en zo kwam het dan dat de mens overbleef ondraaglijk alleen met zijn romp over de verschroeide verlaten aarde schoof. hoe klopte hij aan bij vermorzelde deuren verdwenen sprakeloze goden glansloze stenen en zo kwam het dan dat de mens met wat overbleef ondraaglijk alleen over de verlatenheid schoof…

De golven gaan zoals ze gaan geen enkele afdruk is gelijk in het zand geen enkele korrel valt op dezelfde plaats. Matrozen varen naar onzekere kusten. Een meeuw komt van ver hij spiedt over de golven, landt op het zand bedolven met afval dat oogt in de vroege ochtend verlaten. De golven trachten naar de hemel te stijgen de vuurtoren prijkt…

wis loze mitsen en maren van het voorhoofd veranker je in een stilte van porselein hoor het zwijgen van de hemel laat het glas staan je vulde het met vergetelheid hoor met gesloten ogen de morsetekens van de taal tast naar het licht dat op dat in je ligt lichtjaren zal het duren voordat de duisternis de weg vragen zal…

In het schijnsel van vroege maan, dansen silhouetten tussen vermoeide bomen waar wolven huilen en durven te komen, dan bront mijn stille waan Bij het dwalen door het leven. Eén bewegen waardoor spiegels breken en het gelaat smeekt om te vergeven door alles met liefde te strelen. De rust wordt me niet gegund, koorts en angst bezweten het…

hoeveel huid is te gaan om van lichaam te spreken waar begint verlangen en eindigt onthouden is er een weg te bedenken, een wijdte te reiken in rechte lijn zonder onderbreking voelbaar dolend zonder afspraak, agenda verleden of toekomst die je kunt bestrijken is er een wolkenladder te bestijgen, een aureool rond een cumulus te vangen…

Een grote lege vlakte dor en verlaten toont al wat je mist ontzegd is _ geen deel uitmaakt van eigen aard of kunde die troosteloosheid zien denken aan dat eenzame maar er niet vandaan vluchten plotseling spuit een springbron hoog op daalt weer in wijde bogen schept in de rondte een schone bloeiende tuin te midden van leegte die…

Klanken van oeroude tijden, verre landen hoge bergen nu bij ons Zo oud, van zover om mij dichtbij mezelf in het nu te brengen…

op broze schouders dragen we loden bergen getallen snellen naar een uitkomst de woekeraar leunt grijzend tegen de muur wandel terug in de tijd waar het leed begon niets van dit alles is blijvend…

een land zonder dichters heeft geen eenheid is geen land heeft geen eigen ziel is nergens tegen bestand zelfs woeste Noormannen en rusteloze nomaden legden vast wat hun al of niet beviel verbeeldden dit met hun handen dichters leggen vast wat ze voelen zien en zagen wat ze denken en dachten ook al in lang verstreken dagen waar ze…

Tijd zocht ik, ruimte in tijd om te lezen, te schrijven. Ik stuitte op begrenzing, onmogelijk nagalmen. Iets van mondholte, ik verlangde naar waar taal aan vertering mag beginnen, rijk literair speeksel kan inwerken, ofschoon biologische realiteiten soms afbreuk doen. Hoe woorden mijn wereld bouwden, omzetten. Afstanden onverwachte waarheden…

Geduld is durven wachten tot straks de zon weer schijnt; is hopen op de krachten waardoor de nacht verdwijnt. Geduld is ademhalen al is het ook niet diep; is weer opnieuw vertalen hoe God eens alles schiep. Geduld is weer geloven dwars tegen wanhoop in zo komen we wij te boven wat droevig maakt en stil; je vreugd niet laten roven…

We zijn nog niet aan het oppervlak gekomen Niets afgerond het verhaal is niet af Doorbreek het metrum geef het rust en ruimte Zeg alleen het hoogstnoodzakelijke De wind blaast de rest van de lippen Laten we met een komma afronden…

In ‘n lantaarn op ‘t balkon brand een kaars elke avond weer ‘t liedje gaat erover immers? Maar soms, wordt ze vergeten dan zeggen we de andere dag: er brand een kaars op ‘t balkon, De gehele nacht!…

De roep van mijn hart klinkt luid het maakt soms dagelijks dat ene geluid. Ik tast de dag dan aan de wolken af dan voel ik wat wel of niet mag. Soms is de dag compleet grijs met alles erin brengt het mij dan van de wijs. Dan sluit ik soms vriendschap met mijn droom als een soort kind compleet synchroon. Regenwolken overschaduwen dan regelmatig…

stilte is niet aldoor gevuld met leegte er heerst dan een rust zeldzaam van geboorte het is er zomaar en onbewust die je overvalt zonder geweld het is dan alleen zijn in een tevredenheid die mijn ziel kust…

wonen in een schaduw hoort bij mij, ik ben dan zeker niet schuw of dood mijn ziel luistert naar een stem of naar een verlangen al zwevend tussen vandaag en ongekende morgen wonen in de schaduw is ook wachten op licht, het mag gerust een illusie zijn daarbij toont de werkelijkheid, zoals u weet, creatief gezien, dagelijks een ander…

Waar een nevel van vuurwerk hangt de hemel deze dagen even wordt bedekt weet ik herontdekt waar jij bent als een stem waar ik zover weg van jou ook zachtjes aan wen. Wel snel en heel onrustig klopt mijn hart in mijn ogen ook tranen van vreugde en smart. Ik herinner mij het afscheid van jou intens lief mens ik hoop dat het je goed gaat dat is…

Hoe prachtig kan een gedicht ontroeren alsof het als fontein op je gazon zacht spuit, wat ons als leek naar een geheim kan ontvoeren, alsof het klinkt als een vogel die zachtjes fluit. Soms spreken zinnen dan wondere woorden die je plots compleet verstillen en bekoorden, ongezocht soms zin voor zin en laag voor laag klinken als die ene ultieme…

denk niet dat een verleden mij wegdrijft uit het heden neen, het zet wat komt in een duidend perspectief ben me er steeds meer van bewust dat ik vertoef op de weg van het begin naar een onbekende tijd, in oneindige rust, is mijn idee, onderweg terend op lief en gerief, vermengd met mijn eigen schaduw een weg van inzicht naar de "zin"…

Het leven is een dans Aan de ene kant jij Jouw eigen schaduw De andere kant Soms leidt de schaduw En lijdt jij Soms leidt jij Vrij van jezelf Vrij van pijn Let op iedere pas Struikel niet Dans met het leven Dans met verdriet…