Donkere wolken verschijnen. Kleuren verdwijnen. Dikke druppels spatten uiteen. Waar ga ik heen..? Ik verlies zicht. De deken van regen zo dicht. Even verroer ik mij niet. Wacht ik tot jij mij ziet. De regen, de wolken, het duister. Ik luister… Je vingers haken zich in die van mij. Je bent dichtbij. Maar toch, zo ver weg. Dat ik niks…

Vergeving is niet de wens dat de andere mens bewust is van wat die heeft gedaan. Het is de gelofte naar jezelf, om het in jouw eigen bestaan anders te doen, zonder excuses…

Nu u toch hier bent... Niets in deze turbulente surrealistische tijd lijkt op wat vertrouwd of zelfs routine is geweest ...covid quade genius quarantaine en klimaat rampen headlines krantenkoppen influrappers talking heads dag in dag uit ons gekmakend als verwende kinderen onze aandacht eisend en voortdurend onze schermen…

aan de afgrond van ons gelijk ziet een ieder een ander uitzicht terwijl de weg naar beneden hetzelfde is want er is maar 1 weg en dat is de enige en zolang we daar niet achter zijn gekomen blijft de tweede ons achtervolgen…

Het is weer herfst de goudgele weg waarin we terugvallen naar de aarde naar de geur van de grond naar het uitdovende licht wachtend met een hart vol bloesem, een zaad gelijk een lentedag Terug naar de heuvels waar het groen is en bloemen…

die vroege ochtend werd zilvergrijs als geheugen de ladderwagen had te dicht bij het vuur gestaan geschroeid door de hitte, flashover, kansloos de centralist van de Eindhovense brandweer zou te laat alarm hebben geslagen hij benam zich later van het leven een dag na zijn vervroegd pensioen wat rijmt op twaalf en wat op dood wie verstikte…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

braille luchtballon terrarium gerenommeerd geranium uranium vitaminen dolle mina’s pandemieën piramiden polemieken waterpokken woningnood hongersnood vluchtelingen kampen kamperen natuur ontberingen rampen trampoline springen stampen dansen tijd vergeten leren lezen belezen belazeren zeer been trappen lopen struikelen struikgewas…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

als een rustige schaar heeft het licht gras geknipt. laat in de middag verlaten de jongens zich vol overgave op hun fiets, waar ze bij het trapveld praten. alles is verklaarbaar. het meisje dat haar hond uitlaat, de met tekens bekalkte muur vol sacrale rust. het speelrek is een fantasie, waar je tegengesteld aan de aarde kunt hangen.…

het bestaande, nog niet verstreken thuisuniversum de sterrenhemel met veilige dorpshaven het aanslepen van boodschappentassen hernieuwde scheelheid van staren naar de muur tropische vissen uit paarse meren ogen achter glazen oogkassen, verloren pinpassen het dragen van niet-wetenschap, volledig bij kennis steen, te zacht voor handen…

ook al veranderen ze nooit van vorm toch dragen ze leven in zich een geest in en uit de fles melk voor een kind een gierkelder met voor op het land indirect leven al jaren een norm gedachten verbeeld in steen marmer of hout dood omsluit leven hoe kil ook en koud iedere dooie vorm heeft zoveel te bieden aan inhoud…

Een zoute zeebries komt in een zucht mij tegemoet. Als ik op de kade wandel. De warme lucht trilt stil en voldaan. Zomer aan de kust. Voordat ik weer op de vlucht moet slaan. Keer ik nog een keer terug. Zwijgend over wat ik zie. Berucht zijn mijn gedachten. Aan de kust. Ik weet het niet. Als mensen onbewust naar mij staren.…

Een been buiten bed andere been erbij ochtendplas met ogen dicht en even blijven zitten dan trekken aan de sprei en in t geheugen spitten tandenpoetsen douchen drogen en, deodoreren voeten benen oksels lijnen,vouwen,plooien met smeerseltjes besmeren schoenen halen aandoen strikken terug weer naar de plee zitten in verwachting en…

zoveel mensen, zoveel meningen en we zijn met 7 punt 7 miljard dat geeft veel oorlog, gemopper en smart en miljarden waardes, wensen en wegingen wie anderen veroordeelt, onteert of verlaagt is de mens die het eigen spiegelbeeld niet verdraagt…

is dit een tweeluik van oogcontact een ogenblik dat wacht op het juiste moment meningen waarin wij ons niet herkennen rimpelingen die geen vijver beroeren is dit een gerecht van oneerlijk voedsel louter esthetisch als visueel effect zullen we ons ontdekken met het blote oog…

de lucht is vandaag gevuld met aankomst en verblijf bevroren in hemel en veranderlijk met wolkenvorm vertrekken is geen object geen onderwerp in een kooi geen zinsnede op het strand geen visgrond en zilverplevier misschien een draadloos paaltje in ongemaaid weideveld een onzichtbare kust, een hek of onmiskenbaar iets dat beklijft…

De stad waar ik geboren ben is gebouwd op houten palen het is een stad met mooie grachten en duizend vergeten verhalen Stad van Dappere markten en duiven rode lichten over wal en canals stad waar je geen stuiver voor geeft en dan weer opbloeit en leeft Als ik slenter langs de singels staren statige huizen mij aan mijn oren horen meer talen…

Er wordt in Nederland heel wat gegeneraliseerd met duidingen als 'wij allemaal' en 'iedereen' wordt 'de gemiddelde Nederlander' als één 'ons' gepresenteerd en apekool over 'allen' en nog meer beweerd. deze trend is mij op den duur tegen de borst gaan stuiten dus aan iedereen die iedereen gebruikt: laat mij erbuiten…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt vat op mijn lijf al zichtbaar worden de schaduwen van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen dat blauwe zeil is elke zomer…