de zon is al boven de verhitte hoofden broos als een bloem tot in de tuin van mijn huis waar we telkens weer de valse dageraad zien dagen rondom het leven wekkend koor daar breekt ons hart in jubel uit ons eigen zuivere land dat dood en leven bant…

Het is februari de woeste zee spuugt in 't hoog opspattend schuim bleek zijn gramschap uit In duisternis fladdert zij als een engel des doods boven donkere golven van de zee Van oost naar west de wereld rond overal schrijdt de stilte door de straten Onze handen beven beroofd van warm leven in 't gewoel zonder warm menselijk gevoel…

Wat een verschrikking toch Het leven op afspraak Gezichten verborgen Digiverhaal. Waar is de ruimte voor Spontaniteitsreflex Ieder te kussen in Oude normaal.…

De tijd is nu niet uitverkocht zij heeft haar waarde verloren Iedereen is gestationeerd op zijn eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in…

Chaos door corona; corona Overkomen vliegen uit Wuhan Razendsnelle Multiverspreider Onlangs registreerde de wereld Nagenoeg inmiddels 5 miljoen Aangemeld, geregistreerd besmet Charade, verwarring. COVID-19 Oorsprong is een zoönotische Razendsnel overdraagbaar van dier Op mens: gewervelde dieren die Na-tuur-ge-wijs de mens effectief Angstaanjagend…

Wij als lijdend wezen een gekneveld beest achtervolgt door plagen die het lichaam of de ziel belagen, kan niet terugvallen wat is geweest, de kam van selectie die waart rond de stap in mutatie van onszelf waarin de grens al werd bereikt maar de rek eruit die knapt, uit het gewin gestapt, geen steen om onder te schuilen en uit…

niet wetende waar het is begonnen onder de dieren waar de mensen wonen van de grote steden bij de samenvloeiing van de rivier de stem in de mist tot in ons land waar het coronavirus van nerts op mens is over gesprongen…

Zonnestralen, o zonnige dag in mei ik open het venster hoor de vogels zingen, de zoete geur vervult de kamer vandaag knip ik de touwen door maanden eenzaamheid in quarantaine In m'n roze zomerjurkje van satijn een grote strooien hoed tegen de zonneschijn dool ik door de stille straten Een mens met een zacht gezicht een vriendelijke…

O, die voortvluchtige mens je groene kant is je beschermer de synthese van een vergezicht tot het blad zich keert, maakt het je slachtoffer, je betaalt wat je schatplichtig bent met vernietiging terug. het was die tijd die vrede wilde maar niet kreeg, dat het huis de luiken sloot, dat zonlicht zweeg medicijn om het licht te zoeken…

't Zijn hallu tijden, raar en cinatoir, A zo los van part en bi van zar En sur heel ver van vreemd en realistisch Hoe ab is eigenlijk 't nieuwe normaal? Kijk, Af staat in z'n kamer nu gezonderd En Qua weet zich geen raad met vriend Rantaine Het Île de la Cité ligt in de Seine En Pa boekt uit balorigheid een Rijs Voor zoonlief Co…

Om zijn woede te koelen laat hij gewetenloos degene die hem het meest nabij zijn bloeden geen band met navelstreng kan het verhoeden O konden ze hem maar genezen om weer een normaal mens te wezen met een warm kloppend hart en plezier in het leven met al wat dierbaar en lief is om hem heen O konden ze hem maar genezen wat zou dat…

Het meert aan uit de geschiedenis, wolken schaduw ebben voorzichtig weg in flarden mist als vloten zich traag voortbewegen door de polders langs het opgejaagde pad zover men het ziet, ware een bestemming in de overspoelde ziel, het onbekende ons komt halen op het ijkpunt op het kruispunt van mobiliteit als eerste stap. Ervaring zo…

onkruid woekert op verlaten pleinen er zijn kinderschoenen nodig hinkelen en touwtjes springen spelen en zingen schrijven, tekenen taal en rekenen kleuren op de tegels, geen groen zelfs het onkruid mist regels wat niet vergaat, kun je verlaat alsnog snoeiuh lekker boeiuh er zijn kinderstemmen nodig…

Corona - je krijgt het er benauwd van…

Ik zag hen in de Rue de Madeleine Co, een klein Chineesje, virulent, Met naast hem, stekelig en heel vileine Zijn eega Vid, wat bleekjes bij haar vent In 't uur der wake hadden zij geen keuze Dan paarsgewijs, doch op voldoende afstand, Hun arbeid te verrichten, malicieuze, Het zette hoogbejaarden aan de kant De immanente impact vulde gaatjes…

zij zag zijn ogen achter het glas van de helm geen maskerade maar wel een glimlach die zijn masker open brak zij zag zijn ogen zij wist wie hij was wie achter dat masker zat zij zagen elkaar glimlach in de storm in vergankelijke tijd de diepe stilte…

liefde kent geen muren geen veiligheid door plexiglas of gesloten deuren liefde telt alleen de uren van samen zijn zij wil zelf bepalen hoeveel, hoe vaak, hoe lang liefde is niet bang zolang zij leven mag elke gegeven dag met haar handen in haar schoot wacht ze met gebogen hoofd hij heeft trouw beloofd liefde kent geen regels…

Niet een omhelzing geen kus, geen hand zelfs geen anderhalve meter afstand maar jij achter gesloten ramen en binnen de betonnen muren dondert het tikken van de uren voelt alleen zijn meer dan verlaten is er dat murmelen in het niets zoveel voelbaarder dan gisteren koud, kouder jouw huid te lang al onaangeraakt hunkerend naar al was het…

O pas toch op mens je loopt zo tegen me aan wil je even op afstand gaan staan ik stond er toch eerst ik wachtte beheerst mevrouw naast me niet hop zei ze, even tussendoor welja toe maar hoor gewoon doorgaan lelijke woorden wil ik zeggen moet ik nu echt nog uitleggen hoe vreselijk normaal ze eigenlijk deed wat me nog het meeste speet…

Weinig vliegverkeer stuur je nu een luchtbrug van knuffels en kussen…