de gedachtenloze dag begint geen woord, geen lied verwacht een zin, geen metafoor verstoort mijn stille dromen, weg van waar de woorden stromen…

Woensdag was het, het moest wel woensdag zijn want zij van Hermans in haar doorkijk negligé hing over me heen gebogen met een cliché aan hangende boezem en nat haar. Ze zou aan de lijn dacht ik maar vond dat niet direct, nee ik zei wat fijn om je te zien en bewoog gedwee een beetje mee hoe is het met de kids en wil je zo een kopje thee met…

geef me de ruimte een plek naast jou het hoeft niet veel te zijn en ik laat me zien zoals ik ben, een mens in taal en beeld, soms met een welgemikte aai over de bol van jouw bestaan en samen heerlijk lachen om weer een kleine schuiver die ik altijd maken moet morgen al immers ben ik weer weg misschien als de plek naast jou te klein…

Ze stappen rond op stijve poten pluimage glad gestreken, koppen in de nek, korte snavels qua volume grote bek. Zij pronken met de mooiste veren, geen die hun zangkunst evenaart of aan superioriteit kan tippen. Ik zie hen gretig pikken naar malse prooien in het gras. Ze jatten al wat glanst en bergen dat in bescheten nesten. Steeds vaker…

Mijn denken stroomt als vloeistof minder wild dan eb en vloed; druppels, vast als waterstof, de einder tegemoet. Golven vormen het oppervlak van klotsen en geschitter. Onderdak voor het paradijs, zachtgroen en diep, zout-bitter. Hier breng ik graag momenten door, slechts door mijzelf begrepen, terwijl ver boven ik het klotsen hoor…

een steen zijn teen met aanstoot zonder vertoon van enig menselijk besef de normen hier geuren naar bederf, zo oud er zijn in feite geen woorden voor dit verdient een klacht met een uitspraak van kracht vanaf de laatste letter amper uitgestorven een nieuwe dinosaurus rechtens eender welke rechtse mening de poweet, indachtig zijn eed…

Met een mond vol leven en een hart vol dood, komt telkens weer de avond, het gouden morgenrood. Verdorren ieder jaar weer de bloemen in de tuin. Legt men zijn klaaggezangen op stenen van arduin. Komt alles weer tezamen, waaruit een mond ontstond. Kruipt traag, als het blad der bomen, het hart weer in de grond.…

neem nu dit lijf ontdaan van al dat menselijk zou zijn gevoelloos in elke vezel het ego bijna te barsten of je hier de liefde ook maar één seconde mee kan bedrijven een loze vraag hier zijn zaken te doen en contant wil iedereen tegen eender welke rente er staat ergens geschreven dat en dit en zus en zo bestaat ook dit lijf met slang…

ze rookt natuurlijk een sigaar gooit de wolk over een zwarte kat enkel de ogen blijven zichtbaar als halvemaansikkels door de mist de dame met lange handschoenen knikt haar pince- nez tevreden nadrukkelijk naar beneden haar focus op de middelste kaart het oordeel blijft hem niet gespaard de sofa veert op als zij het vertrek verlaat…

Spring bij nacht en ontij in zee, pleeg zelfmoord. Koester zout als talkpoeder. Verzachten kan nooit pijn zijn ook als de ziel een huid is ook als de ziel van huis is en in zee springt Koester bij nacht en ontij de zachte sprong.…

Koester gevoelens van onveiligheid: Al lijkt het rustig als een wandeling, De weg is kort en steil, je hebt geen tijd Te kijken, kijk dan als je wilt maar spring. De hardste man breekt als een slappeling Slapend de regels die een stommeling Nog volgt - nee regels zijn niet uit de tijd, Maar angst, bewustzijn van onveiligheid. De massa slooft…

ach wat sprak de opposant als immer fel en gedreven zwaar geschut van mijn kant het wordt zo overdreven neem mij als brokken Haknougat uit Gouden Blik van Rens Joosen Suikerwerken eerst staat de vorm dusdanig tegen dat je denkt geef mijn portie maar aan fikkie je neemt toch een likkie open geest die je bent om zwaar onder indruk te merken…

De blauwdruk van een leven in witte lijnen uitgezet onschuldig nog, zonder weten een onbegrensd iemandsland Tot het leven de fases gaat tekenen een kleurengamma programmeert Vlammend oranje aan de horizon vermengd met bruine nuances van dwarrelend loof schilderen het gemoed Het prille groen doet ons beseffen dat denken in zwart-wit emoties…

Eens, toen ik mij vergeten dacht, de nacht zo donker was dat ik mij trachtte te verbergen en wachtte op het gloren van de dag, was haar stem zo zacht, de lamp die zij ontstak zo ’n zon dat het leek of ik opnieuw begon te leven, het strelen van haar hand het beven van mijn hart bedwong. Ik was toen klein en bang en zij was groot en jong…

hij zegt duizend dat is zeker genoeg voor veel zoals een duizendpoot of duizend bommen en granaten het is veel zoveel als duizend dat is zeker genoeg voor veel…

Misschien mag ik met poppen dollen of kleuren kladden op papier naar buiten voor het speelkwartier met in mijn hand twee krentenbollen Misschien lach ik wel om de regen die vrolijk spettert in een sloot en voer aan eendjes stukjes brood die ik van moeder heb gekregen Misschien vind ik mezelf verdwaald in levensechte dromen waar jaren…

ik weet nog moeder vroeger als ik de slaap niet vatten kon omdat de regen aan de ramen ruiste de avond door de kamer liep dat jij kwam zitten bij mij en zacht een liedje zong totdat de slaap begon te knagen aan mijn ogen en dat heel traag een droom uit klanken steeg die ik nu nog kan horen wanneer de regen ruist en het mij lijkt of jij…

Een stofje in het universum Een deel van het geheel Meer mogen we niet zijn Een onderdeel van veel De twinkeling van een ster De wereld van dromen Totdat z’n vrije val Daar een einde aan laat komen De diepte van het zwarte gat Verdriet van wat we missen De zuiging van het lot Dat zonder reden kan beslissen De straling van de maan…

Zij aan zij staan ze wachtend op de stoep vlak bij de halte van lijn zeven de een ziet er verpaupert uit de ander puilt het leven beiden geuren kwalijke vertering een paar is snel te zien maar steelse blikken kleven aan het grijze en het groen ik schaam me voor ze als ik hen daar zo verlaten zie wetend dat zij innerlijk aan mij…

tijd vertraagt mijn groene vingers de houten pop een bomenelf knoestig gezicht knokige vuistjes zijn bruin olieachtige huid ademt transpireert stil en beweegt van binnen naar buiten in dikke zwellende druppels tijd vertraagt ik heb hem geen wil meegegeven maar zijn glinsterende oogjes verraden mij het is niet hij het is…