Wanneer de droom van de jongen angstvallig zijn idealen koesterend sterft Maakt de illusie plaats voor het geloof in zichzelf Berusting in het leven zoals het is brengt kracht En wijsheid is de motor voor hem alleen die moed heeft…

Waar is het kind gebleven dat gelegen in het gras turend naar de wolken in een andere wereld was Waar is het kind gebleven dat ontdekte en genoot van dieren die leefden in weide ,plas en sloot Waar is het kind gebleven dat steevast vroeg waarom en alles wat het moest vond het dan altijd stom Waar is het kind gebleven dat onbevangen…

Jij schreeuwt in stilte onhoorbaar voor iedereen die zijn ogen dicht heeft Je huilt zwarte tranen onzichtbaar voor iedereen die jou niet in de ogen kijkt Je zwijgt in verstikking gechanteerd door liefde gekneveld door loyalitiet Ik zou je willen vasthouden maar de troost van geborgenheid is gestorven in jou De paradox…

En als hij dan de slaap niet vond - het gordijn bewoog zo zacht, de ramen open op de grote zomer – dan kwamen ze voorbij, voorover op de fiets, de goden van de nacht. Zij zongen weer dat ene lied, dynamo’s maalden gezangen. Hij wist de vreemde woorden niet. En via ’t raam liep dan de donkere zolder vol van jong verlangen. Hij zag goden…

Zoals ik als een levend ding mijn fiets zag staan, uren sleutelde, het zadel aaide, alles glom voordat ik slapen ging. Zo werk ik nu aan materiaal dat ik 's nachts van zolder haal: steun- wielen achter. Ik leun te zeer op wat is vervlogen. Maar ook dit zal gesmeerd lopen. Ik wil de afstand dichten. Doodmoe maar in extase op de Mont Ventoux…

~~~ ze heeft de soul in haar lijf en het ritme in haar benen staart dromerig voor zich uit terwijl ze zonder aarzeling de juiste toon inzet zwoel is de sfeer en zinderend de lucht haar frêle postuur op dat ruime podium lijkt zo nietig, maar jee wat is ze groots geen gebroken spiegels -she ain’t superstitious- maar geloof in zichzelf…

hij sprak niet veel tijdens de wandeling natuur was iets vreemds en zeldzaam hij wist dat een koe een zoogdier was zonder er ooit een te hebben gezien hij wees zoogdier en staarde het beest aan het beest staarde begrepen terug ze hebben een band hij weet zo’n dingen er werd niet gepraat enkel dorst gaf aan dat de rugzak open moest hij nam…

Als ik later groot ben dan word ik brandweerman die dan heel erg dapper is en mensen redden kan. Die hele grote vuren in een oogwenk blust als mensen in paniek zijn dan stel ik ze gerust. Ik ga dan ook voor elk gevaar nooit even aan de kant en omdat ik een held ben komt mijn foto in de krant.…

zo vredig ademend de armpjes gespreid zeven knuffels op rij ook die zachte dikke beer ze waken stil de ganse nacht in de prille ochtend is elk beest verhuisd naast het ledikantje liggend komen ze bij zij houdt kraaiend staande de wacht iedereen is nu echt wel wakker…

Zij bewaarde haar geheimen in een doosje onder haar bed. Haar bed was klein. Ze droomde van een jongen die haar elke dag een snoepje gaf. Soms stond ze ’s nachts op om te kijken of hij niet toevallig. ‘Toeval bestaat niet’, zei haar vader. ‘En God ook niet’: haar stiefmoeder. Toch bad ze om een wonder. Wanneer hij dit hoorde, veegde…

de eerste harttonen een plotse beweging van een nieuw wonder dat zich gereed maakt voor zijn plek op deze wereld de stilte van een oase het drinkende zachte kind een handje met vijf nageltjes zoekt zacht en beslist houvast in de vertrouwde warmte van de zogende moeder haar blik is slechts voor dit kind dat tevreden zuigend de oogjes…

Lopend langs de speeltuin waar ik met jou vaak zat jij die daar altijd cola, snoep en vieze handen kreeg En waar ik droomde dat ons leven altijd zo bleef omdat ik met jou zoveel plezier in het park had Waar jij zo klein, verbaasd keek naar de mussen Die brutaal landde op onze broodjes of onze koek En jij met je handen klappend naar ze sloeg…

mijn dochter heeft een kuil gegraven in het zand daarin heeft zij de zee gevangen en ook een grote krab die hulpeloos naar houvast krabbelt langs de rand net als ik die op het wijde strand willoos ronddrijf in haar kuiltje dat mijn leefwereld omspant…

Blank, blozend kind met je blauwe ogen, wat ben je toch moedig, zoals jij leeft, sneeuwwit Hollands kind, op dat kleine Griekse eiland, Ithaka, omspoeld door de blauwe zee. Eros, zeggen de Grieken, Eros, de god van de liefde, heeft jou gemaakt. Je bent nu tien jaar, lief en mooi en zo kwetsbaar. Niet eens lach je mij uit: ik ben je…

Ben jij dat, die zo prachtig praat? de rots, die in de branding staat? Hoge golven slaan daarop kapot die stormvloed heb je overwonnen, slechts ik weet, hoe moeizaam je toen bent herbegonnen niemand die nog met je spot ze kijken naar je met ontzag naar jou mijn kind, die rots mijn zoon, zo'n kei, mijn trots. De tijd is lang voorbij dat…

Je vingertje aait voorzichtig het kleine poesje dat zwartglanzend langs de bladzijden schurkt en sluipt zich verbergt bovenaan een trap achter een bloembak bij een stalletje met fruit je kleine handje dwingt de mijne in je poezelige nekje je kleine bolletje vleit mijn hart onophoudelijk aaien we alle zwarte poesjes…

dicht hou ik je bij me stevig maar niet star want ik weet dat je wilt vliegen ik voel je vleugels groeien het uitslaan is begonnen mijn god, wat wiek je mooi je rust nog even in mijn handen maar je ogen fladderen al weg zien de ongekende verten als uitdagingen binnen bereik en ik geloof in je mijn open armen in dicht gevuld…

(een gedicht voor kinderen) hij las ze dikwijls in de krant die droevige verhalen de onschuld was in stad en land het mikpunt van vandalen meneer van Dalen werd het zat en ging er zwaar van balen hij had het helemaal gehad z’n broek ging er van dalen hij kreeg van alles hier de schuld van oproer en schandalen nu was het uit met zijn…

moegespeeld rozig zacht en uitgeteld luisterend naar muziek over een kindje schitterende oogjes in het kaarslicht de overweldigende tederheid van een kind eens in een voederbak nu in ons midden de engelen zijn nog bezig gloria in excelsis deo…

ik keilde de kiezel stuiterend over het water nimmer van een zonde bewust later kwamen de kringen verweten mij de eerste steen die ik onnozel had geworpen de oever en de overkant kwamen even ver en tot bedaren ik stond daar na te genieten op zoek naar een plattere steen…