Jij lieve stakker was het niet die koos voor dit leven in de goot in een doos op de akker van de dood. Het was je zogenaamde pa die na wat stom gestoot zijn zaad in ma verschoot en zo wist te verwekken om even achteloos als laf weer te vertrekken opdat hij jullie beiden niet zou zien verrekken. Eens wend je je af van al die doden…

Zware eiken en dennen schudden zich buigen diep in de harde stormwind daartussen staat een stevig herenhuis waar de houtvester thee drinkt zijn dochtertje van vier jaar zit op pa's vertrouwde schoot gekleed in een grijsgroen pakje rode wollen muts op nog vol koude adem van druk spelen bij wild waaien radiozang galmt zacht dalend voorzegging…

het kind weet niet wat de hel is alleen dat zij die veroorzaakt heeft mama bestuurt de aarde dàt is wat het zeker weet de bittere stem van moeder de kilte van het winterlicht het venster op de wereld in de slapeloze nacht wit van vergeetachtigheid zwevend tussen hemel en aarde zingt het plots geen liedjes meer de hel is opgeheven…

ik streek zacht langs je wang waar vergeten gedachten nog warm kleurden van lang geleden toen kleine blosjes uit het niets met onverwachte felheid je huid tekenden je leek beduusd door het ongewild gebeuren keek verlegen maar je lach hield de veranderingen toch niet tegen een charmante knuffel en een draai met lieve zwaai de…

Een kind vindt zijn vermaak in huis schijven vol verhaal en toonkunst het alwetende scherm dat welke verklaring ook geeft de woelige woonkamer van tweehonderd jaren terug galmt vol opgewonden kreten verliest zich soms in geheimzinnige stilte langs wanden onder tafels speuren kinders naar rovers maken zacht rondkruipend grote ontdekkingsreizen…

in de sloppenwijk wordt een kind vermist een ingetogen kind van zeven jaar ijle klaagzang noch bezwerende drums kunnen het onheil weren niets brengt het gemiste thuis in nachtelijke angstdromen verliest de moeder haar armen ze kan het kind niet dragen naar het licht van de dag dat onaanraakbaar hoog achter de bergen schemert…

ik voelde je hand vol zachte dromen ze volgde de rand tussen haar en huid ze sprak met alle haren over het gezamenlijk ervaren van de nieuwe coupe je vertelde dat ik lachte op de schattige manier van rust en totale ontspanning ogen gesloten handjes half open in de verwachting van nog meer van boven…

Drieduizend jaren terug blikken het kind maakt geen gebruik van allerlei speelgoed maar houdt zich bezig met wat stokken en stenen die verbeelding en daadkracht schappen om zich voor te bereiden op zijn verre toekomst met werken en denken van een volwassen mens weer in het heden gezamenlijk zand scheppen al zingend en huppend in…

Ik lag vroeger na school uren op de grond met de telefoon die tussen mijn oor en mijn schouder wiebelde Aan mijn linkerkant een bord koude rijst, mijn schoolboeken rechts van mij de telefoonsnoer draaiend om mijn vingers Ik praatte met vrienden die dezelfde taal spraken We spraken tot diep in de nacht met gezwollen kelen en longen. Speelden…

Ik zat in de kast, opa was dood, hij schreeuwde: gouden tand eruit.…

Mensen begrijpen dikwijls niet de taal der dieren, die hen dagelijks omringen, gissen diep denkend de bedoelingen van al wat vrij leeft of in gesloten kraal. Peuter en zuigeling vatten het verhaal, dat klinkt uit piepen, roepen en zingen bij kruipen of vliegende wendingen van de wezentjes met aangenaam kabaal. 't Is het nog zeer prille kind…

Als zij later groot is zullen er nog waarden zijn waar een oude man zijn houvast aan ontleent Als zij later groot is speelt ze graag met iedereen op zoek naar avonturen ook als die gevaarlijk zijn Als zij later groot is kan zij geduldig vele uren aanzien dat een klein probleem wordt bedacht door blauwe ogen die niet wennen aan moskeeën…

Een zachte bries fluistert je naam, voor altijd draagt ze de melodie van dit lied, diep raakt het mijn hart, ik voel me zo eenzaam, omdat je zo een leegte achter liet. Hoe bewogen was je korte leven, zo jong toen je het thuisnest verliet, er was nog zoveel te beleven, maar de draagkracht van je vleugels was er niet. Mijn hart kent geen lente…

Onze kleinzoon is in de fase van de 'vieze woorden', met een voorkeur voor alles rond flatuleren.. Daarom schreef opa: WIndjes Daar loopt Johannes van der Linden Die laat ontzettend harde winden Daar komt er een hou je maar vast De glazen rinkelen in de kast En tante Miep juist aan de thee Waait wel een meter weg, nee twee! Dat heeft…

ik pak je - ik pak je ik pak je bij je arm grijp je bij je lurven of trek soms aan je oor ik houd je – ik houd je ik houd je heel graag warm je bent niet te vermurwen dus lees ik je s’ avonds voor ik pak je - ik streel je en troost je bij verdriet verwijder sneller dan het licht jouw snot; dat zie ik liever niet ik heb je - ik heb…

Vanochtend stuitte ik plots op een kid Een lego star wars kid wel te verstaan Wat is een star kid zonder wars of maan Een lego kid wars van strategokit? Vertelt een legokid, pas terug van mars Wat het verschil is tussen legowars En games met lege talking heads als stars? Het speelt, maar snapt geen barst van wars op mars Speciaal verzoek…

ja, dans maar door door de straten naar het vuurwerk op eeltloze voetjes van roze hoop je appt, dus je leeft je accu is nog boordevol geef een - Like - aan het leven, voordat je het niet meer terug kan vinden je hebt zoveel tijd te verspillen aan lange omwegen, en er is geen haast bij en dan gaan we alles anders doen als het op jou…

‘Hastû noch berneklean,’ frege se. ‘Nee, gelokkich net. Us bern binne al grut.’ Wat sucht ik dat faak. Suchten fan ferlichting, suchten fan spyt, lyts wienen se lang lyn. At harren hert kloppe tsjin myn wang oan myn liif, rûn alle soarch út my wei, gjin gewicht, nearne ferweecht mar yts. Hjir yn Moarre is allinne mar stiltme en kâlde lucht…

Goedemorgen mijn kind, wat gaat het gezwind nu de maanden weer mild en rondborstig zijn zo zoet en zonder zorgen, zo zinnelijk als zomerwijn. En als we dan een keertje praten… -op weg naar Leuven is Spinvis er steeds bij- dan tracht ik me steeds te verlaten op wat je zegt, wanneer je zwijgt. Probeer de mensen toch niet…

thuisgevers en thuismakers vinden het fijn er te zijn om anderen te versterken eenvoudig en ook gewoon door hen als mens te zien te betrekken en erkennen in voortdurende vindtocht van onmacht naar kracht door met een groot hart steeds praktisch te doen wat werelden openen laat om naar en met elkaar…