Er staan vier kaarsjes op een rij te wachten op het feest. Eén lichtje laat ons alvast zien hoe mooi het is geweest. Nu mogen er twee kaarsjes aan, ons wachten wordt beloond. Het wordt steeds lichter in de kerk, dit huis waarin God woont. Vandaag branden drie kaarsjes, drie vlammetjes van licht vertellen van het Kind dat komt, is dát…

Met kerst mogen we kaarsjes zijn met geelkartonnen vlammen de mensen mogen aan ons zien hoe mooi de lichtjes branden. Door al die vlammen wordt het warm en zal de kou verdwijnen, ook in het donker is het goed als je een licht ziet schijnen. Zo mogen we naar binnen, die vlammen om ons hoofd, in onze hand een kaarsje dat na afloop wordt…

En ach, de rivier stroomt voort en zand in bakken op de oever wordt gezift. Af en toe een 'Amandla awethu' in de wind, die hier af en aan rolt langs de heuvels. Onnodig te zeggen, dat vanmorgen weer een aantal kindsoldaten, hun moeders achterlieten, en op weg gingen om zich te bekwamen in de krijgskunst. Of in oorlogstijd of vrede,…

Hij is de Weg, die leidt langs Bethlehem, de Waarheid, is er al plaats voor Hem? het Leven, na Zijn plaatsvervangend lijden gaat Hij de Zijnen plaats bereiden. Stel dat je als Jozef met je hoogzwangere vrouw verwachtingsvol op zoek bent naar een veilig onderkomen word je dan ook graag bij de hand genomen?…

In haar erker staan de wijzen op het oosten, een stukje verder lopen schapen met een herder, aan de zuidkant zie je Maria en Jozef gaan, de stal met os en ezel wachten op het westen, de voerbak staat nog op de kop, het vilten kindje onderop. Bij het kaarslicht van de kerstnacht haalt ze wijzen uit het oosten, schapen met hun herder…

Maria, het jonge meisje, pas het Kind gebaard overdenkt wat ze destijds in haar hart heeft bewaard, de woorden van de engel en van Elisabeth, haar liefde voor Jozef, zijn trefzekere tred. Hoor, er komen herders, vol eerbied en ontzag, vertellen de geliefden wat hen hier heeft gebracht, hoe engelen verschenen in het donker van de nacht…

Rond het Kind geschaard denkt Jozef aan de engel van destijds in zijn droom. Jozef, zoon van David, zo was hij aangesproken. Hij kijkt naar Jezus, vol eerbied en ontzag en dankt de Vader voor Zijn pasgeboren Zoon. Bij Mattheus 1 vers 20 en 21.…

Ik heb het gat gedicht van 8 naar 9 en alles ertussenin. Pijlen verschoot ik vruchteloos om de tijd even te stoppen. Even nog, wou ik de waanzin vergeten, die me de laatste tijd wakker hield. Jij draaide lachend de zandloper om, en ik zag dat het goed was.…

Haar oude ogen zagen visioenen en keken over tijd en toekomst heen. Ze droomden van een kind dat kwam verzoenen wat eeuwenlang al onverzoenlijk scheen. Doordat zij aan haar hoop was trouw gebleven – al vonden anderen dit ongerijmd – werden de scherven van haar jong gebroken leven in één ondeelbaar ogenblik gelijmd.…

de stilte is hier hoorbaar door onzichtbare vogels ‘t nieuwe leven sluimert in de dood van het woud in de groenbemoste lijven van gesneuvelde beuken wadend door een dik bladerdek is ‘t fel bonzend hart hoorbaar of is het een ver gerucht van vale paarden en ruiters van rovers gedoemd te dolen in dit eens zo gevaarlijke oord een…

ook al zal ik de schepper toebehoren aards kort of wellicht hemels lang en wanneer de geest mij als het waren wil bekoren is leven niet gelijk een hymne als ongeschonden gezang ik snap niet echt diep in mijzelf of kijkend om me heen dat uit voortdurende verwachting toch hoop wordt geboren…

nog ruiken jassen naar de wierook uit het vat het kaarslicht danste zacht op de melodie van stille nacht het samenkomen was intiemer dan voor mogelijk werd geacht in groen pracht werd de geboorte van het vredeskind verwacht in het nachtelijk klokkenluiden onder de ster van bethlehem kwam hij de boodschap brengen die iedereen…

toe maar leef je uit of liever in- tensiever ga je gang maar zacht laat de rest niet achter toon je macht en overheers je domme kracht grijp je kansen en neem je deel de ander betekent zoveel…

laat mijn woorden dan bij maanlicht van sneeuw zijn een siddering, een beetje wonder zoals zilverglans, mild in bomen het onbekende dat zich over het leven buigt; een vinden of ontwaken in trillend teder en in dromen wij samen in witte kruinen de engelenvleugels tegemoet…

ik rol de losse draden maar op kluwens het gebeuren in de eigen kleuren bij elkaar ook zijn er lapjes stof ten dele onbewerkt gerafeld en nog lang niet klaar ik zoek naar een patroon in het mozaïek van maanden probeer toch alles af te ronden van het voorbije jaar op het palet van kleuren opent zich de nieuwe tijd geen patroon nog…

om in deze dagen op mijn gedachten mee te varen naar verre oorden waar onze geliefden overnachten luisterend naar gezongen woorden een kaars te ontsteken even stil te staan, tussen leven en dood, bij dit indachtig waarachtig teken om warmte te delen samen met brood…

nog zingt de boom zijn kerst in groen of wit het repertoire al generaties lang nog onbetwist wat soul en jazz een groot orkest koren zonder dissonant er lijkt niets aan de hand totdat naalden vallen en de ballen glijden lichtjes scheef gaan staan en oudjaar nadert met een traan voor een nieuw begin totaal ontluisterd ontdaan…

slaap nu maar kleine jongen wiegend op je moeders schoot zweef met duizenden engelen weg van deze wrede wereld luister naar het hemels zingen het ruisen van witte vleugels het licht van vrede nog overal voel de liefde van je moeder eens word je wakker geschud ga je de mensen leren kennen zij zullen je kronen met doornen maar bloedrode…

kerstmis was verdrietig niet meer de blijde boodschap althans voor de goede verstaander de enkeling hij zag de monddode beelden in de kerststallen en hoorde daarachter een zacht weeklagen van verbannen stemmen de anderen zongen nog een tijd lang hun liederen…

in deze donkere wintermaand ontwaakt de zon zo schuchter maar binnen deze kerk gebouwd op ‘n klaterende levensbron straalt ‘t zachte gouden licht zingt men over barre wintergrond juicht men het ontluikend leven zo nederig begonnen in de kribbe langzaam aan kracht winnend naar de langste dag…