Het mooiste van de winter, is als het vriest. Dan is het de vorst die kiest. Hij omringt alles met een mooi wit randje, het is net kant. Het glinstert bij het minste zonlicht. Wanneer het smelt, streelt het de bladeren, voor de laatste maal, met zijn koude hand. De spinnenwebben, zijn gesponnen juweeltjes. De waterdruppels op de draden…

zuiver en grillig schraalde een melodie veeltonig de strakblauwe lucht ontdaan van warme tierelantijnen klonk in het hoog ijle de noordooster kou herauten speelden de macht van de vorst in een uitstralend winterse nacht waar helder kraakte in het donkerzwart bevriezen van spiegels op sloten en vaarten pas toen zon de rijp…

de winter speelde niet hij grijsde grauwe dagen in eentonigheid versliep de uren knorrig in een winterslaap die de korte dag nog donkerder zag geen sprankje zon of bedje sneeuw met warmte voor de net ontloken allereerste krokus en toch is er beweging in de zwarte grond waar wortels en knollen al stevig bollen het is wachten…

aan de rand van dit bescheiden dorp dicht nabij het begin dat leidt naar de kim zie ik over vlakke velden en akkers waar langs bossen en tussen oevers de Dommel door ons Nijnsel stroomt een waas van pril groen over zwart zand ik heb het plots door, 't raakt mijn hart; word door dit teken der natuur overmand het is toch winter, in een windvlaag…

het is een vreemd onrustig gevoel 't openbaart zich bij mij soms zomaar overdag vooral als ik de zon weer opnieuw niet aanschouwen mag misschien begrijpt u een beetje wat ik bedoel komt voort uit de troosteloosheid van het Nederlandse weder dat reflecteert bij mij niet aan 't voortschrijden der dagen noch verandert het iets aan het vullen…

de zomer is te vol het gele oog van rottend vlees midden in de dunne tovenaarscape blauw van vervliedende dagen de warme mond vol rood bedropen de baard van het vuur van aanstaande dood en in het laffe avonduur roept het om winter het loeien van de haard waar net het smoren vraagt de waard is een valsaard bedienend op de wenken…

Zo moet het zijn: het tedere geweld Van ceders in september, kopergroen Als wachters in gelid, die heel het bos Behoeden voor wat schuilt en spiedt en dreigt Maar beuken zijn het: neigend naar het veld En reikend naar de lucht, een legioen Van overmoed dat zonder blik of blos Ons voorhoudt dat het eeuwen overstijgt En in oktobers late…

Het Limburgs landschap steekt zich blij? in winters kledij Misschien...blij als 'n kind dat zich verkneukelt achter 't glas van 'n venster dat uitkijkt... op geschonken buitenspeelgoed dat er toe doet.…

lucht streept in het grijs en roze licht besluit de kortste dag het jaar het is bijna weer volbracht nog hebben wij geen tijd om met onszelf te praten feesten vragen in gezelschap aanwezig zijn pas als het stiller wordt witte bladzijden verschijnen omdat de kleine notities gaan verdwijnen uit de oogst van vorig jaar dan komt…

Als ik kleumerig ga over het zandpad En even sta te kijken bij een uitgestorven poel Denk ik nog weemoedig aan de zomer Toen was ‘t wat droger en geen modderboel Stonden de bomen weelderig vol lover En boden schaduw voor de warme zonneschijn Nu staan ze langs ’t pad, kaal als ik, te kleumen En ik denk; “Laat ’t maar gauw weer zomer zijn.”…

Ik ben gloorsnikkend gloor, gloort het gloort de snik valt open glorieus als een dag van honing beloftevol mistig het vermoeden…

Ik zag de winter aankomen met al haar koude en donkerte, bang daarvoor keerde ik om; het werd een reis terug langs voorbije seizoenen, herfst, zomer en lente werden opnieuw beleefd. Maar aan het einde van de gebaande paden stond ik opnieuw oog in oog met Koning Winter; ik gaf mij over, wentelend door de sneeuw werd ik vanzelf…

van het volgende pad geen weet dolende in het rond zij heeft zich in het wit gekleed als stilzwijgend verbond naderend in het doffe licht maagdelijk zelfs, nog onbetreden gebukt onder vers gewicht zomaar uitgegleden wat doet eigenlijk nog zeer? ik voel me licht in ‘t hoofd zonder verwijten over en weer het verleden gedoofd getuigenis…

En dan Voor de zoveelste eerste keer Wolkjesadem, witte daken In vervoering raken Voor de zoveelste eerste keer Autoruiten krabben Een geluksgevoel Zondagskind in warme kou Voor de zoveelste eerste keer…

op de natuur kan je ook al niet bouwen probeer het maar eens want de wind waait krachtig de zon schijnt soms en de regen teistert maar altijd weer in onvoorspelbare volgorde…

De laatste bladeren vallen nu af dwarrelen weg drijven mee met de herfst de winter in…

Bladstil ligt ze breeduit te zijn in het blauwe uur dat schemert over haar ijzige lijf en alle geluiden lossen op in vallende duisternis hoe weinig er nu nog is van wat gisteren was zoals late zonnestralen over een nazomerterras hoe heb verwordt tot had en ik me wentel in de intimiteit van winter in de stad.…

Nooit meer verwacht ik een sneeuwvacht, vaarwel. Mijn hazalaartjes priemen langs mijn bladeren heen die ik straks laat neerdwarrelen, zo bleek en geel als zij blikken. De windvlagen krijgen toch geen vat op mijn jonge loten, zij groeien al na Nieuwjaar. Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels.…

Wel mogen dagen somber zijn en donker Met gemis aan zonneschijn over dag Maar ’s nachts staat de hemel vol stergeflonker En toont de maan zijn stralende milde lach. Nu en dan verras je ons met zware buien En storm rukt de bladeren van de bomen Die door de straten dansen langs de puien Om ergens in luwe plek tot rust te komen Maar ook dagen…

In deze dagen dat de zon zich niet laat zien Zie ik in gedachten weer de gele rozen Zie ik struiken bloeien die ik heb gekozen En wacht tot ik alles eens terug zal zien Dan komen weer de vlinders en de bijen Bevolken vissen en kikkers weer de sloot Dan is het veld niet meer uitgestorven en dood En zullen wij onder open hemel vrijen Ik vergeet…