Je hebt me koningin gemaakt En ik regeer een eeuwigheid Met strenge hand, over een land Vol verdriet, gemis, spijt En op mijn hoge troon gezeten Overzie ik mijn rijk En zie de muren hoog gebouwd Ik zie de muren zo vertrouwd Gebouwd van bitterheid Arrogantie is mijn wacht Haar pijlen haat en nijd Zo houd ik alles in mijn macht En voed…

Wat of ik echt van je borsten vond waarop ik antwoordde met groot en zacht Zo indrukwekkend dat een student uit Leuven van verwondering en vanwege wat tussen zijn oren van zijn fiets afrolde Maar dat het ook van de drank kon zijn of een kuil in de weg en dat ik je nooit doormidden zou zagen en nog een keer om niet meer alleen te zijn…

En ik rijg mijn tranen als parels aan een snoer leg ze om mijn hals en draag ze door de dagen heen hoor de stem van hem die zei……..” gisteren was ik jarig” ik feliciteerde hem en hij zei, er kwam niemand op bezoek dus daarom vertelde ik het aan u ook de tranen in zijn stem vlocht ik mee soms blijf je stil en je draagt omdat het…

Glimlachend verdrinken in de oceaan van ellende intussen kijkende naar de hemelse verlossing stralend vanuit jouw ogen. Dromen van genot gedragen door hemels geluk hemels geluk aangedragen door jouw aanwezigheid en mijn hart dat weet dat het voorbij is. Contouren van geluk welke vervagen in de mist wanneer jij weggaat en mij achterlaat en…

Denk ik dat zij voorvoelde ondanks die dromen van toen het voorbij gaan van het bedoelde dat zich vastgreep aan bomen in breedte en hoogte groeide en zicht toe liet aan haar lot haar hoop en treurig verleden ontrok zich uit haar wildernis spuwde illusie ver voor uit in al haar voelen en bewegen.…

resten van de nacht overwoekeren de stad gespuis en hoeren kruipen richting donkere tijden hebben hun levens aangepast aan de zinloosheid van het bestaan sirenes verstoren de stilte gordijnen bewegen ik sluit mijn ogen uit pure gewoonte en drink me zat tot dat men mij vergeten zal ik heb geen antwoord op de vragen, nee, die heb ik nooit…

dan breekt de dag de nacht alsof het nooit te donker is geweest verwarmt de zon gevallen sterren nieuwe maan ontdooien langzaam koude zielen smaken zilte tranen zoet…

Stille wegen Slingeren omhoog, de berg op Verdwijnen in de mist Onder de sneeuw Stille wegen Overspoeld door de zee Niemand Behalve die mens Die monnik Die geest Stille wegen Door het zonnige, groene dal Zo mooi Zo adembenemend mooi Tranen in de ogen Stille wegen Stille mensen…

Daar zit je nou te zitten daar zit je, ouwe man geen mens die naar je omkijkt en de dagen duren lang Straks weer je eten koken, steeds weer een helse baan en drie keer in het laatste uur ben je nou al opgestaan om even te gaan kijken of je het gas hebt uitgedaan. Geen kinderen, geen visite, je snapt niks van de post een werkster komt…

op ongeaarde voeten ga ik roerloos door de doffe dagen vergeefse vragen verlaten mijn handen in zinnen zonder eind als schrijnen gestapeld in vochtige hoeken ik boek voeling zonder doel tot een beladen verleden verkeken is bewust van een verzengend gemis keer ik af van vlakke paden en loop te hoop naar noordelijk licht is daar…

Hier heb jij het roer terug in diepe stilte draai met de wind achter de horizon die niet meer beweegt rond de rimpels van jouw lach toe omarm nu de stilte geef mijn hart nog een kans en gun mij de benen van een antilope wij zullen in dit stilteland een nieuwe zon gebaren naar diepere wortels rauw en ongekookt voor diepere lagen…

Met gesloten ogen keer ik terug naar een diepe slaap maar de weg is treurig en vuil, een halte tussen de dag en de nachtmerrie, gedichten lezen zou mijn oeverloze gedachten tegenhouden, die labyrinten overstijgen en naast mij een kussen een leeg omhulsel, waarvan de veren in onschuld lichter worden, om deze te vangen kost geduld,…

Er was licht die nacht de maan vol, er koerden duiven er was sprake van een onstuitbaar beven Beneden op het kanaal bij het San Marcoplein verstoorde een gondel het trage golven de gondelier roerde zich vooruit Het opende een rij van vragen van waarom nu en waarvoor Een boodschap van de goden van de oude dagen Waarom juist ik hiervoor wakker…

Als ik je zoen Is dat voor even, deelbaar door de tijd Luister ik, fluister ik Verlang naar je lippen en kijk Achterom Hoor ik stappen, grind en Het slot van een fiets Mijn gevoel domineert Verstand is zwak Ik weet dat wij niet bestaan Zeg dat ons Ons niet is De zoen brengt ons samen Weten dat dit slechts voor even…

Des avonds rond de stond van elf, wanneer de crisis van de dag is weggezonken en poppendame alsook sponzenheer van de t.v. naar hem niet langer lonken, omdat zijn echtgenote, afgebeuld, die krocht van lol heeft uitgehypochonderd en met haar zooi naar boven is gezeuld, naar die verknoeide uithoek van hun sponde, en hij voldoende aangeschoten…

Het Waterhoentje Aan de Korte Prinsengracht stond een vrouw die eens mooi moest zijn geweest Aan haar zwaar verzorgde uiterlijk zag ik dat ze dat nooit had kunnen vergeten Ze keek verbeten naar beneden en gooide met veel kracht grote stukken brood Op het ijs vastgevroren en wanhopig zat een waterhoentje Midden in een kring…

Op de eerste stap in een ander jaar, nu moederziel alleen, zonder haar, rijplicht omvat de keel van mij en het bevroren land, het is niet zo dat de steel van de blanke lelie is gebroken, vertrokken alle keren op een houten slee, die plaats biedt voor twee, ik dien dat te accepteren, voor al die anderen die het tegendeel beweren,ik beween…

NCRV's Man bijt hond bracht tot nu meestal geen enge eenzaamheid in beeld zoals die club doorgaans ook geen codes schond Wie ervoor open staat niet bang en jong van geest levenslang al in de slag en altijd overal gewoon gesjeesd zegt waar het precies om gaat we zien ons uiteindelijk allemaal soms wel wat knullig sentimenteel lief terug…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

ijzig giert de wind door stadse straten afval schuurt langs muren verdwijnt uit het zicht van gedoofde winkelramen een dakloze vrouw ziet met lede ogen de geest haar fles verlaten verbogen, schuifelt ze door stadse straten zal er nog plaats zijn voor haar?…