Holle mens je Rent, je Vliegt hollend Je eigen Virtuele Leegte Tegemoet Holle mens, jij, Hollend ontdaan Van elke menselijkheid ------------------- Thema: Mens Anno Nu…

hoe ver woont de mens in buren ook al voelt men bij het passeren elkaars huid schuren de afstand wordt groter als woorden interen en ogen slechts inblikken raak mij niet meer ook in mij roept een stem om in te schikken…

Er gaat geen dag voorbij, nou vooruit, geen week zonder springvloed aan onvoltooide tijd. Het is niet nodig om een standpunt in te nemen. Het volstaat ergens lukraak te beginnen. Noem het maar de schaduw van de schemer, die valt over de schouder, of het licht van de zon dat in mildheid smoort. Het is zinloos het laatste licht te vangen.…

En wie ben ik in wat ik doe in welke waarheid ik mij thuis mijn grens bepaald door wat mij voedt en wie ik lief ik ken slechts dat in wat ik zie in wat ik prevel als mijn naam mijn hart gemerkt daar waar geraakt en in gemis toon mij een dag waar ik mij weet waar ruimte meer is dan ik heet.…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

ik wil iets schrijven dat tussen regendruppels schuilt zich droog door buien danst maar met gewicht je aankijkt in een leeg hoofd als het mijne blijft zo’n gedachte hangen weerkaatst weerkaatst vergeet tot hij zich niet verder weet en instort stop een storm in mijn hoofd voor een spelletje pong de gedachte die droog blijft, heel blijft…

Het lege lokaal Gevuld met een eiken houten stoel Waarop een vermoeide oude man zijn tijd doorbrengt Na jaren van steun Zijn best gedaan Is de vermoeide oude man uitgespeeld…

Probeer het een keer met ascese je word er wat luchtiger van…

Een vogel die niet slapen kon liep op zijn nestrand rond. Hij riep maar steeds om Mogadon geen mens die het verstond. Die het hoorden, zeiden allemaal: O wat mooi, een nachtegaal.…

ik ken dag ik ken nacht ik ken licht ik ken donker ik voel me het meest thuis, in de schemer kleuren zijn duidelijker weergegeven het geluid is puurder en schoner ik proef beter en ik ruik wat ik ruik de schemer is een filter het scheidt zaken van elkaar de schemer is een filter en ik neem van alles waar ik ben vaak nogal kritisch of…

Schilderde mij af als witte man op zwarte berg liet mij voorbij glijden over regenboog vol kleuren rijden verfde mij zorgvuldig als groteske dwerg op groene heuvels naar beneden naast de spiegelgalerij schilderde mij terug in dure, fatsoenlijke kleren tussen rijke meneren in hele chique wijk liet mij voorbij flaneren voor vergeten…

Wanneer je, je eigen bodem weet te vinden, zul je nooit verdrinken. Echter, als je naar je eigen ik zoeken moet, is het beter, dat je een reddingsvest aandoet!…

de man op de bank ziet de man van de bank hij staat daar achter het raam naar buiten te turen, en ziet de man op de bank beiden drinken wat, beiden staren wat de man in de schoudervulling rookt een spriet de man in de zwammenjas rookt wiet het licht gaat uit, de aktetassenman verdwijnt de man op de bank zwaait naar de man in de zwarte sedan…

Ik hou van water, helder als glas alsof het een gift in de woestijn was. Van de zoute zee in woeste drift. Oneindig water voert de ogen mee, vroeger of later naar verdekte oorden achter de horizon in verzwegen woorden, land van Babylon. Van verneveld water dat als mist rondwaart en in de lucht rust vindt, of gewoon het water van de vaart…

Zij negeert en daardoor verwelkt Ziet door alle bomen geen enkel bos Scheldt onterecht-kritisch Verwittigt en drinkt 'k Gaf aandacht daar ik weet Bloemen Borders, velden en perken Barstensvol Vereisen. Verdienen Alle aandacht nodig Zij wijst naar, inculpeert is blind Beschuldigt iedereen, echt niet zichzelf Terwijl zij potten roert…

Achter gesloten deuren, daar voeren rivieren zonder oevers woorden van leegte mee. Uiteindelijk vloeit elk woord naar een volle, woordenloze zee. Zinnen treden bij woorden in om te worden tot woorden zonder zin en zin zonder geest of god. Het zoet van de regen valt in druppels gestadig zodat het de zee is tot zegen en het zout ongenadig…

Monique denkt Christel en Jeroen Een stel om getweeën te blijven? Nooit, ondanks hun jacht en hun poen En negen gezonde bedrijven Christel denkt Jeroen en Monique Die zijn met geen pen te beschrijven Hun omgang is periodiek Een drama in honderd bedrijven Jeroen denkt Monique en Christel Mijn God, wat een prachtige lijven En broedt op een…

Alles wat in starre kluizen wordt opgeborgen eist ruimte op, steeds weer. Geen kans om iets weg te sluizen, wat er in zit, verdwijnt nooit meer. Ongepast, zoals de hele santenkraam de dagelijkse gang verstoort. Zoiets als een naam die niet bij een gezicht hoort. Elke trilling van het blad eist aandacht op. Ik heb het wel gehad, ik overweeg…

wat zijn wij toch waanzinnig pathetisch in ons onmetelijk zwoegen koppig blijven we de kei van eigendunk een berg op duwen de goden lachen om het futiel herhalen van menselijk onvermogen…

Naam, geschreven met louter letters Zo kaal en droog Waarin een naam zich openbaart Naam, galmend in een gewelf Meegenomen op de golven Van de tijd die nooit verjaart Naam, geschreven in het leven Vol van vuur Een naam zoals die na de dood nog rondwaart…