Je weet niet precies wat je zoekt maar weet dat je iets kwijt bent en dat je daarom nu verstrikt zit in dit doolhof van gedachten met de brede stekelige heggen waar je soms overheen kunt kijken maar niet over heen kunt stappen zonder voortdurende pijn heel hard roept hij –stop- maar je kunt een rijdende trein niet zo maar stilzetten tenzij…

Ik heb geleerd om te vertrouwen Gevoeld wat wantrouw met je doet Geduld betracht om op te bouwen Ontdekt wat nooit eerder werd vermoed Gevonden wat lang was verborgen Gezien wat mij ooit heeft verblind Los gelaten, al mijn zorgen Ontdekt hoe belangrijk ik dit vind Ik heb geleerd te kunnen geven Zonder verwachting voor iets terug Leven…

Er bestaan mysterieuze werelden die 'normale' mensen niet kennen. Artiesten en prettig gestoorden, waanzinnig verliefden en narren. Uitvinders en dromers. Zij allen weten wat ik bedoel. Abnormale mensen zijn zij, zo oordelen de normalen, levend in een normale wereld. Waar horen autisten thuis? Ook zij zijn 'abnormaal'! Toch zijn autisten…

roerloos gewacht op het vroege licht wie stil ligt reist ver over ongekende grenzen valt niet samen met het lijf soms wordt een droom gesmeed en de andere verbrijzeld…

boven het water verdwijnt de vogel in het grijze hemeldak de ochtend breekt aan alles is gezegd leen mij je oor, liefste je zwijgen is zo licht…

in hoop verzucht verzet ik mijn schreden en inhaleer het offer dat mijn adem draagt op waarden van gekrenkt papier, het heden lijkt voortvluchtig als de tijd mijn smeken vertraagt ik zoek in de uren van droge prielen en graaf het refrein in het gras van donker aarde terwijl de einder vlucht op het teken van de ondergaande zon het kluchtig…

met tintelende ziel beklom hij haastig de Olympus met kloppend hart zocht hij het begin van een antwoord met tuimelend hoofd viel hij ontredderd in de diepte met onvaste hand schakelde hij heen en weer in de tijd met open ogen ontdekte hij de leegte en de afstand tot in het merg van zijn botten verlangde hij naar huis…

het teveel aan dromen in mijn rugzak gestopt omdat ik niet kon kiezen wellicht kan ik er morgen iets mee dacht ik nog en verdomd de volgende dag kwam er één van mijn dromen tot leven tóch maar goed dat ik er zo zuinig op ben geweest…

Winterdag, begroet mijn ziel neem even mijn gedachten weg langs landelijke kronkelwegen onzichtbaar in gedachten als een clown in droef besef waar de mensen om mij lachten en negeerden mijn humeur slenter ik eenzaam langs de grachten nergens ooit een open deur er slaapt een schim in mijn geweten daar waar de dood de vijand huwt heb…

Rustig is het in huis en op straat. De zon schijnt vanachter hoge populieren, terwijl wolken gestaag voorbij drijven. Een behaaglijk gevoel nestelt zich onder mijn huid. Daar waar het leven steeds opnieuw ontspruit. Het bloed vers stromend door mijn aderen, de wereld lacht mij toe, vrede en welbehagen bekruipen mij zomaar zonder reden…

in deze doorwaakte nacht hoor ik de klagende roep van een zwarte zwaan in dit winters noordland mijn slaapkamer als wachtkamer ik houd me doof maar mijn lijf wil slapen het duister breekt ben ik de waker die het vuur brandend houdt en wacht op wat komen gaat ben ik bang om me los te maken bang voor het verlies?…

Duiven nemen de echo mee van mijn Katholieke jeugd in warmere streken soms hoor ik ze roepen om de stilte van de kerk dan vliegen ze naar hemels onvermogen voor mijn verwarde ik zijn er geen betere duiven dan zij, die de post bezorgen om mij te laten weten dat het leven alsmaar liegt maar ik laat mij niet uit het woordenveld slaan…

Schemering komt gestaag en verzandt alle gedachten. Machteloos is de hand die geen pen meer vast houdt. Toch het is de geest die het verhaal opbouwt, maar zich niet laat vangen op A-4 formaat. Laat is het nu op de avond en de nacht opent haar poort. Iedere daad en elk woord zijn reeds geslonken en vluchtig als vuur vonken gelijk je twee…

ik keer niet terug op mijn schreden stromend water kent geen weg terug ik weeg woorden noch stappen als hemelbestormer verleg ik grenzen ik ondergraaf de verbeelding ga aan de rots van zout voorbij onbeholpen drukt mijn inbeelding me met de hakken in het drijfzand…

toen de zon op zijn gezicht viel keek hij omhoog en zong een lied dat zacht door het stof zweefde en wegstierf in de hitte van de dag in het donker leek hij in de aarde op te gaan lichtflitsen zigzagden door de duisternis van zijn gesloten ogen zijn hoofd duizelde van de sterren aan de heldere hemel het verstrijken van de tijd liet…

Opa drinkt zijn koffie, zwart met twee schepjes suiker hoe moet dat nu, moppert hij als ik geen suiker meer mag heeft koffie geen zin en zonder koffie heb ik geen zin dus basta, schenk nog maar es in. Kijk niet zo verschrikt een beetje zotheid kan geen kwaad. Wanneer de dood in mijn nek zal hijgen wordt er geprikt over de datum zal ik…

je ligt dicht bij me dichter dan de waarheid die zich als een olievlek verspreidt door mijn lichaam niet te horen haast sluipt de kilte op kousenvoeten binnen het huis vult zich met een loden leegte buiten blaft de hond naar de maan…

niet langer zoeken we de weggewaaide kaart de gemiste afslag evenmin doelloos dwalen we langs het stroompje dat uitmondt in een brede rivier overgeleverd aan de inktzwarte nacht zetten we voet voor voet door onbekend gebied is er een weg terug?…

de rusteloze reizen waarin hoogte en diepte grillig van gedaante verwisselen vermenigvuldigen de onthechting voor de wees op drift ongekende niet gestilde verlangens naar verre veelbelovende verten waar hoog en diep hun eeuwige slaap slapen de hitte brandt onder zijn voeten de bestemming ontreddert ontneemt ieder zicht het hazenpad…

met mij de wachtenden alle slapelozen woelend in hun bed linkerzij, rechterzij het hoofd komt niet tot rust wat doen wij in die uren als vergetelheid niet komt ik staar naar stille sterren stel opnieuw de vraag: "wie ben ik op dit ondermaanse" ? .…