- een oproep - een oproep om de créateurs van onze snelsonnetten die ons poëzie verschaffen als 'ons dagelijks brood' te voorzien van je kritiek in lyrische coupletten en wat dies meer zij: je repliek als commentaar door jou verwoord - een hint - Zes regels, een repliek of een bewering, abba cc in eindrijm, heel koket…

Ik geniet, rustig, aan de kronkelende wateroever, verscholen tussen beuk, berk en 't ritselend riet. Spied naar muggen, larven en een rare parasiet. Ik oog, een en al wonder, als ingewijde fijnproever, naar een juffrouw, ietwat verdoken aan de waterkant. Ze streelt genotvol en bevallig haar tengere navelband. Ik fantaseer, geniet, 'n…

omdat gedichten soms zó snel zijn vergeten omdat je nog altijd kunt verdwalen in de tijd omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf moet koesteren omdat je niet zal verzanden in treurnis omdat je treurnis kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

De raapsteeltjes en de noten koop ik bij de kabouters de rest wordt bezorgd onder het groene afdak Niet dat ik veel nodig heb lood en goud zijn maar wensen misschien een geluk in andermans ogen liever woon ik warm in tevredenheid een schoon nest van mezelf bewezen degelijk zo oud is het buiten heerst chaos en de avond verkilt…

met bagage bestaand uit klein verlangen kiest ze zonder aarzelen haar doel rustig ontwaakt, kinderen gewekt gevoed gedag gekust het afscheid is altijd voor korte tijd om het diepe zelf wat rust te gunnen een zwierige jas in een spiegelruit jonger: in één snelle oogopslag 'het kind de moeder van de vrouw' ongedurig rusteloos maar trouw…

het land naar zee grenst oevers over de wrakke kwelder die met water lijkt besprenkeld morgen is de zee weer haalbaar dichtbij en draaien kolken onbemand de wisseling van wacht, eb naar vloed in tijden nooit gekeerd, onhebbelijk staar ik naar het Wad dat steeds opnieuw in dromen aanlandig mij verrast zij is als een viool ter hand…

de slaap was vannacht onberispelijk aanwezig, zelfs de taart hing aan de klok die grijnzend naar me keek, vele dromen brachten de kers terug en werd gelegen in een toef van een zoet roomhartig verlangen de bochten in de weg werden verlegd tot wijde hoepels met een enkele strook die het vluchten bleef behoeden daar de omtrek van de nacht zich…

Ik spreek het nachtelijk hart Aan en vernoem mijn slaap In de schotel van het gedragen Servies waarmee de nacht me een Vroeg ontbijt aanbiedt Ik mis het beleg, het brood en zélfs Het erbarmen om mij dan toch Ter ruste te willen leggen, doch Niets spreekt het duister aan Ik kan slechts nog dwalen met Mijn geest, bakkeleien met onwelwillende…

ze waren aanwezig, meer in aantal dan het gezwam van onderling bakkeleien wie nu de mooiste kleuren droeg of het groenste blad ja, de viooltjes spraken vannacht de huiskamer vol met eennachts spreuken en onderlinge verwensingen anderzijds werden ze aan schouder gedragen en van snaar tot snaar ontheven van een spectaculair melodieus ontheven…

het lichaam is losgeraakt op trage ademhaling getild door een golf uit een diepte gedragen aan slaap overgelaten het is met zijn warmte onbewust ingekeerd gegrepen door een zware overmacht die waken op tijd inlost ademend als geschapen uit het traag ritme van aarde neemt de droom een wending ze zijn zichzelf niet meer bekend weten…

Brussel, waar ik mijn brood verdien elke dag veel andere mensen zie waar je makkelijk nog kan napraten met wat vrienden over zus en zo. Brussel, waar je nog een glas kan drinken om dan later de weg niet meer te vinden waar je op houten banken nog kunt slapen om dan s ’morgensvroeg wazig te ontwaken. Brussel, de hoofdstad van ons kleine…

de bal in een bocht naar zijn voeten wacht geduldig op het kind nooit bang als de moeder kijkt naar de krant die schudt en wappert niet wil vouwen van de man met het been wit een lijk…

De wind heeft haast en raast over het land de regen stort en valt met bakken uit de hemel Een kat springt op en duikt weg ik hoor een klaaglijk miauw katten haten water maar zijn gek op kabeljauw.…

ze staat op twee benen, Zwart geboende laarsjes Alles klinkt schoon waar zij staat. Het café verkruimeld het schelle licht der zon Geen blijven of gaan van maan Stam staan in kroeg Twijfel zaaien tussen benen De krijger, heraut, Aan hem ode-…

als alle drijfveren - achteraf - drijfzand blijken te zijn en die van nu - en de komende - uit drijfzand blijken te bestaan dan laat ik ze varen alle drijfveren en drijf mijn leven…

Een eend vliegt uit de bocht de koekoek springt uit de klok het station staat op de tocht en de brievenbus zit op slot De postbode is een verklikker de ijsman speelt met vuur 't is lente en de rozen klappen open en huppelen vrolijk in de natuur De zonaanbidders bakken het bruin de regenman rent naakt in de tuin de dekselse dames zwaaien…

de zon een onophoudelijke aanzezigheid…

heden rijm ik mijn verleden maan mijzelf tot rust probeer gister aan vandaag te smeden opdat alles in het smeulend as sissend sust deze dag ben ik met mijzelf en spreek me liefdevol toe versober mijn gang en dromen het maakt me minder moe, ook zal lentelicht spoedig komen soms is er genade, teveel voor een moment of beperking je gaat…

Zo zacht het licht ontwaakt doezelig de velden zoekt vochtig nog van huiver in de nacht waar duister trage vingers trekt voor het zich ter ruste legt schuilend in ’t struweel zo voelt het als ik opsta niet in vroege buitenlucht maar binnen in mezelf en ja… ik hef mijn hoofd draag de zon op handen naar het dagen aan de einder daar…

Het gips trekt de huid mijn kleur, mijn vlekken en zorgvuldige opmaak van mijn gezicht rood levend vlees kijkende ogen sprekende lippen, mijn mond lacht jou toe Driedimensionaal scan jij mijn masker, je hangt een veld van registratiepunten op aan de rode markeringen bij mijn ogen, neus en kin De stippen herleid je tot gevoelens…