haar woorden gaan op en neer in een vrijage van poëtische gedachten vlijend aan lippen van stemgeluid in een serenade van schoonheid ze prikkelt mijn verlangen zichtbaar voorgeschoteld jouw tekens verschijnen in een ware verademing…

wolken zweven aarde ligt sneeuw valt naar beneden de wolken maken de aarde wit iedereen tevreden.…

Ligt daar niet met het zachte; 'klok, klok' gestokt in zijn keel, de vette kerstkalkoen? De wijn staat te chambreren de stoepjes geschrobt te vieren dat hij is geboren terwijl hij niet eens om deze tijd geboren schijnt te zijn Nee, vieren dat het lichter wordt- de dagen weer gaan lengen- wie denkt dat wreedheid met oorlog begint heeft het…

naast elkaar op de bank kijken in dezelfde richting het zoveelste jaar ongenadig eensgezind houden hun mening voor waarheid volgen blind de vlag voorzichtig op een afstand statler en waldorf hoofdschuddend van op het balkon zij kunnen het weten verdreven de vijand vechtend van op hun balkon…

Met mijn hoofd onder de deken, Wacht ik op dat ene teken Waardoor ik 's ochtends op moet staan En ik weer naar school moet gaan. Ik heb vannacht heel diep geslapen, Languit liggend in mijn bed, Dromend van de grootste pret, Word ik nu wakker met veel gapen. Vlug m'n nest uit snel snel snel, Anders mis ik de tweede bel En moet ik morgen…

laatst wandelde ik in een laan vol naakte zilverberken en peinsde hoe of het zou zijn om breekbaar in de wind te staan ik vroeg de bomen mij te zeggen wat het geheim was van hun kracht ze fluisterden het valt niet mee om dat zo even uit te leggen na jaren stormen af te weren groeiden onze takken krom ze kraakten moe verloren moed konden…

In stormend oorverdovend leven koerst zij naar stilte op vleugels van hoop in tomeloze overvloed zoekt zij leegte op vleugels van vertrouwen in ongebreidelde hebzucht toont zij het niets op vleugels van geloof in volledige overgave op vleugels van liefde schenkt zij VREDE…

zonder versterker gaat zijn stem verloren slinken de woorden raken zinnen stuurloos en gedichten op drift een enkel gebaar geeft hoop voor morgen... de fluisteraar echter maakt zich zorgen zijn stem kan het niet aan Lejo van Kuijeren…

optelsom en aftrekrijm van meer of minder dan een niets ik deel verdeel vermenigvuldig maar wat blijft is rest wat telt wat ik benoem zoekt evenwicht dus af en toe een breukstreep rust…

lange lege nachten verlangen loutert klautert langzaam langs mijn ruggeladder langoureus mi lanct na di het tocht van binnen…

Ik kijk in de spiegel en ga terug in de tijd, Ik droom van alles wat er ooit gebeurde. van mijn jeugd die zwijgend voorbij glijdt, Die mijn leven, soms ongewild, inkleurde. Ik sluit mijn ogen, beelden gaan voorbij, Verstilde herinneringen aan een kind. Beelden, alleen maar bestemd voor mij, Sommige voelen aan als een kille wind. Ik kijk…

zo voel ik mij verloren soms gelijk een schip in storm vechtend stoer de kop geheven kolken vrezend hoog tè hoog voor het begrip dat niet meer reiken wil naar niets ik wacht en zie… diep herrijst en explodeert tot nevel angst omhult met achting vult water wast mijn leven…

vaag wist hij nog hij zag dat vraagstuk opgelost ergens in een studieboek had hij van die bladzij toch nota genomen in zijn grijze brij boordevol gestampte feiten en zoveel zachtere dromen tot het besef gekomen dat zij naast hem stond die dag vond hij het juiste antwoord weer via haar gulle lach…

Niet licht zal ik vergeten zoals hij onverdroten stond diep buigend in het circuszand en wuivend mij liet weten iets uit zijn wonderland. De grijns rondom zijn mond die ieder in het leven wacht wie om de wereld niet meer lacht, als troost gestrooid in 't rond. Scheef z'n hoedje en het gele haar, de wanhoop om wat is mislukt en toch te…

ik praat met je in onze droom tot we blauw zien we spreken tegen de hemel over anekdotes uit onze kindertijd mijn handen blijven steken in jouw tedere gebaren ik wil je loslaten maar kan het niet wij in deze vreugde van weelde en waarheid sliepen rustig verder tussen dwalen en hemelsblauw…

de oude man terneergeslagen zijn hoed op schoot de wind nu spelend door zijn haar een kind dat rust onder zijn lege armen hij weet de kleuren liegen in de herfst…

mijn fiets gestald onder een enorme paddenstoel... verwondering alom zodat ik niet om deze zwam heen kan ik wrijf mijn ogen uit en denk als dit een sprookje is dan ben ik de kabouter Lejo van Kuijeren…

Van Venray richting Deurne rijdend, waar een grenslijn Noord-Brabant scheidt van Limburg, ligt links van de weg een bosje onder een door bendes van forenzen, wegreuzen en -piraten doorgezet beleg. Er prijkt daar een verkeersbord, blauw met witte P. Romantici, natuurliefhebbers en rustvorsers parkeren, voor een schijntje aan entree, gedwee hun…

het raam treedt terug en laat zijn gezichtsveld achter schutting van verborgen niet geplukte dagen het gevoel van verloren hebben ik zal achterblijven in niet gewonnen lichtresten zelf zag ik de herinneringen in het venster…

Het zonlicht verblind mij sprak zij verwonderd Zie jij nog iets?…