de poort ik slenter langs het stenen perspectief met rood gelakte luiken, rode deuren mijn oog getrokken naar het felle licht in de door mensenhand gebogen opening oude masten kijken vlaggend over de kade met zijn bemoste voeg volop genietend van het fraaie zicht op de strak ommuurde haven het is hier zalig toeven tussen de statige…

Nooit zag ik zo veel wolkenluchten maan en zon werden vriend aan huis ieder raam geeft andere vruchten de hemel vergroot mijn thuis De rivier stemt tot nadenken de stroom van het leven is dicht bij het raam bedient mij op mijn wenken de keus van het raam is vrij Dit huis is als een kathedraal mijn oorsprong draag ik mee bezinning, ontmoeting…

Ik herken die geur daar staat mijn vader old spice s'ochtends jenever s'avonds samen met de KRO en dat zo elke dag natuurlijk de Gelderlander behalve zondag kerk en heimat films op de ZDF mijn vader lacht het voetbal wacht.…

lange straten spreken telkens in de taal der trottoirs tegen het beeld dat ik volg, terzijde van de lantaarns die mij de schaduw geven van mijn vlucht ik hunker naar stille tijden waar het bewegen gewaarborgd ijlt in de koorts die mijn lichaam warmt, het sterven slaakt een kreet van herkenning de gang van het alledaags verlangen ontdoet…

Breng me naar de laatste halte vlakbij de grens van niemandsland ik ben reeds een vluchtige gestalte kom geef me nog een laatste hand sprak zij zacht maar gedecideerd ik aarzelde, voelde nog een band ook al lag zij daar nu uitgeteerd reeds op vleugellange afstand maar wie ben ik om te bepalen of het eindpunt al is gekomen dus kuste ik…

Je kent me vast niet, want ik val niet op. Als ik ergens langsloop kijkt niemand om. Ken geen vrienden en ben niet op een doel gericht, alsof ik alleen op zee ben zonder een kust in zicht. Ben een bekende van stilte, gezelschap is aan mij vreemd. Als ik een vriend moest opnoemen heette hij vast "Alleen"…

Je hebt jezelf uitgegomd zo was je er zo een schaduw van bestaan met het ondergaan van de zon neem je plaats op mijn papier.…

Als ik kon kiezen zou het vandaag weer happy zijn Als ik kon verliezen zou ik toch gokken op de winst Als ik het kon bepalen zou het zonnig zijn met een enkele wolk Als ik het kon halen zong ik dit keer de hoogste toon zonder valse noot…

zoals het buiten storm slaat geselen van rukwind die de wereld opjaagt tot geen enkele keus dan naar zijn pijpen te dansen zo striemt elke koude vlaag in al mijn zoute kieren deuren en ramen rammelen mijn ziel overhoop…

Hoeveel bruggen zijn we overgestoken? Hoeveel wateren in ons leven hebben we doorwaad? We zijn bekend met oever en wal met gras begroeid beschoeid met palen of hout De waterloop driftig soms ijskoud We nemen onszelf in de tussentijd .....de maat Het overbruggen in ons als 'n voetveer verankerd.…

Razende stormen geselen schuiten Vreselijk angstig is men in kajuiten Zo ver weg van de reddende kust Vuurrode hanen met oranje kammen Kraaien zo hard als sirenes bij vlammen Die laaien en niet willen worden geblust Van alle tijden de Amerikanen Nu strijdend met trauma’s als veteranen Geen vrede meer vindend bij ‘In God we trust’ Verder…

Ver kun je hier kijken je ogen wijd open De lijnen van voet-en fietspad tussen Gelderland en Brabant Het Maaswater binnen oever en wal waarop de dunne populieren Bakens die -zichtbaar- herfst vieren een afscheidsfeest van lang daglicht Hier, fietsend op de dijk verliest leven z'n gewicht zie ik zon in 't water schijnen…

ik heb mijn hele leven tegen zwart gestreden omdat alleen in wit perspectief wordt uitgelicht wel heb ik het donker van schaduw meegenomen zoals ieder mens die in ruimte en licht wil komen alle jaren en dagen balanceer ik tussen wit en zwart en leer het kleuren van samen maar als ik mijn ogen sluit donkeren gedachten die nog lachten…

ik keek om me heen raakte steen en cement maar voelde op dat moment geen enkele vibratie zag wolken en zon in hun herfstig gaan de wereld vluchtig passeren alleen ik bleef daar staan tot een beweging mij riep in het verstoren van stilte door een paar ogen met de soepele gang van geniep een jagende kat bracht mij godzijdank terug…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

hoe ervaar ik nu dat stille in het kwetsbare brons het druppelt melancholie laat zich als een glasbel in wat woorden pakken spat uiteen op schriele takken het gezwam rond stammen en op het oude bankje ontnemen me voor even mijn mengelmoes van zorgen ik weet me te herpakken want ik zie hoe de vogel op de bodem voedsel zoekt…

Durven we nog stil te vallen, te rusten en te kijken naar de lucht die zwaar is van grijsheid, van droefheid of van een lied dat niet gezongen wordt. Durven we nog stil te vallen bij het kind dat schreit van honger, bij de mens die sterven gaat omdat zijn dagen zijn vervuld. Durven we nog stil te vallen bij eigen kleinheid, lafheid ook,…

Wakkerhoudende gedachten Blijven heel vaak overnachten In rumoerige vertrekken Van mijn volgeboekte hoofd Zij komen zonder reservering Daarmee dus geen annulering Men hoeft mij niet meer te wekken Want mijn nachtrust is geroofd Zij zouden aangenaam verrassen Met de zachtheid van matrassen Maar het lawaai blijft tegendelen Als geschreeuw…

Het lijkt welhaast of ze bezwijken de sliert langer dan verwacht tevreden kan ik er naar kijken geschenken worden gebracht treurig dat ik dit niet heb geweten zo weinig plezier heb gehad bij de nazit lijk ik vergeten en blijf achter in dat donkere gat…

hoe ik alles ook aanschouw, het probeer te raken met de rijpheid van mijn geest - neen het blijft versteend in het erts waaruit het is gebrand hoe het hart het leven wil aanbidden, het probeer te raken met de liefde die ik eens bezat - neen de tijd hangt onbevrucht in de schoot die me bewaarde en verwees hoe mijn ogen ook trachten te zien…