nog blanco is het beeld waarop ik mijn dag wil verhalen als mijn vingers zich vast warm lopen door van links naar rechts te dwalen op het door as vervuild toetsenbord er zit een vlieg rechtsboven op het scherm en terwijl ik dit schrijf daalt zij teder af zoekt haar plaats vlak naast de grijze berm alsof zij wacht wat ik te lezen verschaf…

al een tijdje kijkt de reiger op de vijver neer en denkt ik krijg er ook nu wel eentje weer hij cirkelt boven het water en ontwaart een stuk of tien een paar tellen later heeft hij genoeg gezien hij duikt naar de aarde als een racende raket en schat de buit op waarde maar ai, hij stuitert tegen het net hij worstelt en komt boven en…

ekster al baltsend staart omhoog over het gras zeker geen groentje…

wat me verbaasde was het onbekende dat zo vlug veilig voelde waarna alles meer werd dan een oogopslag zoals jij en ik gisteren toen ik nog naar je foto keek en naar morgen, de dag vol zag met heerlijke momenten beelden die we speels volbrachten; verlangend naar het beter verstaan in ons verschillend leven alles ging snel : je glanzend…

Deze zwaluwen gieren door de lucht zij maken van het vliegen hun werk gierend razen zij door het zwerk vandaar dat ik ze als gierzwaluw merk.…

verstoten en door mensen grootgebracht de stiefzoon van vreemdsoortige primaten gevreesd, maar in hun wereld toegelaten gevangen op een eiland, door een gracht gescheiden van de bruid die naar je lacht die elke dag als mens met jou wil praten je wilt haar en je raakt in alle staten ontsnappen zal je, nu, je moet op jacht je toont een veel…

Je slaat je vleugels uit Zo vrij, een vlucht over de volken Wit verenpak, een bruid Met als bruidegom de wolken Jij zwaan, jij vogelkoning Vol kracht je vrijheid nemend De mens een schertsvertoning De lucht adembenemend Jouw macht, niets houdt je tegen Maar heel in het geniep Krijg je moeite met bewegen Je sterft aan vogelgriep…

Zonder afgrijzen werd je ouder hond fries stabij van ons wat heb je veel gegeven deel van ons leven ongecompliceerd lief wezen het verdriet gemis geen mens kan zeggen dat dit gemis geen rouwen is.…

hoe grondig de kraaien het zaaigoed belagen de akker weer zucht onder het zwarte juk…

het ziet er niet uit stel je ziet hem of haar in aquaria je schrikt je een ongeluk vraagt wie ligt te sneven zie dit laatste teken van leven die vishouder ging zeker stuk drukkend op zijn duimdiploma neem een bundel zakken ieder met acht kamers die het allemaal apart doen in en uit één eigen zakgaatje omringd door acht tentakels om…

wie maakt zich nu nog niet klaar voor de daad waar geen maat op staat de vuurjuffer die normaal al onverpopt vroeg vliegt doet het nu al nog vroeger dus in het voorjaar ik zag haar aan de scharrel iel vlammen en wierp de dame elegant en fragiel een handkus toe het is slechts een tel dat deze tere libel uit nevelen en wazen…

tegen het venster klinkt een doffe klap, ik loop verschrikt naar buiten zie een jonge merel op zijn rug die - nog warm in mijn hand - geen wiekslag meer laat horen zijn deuntje nooit meer fluiten zal ik leg hem in een droef gegraven kuiltje, er waait wat bloesem op het zand…

zich van geen mens en wereld bewust scharrelt hij wat rond in de tuin pikt er de kruimels van het tafelkleed ik volg een vlijtige huismus vanuit het keukenraam is het omwille van zijn simpel bestaan dat ik hem bij vlagen zo hevig benijd?…

zo vele jaren keken boer sperwer en havik in Amsterdam eenstemmig naar exoten neem de groene halsbandparkiet als onbekenden uit tropen vraten zij die lawaaiplaagpapegaai spilziek en omnivoor mooi niet maar de roofvogels hebben eindelijk de smaak te pakken nu kan worden afgewacht wanneer de eerste stadsagrariër eens over de dam komt…

Het liefst ligt hij op z'n rug voorpoten koddig opgetrokken soms zijn ogen ermee luikend alle sores buiten sluitend. De bolronde buik gekeerd naar de verwarmingsspijlen de achterpoten lui languit de staart kuis ertussen. In knorrend gespin valt de bek iets open tipt het ruwe tongetje tussen gewapende tanden. De snorharen wijd in…

Plof op het kleedje: zo’n dertig meter (voor hem dan) naar beneden gedonderd van het zwarte plafond van de finca. (even vergeten je vast te houden?) en zo snel als hij viel met al zijn voetjes weer de witte muur opgerend roetsj naar boven tot ja, precies de plek waar hij zat. Niet gevallen, niks gebeurd. Kleine gekko grote…

ik zie mijn verloren verte in schemer gehuld en droom van gazellen, rank en gracieus, door lichte nevel omhuld zij springen tussen struiken van liefde luisterend naar een vlijende tederheid die hen als vanzelf kwetsbaar voorwaarts begeleidt ik wil hun dorst laven met zachte zuchten; kom maar, lijk ik te zeggen jullie zijn mij…

Als ik met mijn hond zit en met dat beessie praat dan moet je toch eens kijken hoe of zijn staartje gaat. Hij zit daar mee te zwabberen zijn tong iets uit zijn mond hij draait dan ook een beetje zijn togus in het rond. En als ik er mee stop dan en niet meer praten wil dan gaat zijn tong naar binnen en valt de boel weer stil. Uit mijn…

Alsof de dood niet zwaar valt bouwt ze haar leger tegen de schemer, daalt gehoorzaam door de pijn. En zij ging rusten in mijn handen, wachtend op de uitslag van de witte naalden - Maar god wat nietig, geen geronk meer in het mechaniek, geen draadloze met moeder.…

Als in een flits, zeg maar in een waas, lag in het gras een dode haas aangereden was hij als haas dus het haasje.…