Bij het bungeejumpen (vanaf 111 meter hoogte) in Afrika brak het elastieken koord, waardoor een meisje in een rivier met krokodillen viel. Zij wist zich zwemmend te redden. Ik had het altijd nog eens willen doen, In elastiek had ik een blind vertrouwen, Met cijfers was dat goed te onderbouwen, De kans op breuk is één op de miljoen. Maar bungeejumpen…

kletsnatte haren scheren waar golven krullen op planken aldoor [senryu]…

De Renaissancetafel van de veiling gelaagd in stof ver weggemoffeld schuilgaand onder sterk verschoten Perzen staat na een lange rit onder een grijze huif te wachten op de uitgestoken handen van wie herstellen zal in eer en glorie. Met bijenwas tot warme gloed gewreven komt in een keuken ver van Amsterdam de middeleeuwse tafel…

Je weet pas wat je bezit, als je het kwijt bent. Je weet pas wat je mist, als je het niet meer hebt. maar: als je van bezit kunt spreken, is dat nimmer een mens!…

ietwat schuchter voorovergebogen poseer je bevrijd van al jouw lagen in een ruimte die rust ademt observeer ik de gracieuze schoonheid het lijnenspel minutenlang voordat mijn potlood het papier raakt zachtjes schets ik jouw contouren de omlijning wat dikker aanzettend beweeg je onhoorbaar totdat je herboren bent…

Wanneer het stil wordt rond de schrijver spreekt de stilte zwijgt het spreken wanneer de schrijver schrijft is niets in hem meer stil.…

Samen kochten ze een breier wisselden die om de maand, truien, sokken, soms een vest rolden uit het naaldenbed van links naar rechts roetsjte de slee de maand vloog om geen pand bleef stranden leeg kwam het de ander toe per auto of bij vlagen te voet met wandelwagen tot een tweede werd gekocht nu liggen in hun kasten de breiers werkeloos…

. Vader Jan is een man waarover men niet veel meer hoort. Hij spreekt onduidelijke taal met vale handen, zijn ogen onderstrepen woorden en plaatsen punten. De hobbyzolder herbergt Ruben's kunstboeken, craquelé peniskokers, zeventien ruwe diamanten en latexhandschoenen tegen buidelpest. Als vaders mond ter sprake komt zwijgen radio…

kaarslicht speelde op het bord op kristal dat blonk de vlam verzonk in rode port zijn ogen verdiepten die vonk trouwe pionnen bewaakten haar dame de zijne kwamen zagen en wonnen zoet was haar wraak: schaak hij sprong naar voren schaakte haar dame, voor op zijn paard voerde haar mee in een duizelende vaart aan haar toren ontkwam…

nu weet ik niet wat nu steeds moet als men kleur en kleer weer aan het lichaam doet om dan te versmelten met het zwetsend zijn waarin ik woordenloos met de taal verdwijn…

je vangt vliegende kleuren uit de lucht gooit ze kordaat tegen het doek en wacht tot het wondert en het verhaal ontstaat dynamisch zijn weg gaat in de banen van je hand die bijstuurt en creëert en zie... hoe het daar hangt en alle ogen vangt…

Gebrom komt ons achterop, een roze flits gooit me terug in de tijd, het gebrom van de motoren, laten weten, ‘ik kom eraan’ jeugd schiet voorbij in diezelfde roze flits oh prachtige roze Cadillac wat een feest om op die wijze je jeugd voorbij te zien rijden!…

Fonkelend blauw lig je reeds klaar een enkeling is er nog maar jij van top tot teen gevuld met water dat lokt vol ongeduld Traag bewust raak ik je aan om door je oppervlak heen te gaan en licht als een veertje voel ik me weer als ik in je koele golven verkeer Toch moet ik bekennen, met alle eerbied, ben je in 't begin echt de makkelijkste…

stoere mannen strakke kontjes gebogen ruggen reppende pedalen Tour de France geen tour d’amour wel voor liefhebbers…

In droomgebaren sterven eenzame gedachten illusie van echte liefde in de kiem verstoord zelfs wat lentebloemen aan vreugde brachten gruwelijk door een heiligman vermoord rest slechts, meiwereld van de noodheilige oorspronkelijke spiegel aan stille waterkant een muis, een bruine rat, een waterhoentje niets is veilig voor de snelle schildershand…

Ik heb weer die starende droom op mijn gezicht en met enige schroom rijpt in mij een nieuw gedicht. Ik heb weer die razende stroom in mijn waterhoofd. Rust'loos beweeg ik loom, ik ben als pijn verdoofd. Dan gaat mijn hand autonoom over in het schrijven. Ik hou hem pas in toom als de woorden weer verstijven.…

Een schouder van inkt, gedachten in gedichten, tranen op papier.…

Ik weet niet wat het is dat mijn bloed zo naar beneden wordt getrokken, alsof het een wil worden met rode rivieren uit vulkanen of met Israëlisch zand in woestijnen, sterren rondom de maan. Mijn kreupele hart zoekt een stok om van verveling naar de zee te gaan ( mijn voorvaderen hadden meer te doen, Spanjaarden of Engelsen de pan inhakken )…

herhaaldelijk drinkt ze haar koffie met een klein suikermondje terwijl ze een boek leest stil genietend soms met een glimlach op haar mond omdat er woorden zijn die raken het gevoel en denken ze bedankt de boekenkast van geheugen tussen heren en mevrouwen die doen leven aan je eigen ervaring in ‘t handschrift van samenzijn, wat…

op de klok gelijk wentelt zij naakt gespreid in het hete rulle zand ondanks de hoge factor raakt het vlees in no time verbrand en ik, ik lik het zout van mijn lippen na een dagje digitaal knippen…