zal ik je verhalen verhalen over de nacht waarin ik mijn kind-zijn verloor daar ik onmogelijk op kon boksen tegen de manipulaties van hem mijn lichaam niet meer ’t mijne was maar te grabbel en te grijp voor hem gekocht werd ik gekocht middels cadeaus er even samen op uit zodat ik hem dan gedwongen kon betasten met z’n allen op…

de beschuit moet het onderspit delven als de kleine hand met een grote lepel sprinkels strooit is de mijlpaal van de gestuurde beweging niet binnen handbereik of doet de hand wat de ogen willen het lot van de onzichtbare beschuit ligt vast Fortuna godin van zowel ongeluk als geluk bepaalde het een schitterend ongeluk het kleine…

het gebroken glas in scherpe scherven op de vale tafel buiten valt emilia de nachtvlinder dronken op het plaveisel dat glinstert van de regenval ze zoekt het wankele huis waar het kind versteend in het donker wacht op wat komen gaat als ze binnenvalt…

Mijn melktanden ben ik kwijt. Mijn wilde haren zijn nu uitgegroeid. De kleuterjaren zijn opnieuw begonnen. Mijn oude dagen zijn voorbij. Een jongen van de dag ben ik geworden. De toekomst is nog niet begonnen. Het zuur werd zoet en zoet maakt blij. Het zicht in één oog ging verloren. Het geluk van kunnen zien gevonden. De geest van gisteren…

de kinderen zijn weggebracht het is nog bijna nacht de opvang stil pas later in de school is er eindelijk de eerste lach het dagelijkse weerzien voor een lange dag waarin alles van hen wordt verwacht traag donkert een lome middag naar de avond toe ophalen met vermoeide groet in haastig warm eten smaakt de dag herkauwend naar…

ik kijk naar jullie en denk hoe is het mogelijk zo jong zo mooi zo liefdevol zo samen jullie hebben elkaar weten te overtuigen het aardse te verruilen voor gene zijde zo jong zo samen jullie zielen voor altijd verstrengeld…

als ik de wereld wil zien sla ik een boek open nu val ik stil in jouw dodenboek je stem kan ik niet horen je kleine lijf niet van jezelf een eiland van pijn ingesloten als een insect in barnsteen vanuit de dood ontvouwt zich het broze alleen zijn dat je in een trage rit naar de dood voeren zal je…

nog kan hij spelen met de onschuld van een kind zijn eigen taal toevoegen aan de dingen in samen beleven het leek een monoloog maar wie goed keek zag antwoorden in bewegen zij waren daar daagden uit in spel door vorm en verschijnen hij koesterde hen ontdekte hun plezier van bestaan in dubbelleven soms keek hij op liet zijn…

het gezin vastgelegd in een momentopname op een zwart-wit familieportret uitverkoren voor een gelijmde plek in het album elk kind wrikt zich los van het gestolde gezin met open ogen kunnen ze elkaar niet vinden in het licht noch in tijd noch in ruimte acht werkelijkheden evenveel waarheden zoveel meer wijzen…

Kindervisite geeft tijdens het knutselen een kleurrijke vloer…

een stilte in het kind de onderstroom van wat niet gezegd wordt in een huis zonder lucht lopen tijd en ruimte tandenknarsend vast zonder beweging stremt het kleine leven ziet de wereld zwart aan de rafelranden van de afgebroken taal sterft het onthechte kinderhart…

er is een stilte in het kind een donkere onderstroom van dingen die niet gezegd worden het leven van het kind staat stil groeit niet het kan niet bewegen een lege ruimte in het kind waar niets bestaat waar zelfs geen lucht is in de wachtkamer van de dood blijven tijd en ruimte steken in één zeldzame zin: mama slaat koortsachtig…

zij voegen zich samen op bladgroene dagen. de hond en het kind. zij lopen naar nergens. de hond op breekbare poten, het kind op zijn rug. het is het vallen van de avond dat ze zo samen houdt. de hond en het kind, geketend aan elkaar, en ginds: een huis om in te schuilen.…

Ik zie wat jij niet ziet een meisje bijna volwassen vrouw ik zie wat jij niet ziet bloem die zich ontvouwt ik zie wat jij niet ziet ik zie jou…

Door een frisse kijk op heel gewone dingen maakt een kind je blij…

De zon staat laag schaduw lang als een pierlala Het ijs is broos en breekbaar 't kind ziet geen enkel gevaar loopt roekeloos de dunne ijsvloer ...........op Wie geeft 'n teken roept ho of stop kijk uit niet verder? Breekbaar...'t kind.…

Herfstwind houdt huis in weerloos volle bomen En neemt de kleuren van de zomer mee Ons hart is veel te ver geopend Nog eenmaal fietsen wij naar zee De lage zon legt heimwee op de wegen De kinderen zijn gelukkig groot Ons leven is voorbij gevlogen Een trein die voortraast naar de dood Straks mogen we het glas gaan heffen En toasten op een…

sirenes huilen allang niet meer de mensheid nog wel zij die verborgen zitten onder trappenhuizen mensen die iedere dag weer worden opgeschrikt door inslagen, terwijl het ziekenhuis hun veiligheid zou moeten bieden scholen zijn al jaren gesloten daar straten niet meer veilig zijn kinderen zijn allang geen kind meer daar oorlog iedere seconde…

Het allermooiste is zij Zij met haar mooie blauwe ogen, haar engelenhaar Zo mooi, zij ontroert mij diep Zoals zij loopt, speelt, haar lokken veegt uit haar ogen waarmee zij verwonderd ziet Haar stem praat in geheimen die zij alleen begrijpt en weet Zij beleeft wonderlijke avonturen in een wereld van haar hoe die ook heet…

zomaar een zondagmiddag waarop kinderen zich Johan Cruyff wanen of Johnny Rep oeverloos achter een bal aanrennend koppen, aannemen, overspelen, aanvallen, verdedigen tot de scheids affluit zomaar een zondagmiddag waarop kinderen verdrukt liggen onder vers geschoten puinhopen hopend op reddende engelen die hun bevrijden zullen…