Zo stil in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, tussen alle regels en wetten door zijn vermomde geluiden kwetsend voor het luisterend oor, ze vullen ongenode de witte vlekken in mijn geestesoog, het is de rust die ik omarm, ook niet van een dialoog, geen pretentieloze discussies, waarin altijd iemand over z’n waarheden…

Ook mijn misleidende schaduw al werd hij door mij gestenigd, gaf ik steeds een nieuwe kans, in twee gelijke gedaanten, verenigd tot een decagram die nijgt naar eenzijdigheid waarover ik mij buig en minzaam zwijg, beschouw het beeld aan de mij voorbestemde norm, stap uit de dubbelvoudige spiegel in het zelf en de schaduwzijde van…

Wie nog tranen over heeft of daar tegen moet weren, zal opgaan in een wereldzee, de witste zwanen deinen met de zwartste sterren mee. Als beleven kijken is, wijkt alles voor het nietig stof, géén pakkende gelijkenis en verworden gedachten snel tot geschiedenis. Verleer mezelf niet te overschatten, verwen het maar als het onderhuidse…

In dit licht heb je wat je hart begeert, mijn hart verteert in niets, in chaos wat niets om het lijf heeft, het iets z’n plek inneemt ik blijf je volgen in die context, verteert het weinig tot het niets, waaruit aan het alles uiteindelijk niets ontbreekt.…

wikkend en wegend dwarrelt het blad naar de grond de hechting voorbij het blijft daar liggen voor zolang het duren kan dat is het leven of is het de dood…

Deze cultuur bloeit het lichaam open Met een hart dat is gesloten De body glanst met goud bespoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood zo oud Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt ‘t Bloed gekoeld waar woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

De seconden gaan te rap om de uren te vergaren, wat ons alleen bindt is tijd, gesponnen over de rug van de oude en toegeworpen jaren, om elkaar weer te ontmoeten, misschien dan we zwaaien naar elkaar en wel terug, al moeten we bekennen dat we elkaar nog steeds niet leren kennen. Wat mensen scheidt, verleidt door angst door dezelfde…

Zie de stip aan de horizon en droom mijzelf bloot te geven aan de wildste ideeën en gedachten, waarin de beek eerst nog helder leek, de bedding en transparantie regelmatig door emoties werden verlegd. Onder een kier van de ochtendmist hervindt de ondeelbare tijd zich in de herhaalde dageraad, waarin we alles kunnen verwachten maar zijn…

Filomijn o filomuze filomuzi- kaal kwatrijn in dichterszang zit maat, lyriek en kort en lang en dynamiek een klank verwoord een woord gehoord - is daar maar één toon aangeboord? een enkele toon maakt nog geen woord wie heeft er ooit 'een toon verwoord'? Nee filomuze filozie ach filomuzi- kaal kwatrijn al was die Plato…

Wijsgeren gehuld in een wijsgerige deken daaronder hun amulet, blijven transcendent , ongrijpbaar, ik heb mij daarop stuk verkeken, wel de uithoeken van mijn ziel verkent. in die gedachteloper verloopt het zand in de richting die hand van welke hersen- kant hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien, met de ons aangemeten tijd. aan de…

de machinist verveelt me want hij vernauwt zijn blik  tot de sporen voor de trein maar zelf ben ik meestal ook zo: eens je teveel traagheid hebt opgeslorpt kan je immers niet sneller eens je horizon bepaald kan je soms niet meer terug…

In de nacht blikt het gestorven licht terug op wat hem de dag ervoor is verweten, hij ontvangt postuum een karig loon naar werken, het zicht gericht naar onverrichte taken in schuldvragen die ons raken, het begrip van recht zou echt zijn als er geen onrecht zou bestaan, onlosmakelijk met elkaar verbonden wie het onverhoopte…

geluk moet wel haast een Vlaams café zijn met sanseveria’s voor het raam dan is pech een verweerd bord toegang een half uur na zonsondergang verboden er zijn grenzen het is niet toegestaan alles zo maar toe te staan er is een begin zo staat in de rollen van de Dode Zee tijd is een uitsparing in dood liefde is een redmiddel tegen eenzaamheid…

het is een dag van novemberstilte, kort en op gedempte toon langs urnenvelden loopt, haperend in de verte, een gestalte voor mij uit hier in dit niemandsland, tastend door de achterkamer van het daglicht ben ik in het midden van mijn afwezigheid meer verloren dan ik kan vergeten oprapend, paden kruisend, tegen de richting in gedachten…

Wijsheid het weten van wat was, er altijd is en nooit verdwijnt het straalt van binnen zal nooit verwelken hetgeen er eerder was dan het weten wordt aanschouwd door wie liefheeft begeert, reeds voor het wordt gevonden. ... Het hart heeft bekend doe geen moeite je vindt de plek daar, waar alles samenvalt.…

als ik jou redden zou uit een brandend huis een vastgevaren schip je redden zou van de jankende hond in zijn veel te kleine hok van verdrinking of bloedzuigende dazen en dwazen als ik jou redden zou uit een ivoren toren maakt me dat tot je bevrijder of zal ik je bezetter zijn als ik jou redden zou…

Hoe de zon blaren streelt, een fusee van kleur in zachte astergeur en ontvolkte bossen bespeelt. Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid. Een vechten tegen haar verraad in angst en bitterheid…

we sprokkelen woorden bijeen ze zullen zeker wegwaaien geen keuze zonder verlies we laten los we houden vast laverend op de dunne draad van verbreken naar verbinden alles gaat goed we zijn er tot we arriveren bij alweer een dichte deur we zijn er helemaal niet alles komt altijd anders dan je verwacht…

Kan deze dag mij en ook jou overrompelen op andere manier zaken laten bewonderen. Waarom bijvoorbeeld iets het absurde noemen toekijken hoe twee bijen ook kunnen zoenen. Kan ook ik even zacht spreken met eigen stem hoe bijvoorbeeld iets openblonk die groet nog klonk, de donkere voorgrond mij werkelijk niet kan boeien mijn gedachten liever met…

in de pas lopen van ochtendritme dichter op de huid gezeten vriesdroog, neutraal als een weerpraatje het pellen van hemelbrood in vergeefse poging blinde muren op een kier zodat je die gaat bestormen sneller dan aftellen tot onvoorzien een dagsluiting, de geelheid van een mosterdveld en dan af te haken nog vóór mijn openingszin…