Met open mond kijk ik je aan zeiknat, jouw woorden ik wring ze tergend langzaam uit droge feiten op een rij ‘k slik overtollig speeksel weg mijn tong verlies ik voor het zoenen stap ik nat onder de paraplu vandaan had ik mijn mond maar dicht gehouden…

Ik dicht jou in mijn armen schrijf je naar me toe en kus mijn jarenlang alleen op lippen die wat met mij doen ik bloos en jij geniet ik ben zo mooi ik ben zo mooi zo mooi als jij mij ziet ik ken je enkel op papier mijn pen leg ik terzijde…

Elke seconde van de dag wordt er een wel nieuwe mens geboren Elke seconde van de dag gaat er wel een oud leven verloren Elke seconde van de dag is er wel iemand die een eigen bedrijf is begonnen Elke seconde van de dag wordt er wel bij iemand een faillissement aangekondigd Elke seconde van de dag maken miljoenen mensen zich zorgen over morgen…

Raamwerk van het leven Vensters Met glas Open ramen Met gordijnen Scherven Op de grond Kleuren in de scherven Met lachende gezichten De zee ver weg Die speelt en ruist tegen het avondlicht Komt er donder De straten blank van de regen Een auto stopt onderweg Een blikje bier Raamwerk van het leven…

binnendrijvende bewolking net nu het feest leek te beginnen er waren al mensen voor ik binnenkwam van buiten, elders en onderweg alomtegenwoordig koekoeksjong stamgast de barkruk stel je voor dat je ontwaakt uit nachtbraken, winterslaap alleen en zonder geheugen op tafel liggen nog rafels van samenhang, ofschoon zonlicht lijkt te…

niets herinnert nog of vergeet sindsdien handen op huid tot knoop gevouwen vogel, een dwaalgast terug van heen luchten rusten in roerloze wolken de onderste steen verankerd in aarde het land is af niets meer aan doen de knopen geteld de sloten gegraven klaar voor halvering naar eeuwigheid het laatste woord gesproken…

De letters van De Blokker ontroeren altijd weer. Vooral 's nachts als niemand ze ziet en ze toch zo hun best doen.…

Lief, laten we de terrasdeuren open doen de vlindertuin begroeten verse weemoed plukken tussen lavendel van verlangen verhaal me de tijd toen het voorjaar nog lentes beloofde ...…

1 ik lag wat langer in Morpheus' armen ze waren warm en koesterend wollig mijn Chateau de Chambres d'Action, rond en in quasi vergane glorie, vertelt mij nu met een rustige slag (hij loopt op twee stromende darmen) dat vandaag het vervolg van mijn levens story om zes uur drie en dertig bij open raam beginnen mag er passeert een…

zon op de kademuur verbindt een schaduw kort van oponthoud in lichte schalen de trap afdalend zonder bepaalde tijd wiegt het water blinde lichtvlekken zeilen op een zucht over ronde bogen van de brug hoe ver kun je doordringen in de zon een zwervend leven vol warmte voor een ogenblik verzadigd weven glinsterende draden passanten rusten…

De mens die van nature, immer liegt zelden de waarheid benadert, zal nooit geloofd worden, zelfs wanneer de waarheid wel wordt verteld. De eerste mens die nimmer een " leugentje om bestwil" liet vallen, moet warempel nog het eerste daglicht zien. Was jij dat misschien?…

een kind speelt in ’t schelpenzand tussen ’t vuil net als vele andere kinderen, laten zij zich niet hinderen door plastic, patatzakjes, ijzer, hout en ander afval zelfs niet door een stinkende aangespoelde blauwe kwal of door de paardenvijgen in ’t zand kinderen spelen slechts lekker op het strand…

Ik kijk naar mijn nieuwe rode schoenen en vraag mij af hoeveel voetstappen ze meegaan zolang ik ze kan dragen, denk ik zo ik til ze op en loop verder ...…

We wilden ons kwetsbaar opstellen dus bekogelde ik jou met stenen de eerste zes raakten je niet je borst stootte ze af maar de laatste kwam hard aan ik zag het aan je mond die hing scheef aan je lach ach, morgen leg ik mij voor het oprapen ...…

Monden vol met woorden maar ach de tongen spreken hun eigen taal ze raken elkaar niet meer oren spitsen zich niet de overbekende stem lijkt van een vreemde wie volgt nog de toon lost de raadsels op van de betekenis achter de woorden elk woord weegt zwaar duidelijkheid is moeilijk bij te veel onbegrip…

het kerkhof van grijze steen ligt verloren in een veld koren hier is het hele dorp aangeland in een voeg van het landschap ergens langs de wegkant een stille straat loopt voor eeuwigheid tussen graven van bewoners die tijdens hun leven wel of niet hebben geleden met kapellen en pinakels smal op de ruimte bemeten zo’n plaats waar de tijd…

Bij het krieken van de dag de zon tegenhouden is zwaarder dan ik dacht ik zoek de schaduw maar die wijkt waar ik plaats maak voor verbazing en mijn val het is het mos onder mijn gat als natte droom van een zacht bed ik pluk het met mijn winterhanden langzaam uit elkaar ...…

Het verhaal gaat dat een man overboord vanaf de oever flarden van de omgeving opvangt. Wij waren met velen en zagen de vogels de dieren in het grasland, alles trillend alles overladen met leven. Wij bleven drijven voor de laatste dingen, terwijl men ons probeerde te bereiken raakten we verzeild, dat wil zeggen een plek waar anderen terugkeerden…

Als jong kind verlangde ik snel groot te worden. Als tiener droomde ik van een Puch. Als twintiger jeukten soms mijn handen. Als dertiger was ik een man, die driftig op een carrière joeg. Als veertiger kwam uiteindelijk het gezinsbesef. Als vijftiger vond ik politiek laf en klef. Als zestiger had ik alles wel in ’t leven gezien en beleefd.…

Het moet de Eufraat zijn geweest er is geen plein geen weg die nog bestaat geen smalle brug gaat naar de overzijde. Bij de moskee een dwergooruil en wij te laat om dat te zien het moet de Eufraat zijn geweest die zich bewoog maar nooit is weggeweest.…