en zie de hemel op aarde.…

Ik lig op mijn rug, In ’t gras van een weide, Tussen koeien, zacht loeien. Ik kijk omhoog, Recht in de blauwe hemelboog. Gedachten stijgen op, Naar ’t licht ver boven mij, Verspreiden zich in ’t firmament, Tot een absoluut niets, Lijken nooit geweest, Laten zonder één spoor, Leegte achter.…

De lucht is half bewolkt, als een halfnaakte vrouw, met een huid van vaalblauw. Zoals altijd dwaal ik af in poëzie. Moe, maar onafgebroken keer ik terug naar woorden, alsof zij het laatste zijn dat me nog vasthouden. Een stil stel uit Suriname zit tegenover mij. Hun zoontje doet me denken aan de jonge koning van Nederland – maar dan…

In de zomer wandelen we bij zonsondergang, langs koeien en paarden, stil grazend wolken uit de blauwe hemel. Elke dag lopen we samen rond het Roege Bos. Soms fluisteren we over onze herfst en vragen ons af: op welk land zullen wij vallen? Gisteren, onderweg naar huis, struikelde ik plots en viel zacht in de bladeren. Ze hielp…

nu het geruis van de zee was afgebroken in de strandtent waar buikige mannen op slippers met bierflesjes in en uit liepen was een slanke meermin achtergebleven. op haar ranke heup zat een kleine salamander te rusten zijn sierlijke pootjes gespreid in haar milde warmte terwijl ze afrekende voor een cola en de vijfduizend zandkorrels op…

- land - sluierwolken schuiven voorbij als rozige suikerspinnen het stof van gestampte stengels volgt een maaidorser langs lange parallelle banen een rossige torenvalk zweeft roerloos boven het tafereel de zwellende maan en de zakkende zon maken de aren goud de lucht draagt alles wat licht is - stad - nerveus klingelt…

Wind. Tarwearen richten zich op. Ik zie mijn schaduw een sikkel. *…

Een gevluchte dictator schrijft poëzie over zijn eigen lijden. Hij wil zich dichter bij het volk voelen — al was het maar op papier. Ik draag mezelf, schrijft hij, op mijn schouders, als een huis dat ik bewoon. Ik ben mijn eigen god. Ik voed mijzelf op, tot ik terugkeer en opnieuw besta. Voor de spiegel spreekt een stem in zijn…

ik heb mijn vingers geslepen aan grafiet en vergeelde randen, elke lijn een wonde elke schaduw een adem. de fouten groeiden als wortels door het papier, ze hielden mij vast, ze hielden mij overeind. maar de tekening zelf— die wacht, een stil wit veld dat mij blijft aankijken.…

De muren van vijandschap ze willen niet vallen brokkelen ook niet langzaam af maar blijven staan zonder dat hun Initialen erin gegrift staan…

Verlaat de schijn en wees niet conventioneel, of benijdt u werkelijk een stoffig leven? voor vreugd hebt u zo vaak uw ziel gegeven zij hoort, zoals ik zie, in uw geheel. Een masker hoeft u niet meer te dragen. Bij uw kleren zwijgen stil de gordijnen. Voor mij hoeft u niet meer te verschijnen, of verschuilt u zich achter hoge kragen.…

de nacht is licht de schaduwen van alles in de kamer hard het hemd aan de wand, iemand die ooit op een feest is geweest de spijlen van het ledikant, tralies alles buiten de bomen, alles maakt nog deel uit van de lucht…

dit lijkt een fusie van elementen -zinnebeeldig deze middag in het schuwe licht ruikt naar oude boeken, naar lak en inkt uit verdroogde bedding uit muren groeien varens, bekend als poortwachters van oerland glas lijkt hard maar is vloeibaar het venster drijft als raam diepere lagen zijn oneindig doordacht maar kunnen nergens dagzomen…

Ik zet mijn computer aan. Ik wil schrijven in de taal van mensen met een koning, en met dichters als Rutger Kopland. De zon, het zand en de zee zijn mooi. Mijn vrouw smeert mijn huid in. Op de websites van Radio Farda en ook op nu.nl staat geen goed nieuws. Misschien ben ik wel de gelukkigste vluchteling — al voelt het niet zo. Ik ben…

de tijd is ontglipt in de oude stenen straat smal en dicht bebouwd de stappen blijven licht aaneen gereid als strofen van een oud gedicht de zon meet gehoorzame tijd in smalle schaduwen langs stille gevels waar een eind en begin voorgoed verwisselbaar zijn ingericht er is hoog vergeten ruisend in groene koepels van bomen op de…

Bekijk een onderlegger. Eén en al ordelijkheid. Een bromtol. Hoe die verlangt naar een zweep... Lees een boeteformulier. Je kan die flits niet uitstaan! Verklaar onze driekleur. Toch wel een vriendelijk landje. Beleef een kermisattractie. Lawaaieriger kan het niet. Merk een onbestemd voorwerp op. Ergens moet een herinnering liggen...…

Het strelen van zijn lijf is moeder verleerd, dat al een week lang in de steigers staat. Ze wil hem niet, omdat hij langzaam vergaat; hem beminnen heeft ze zich afgeleerd. Met zijn verzorging begint ze nog niet. De stenen lijken broos, het hout vrij zwak. Eens voelde zij zich bij hem op haar gemak; nu is alleen de voeg nog tastbaar gebied.…