ik keek om en om zwaaide zwaaide mama stond buiten ze zwaaide zwaaide die lantaarnpaal die bleef gewoon staan mijn tollend hoofd zag mama niet meer zwaaien ik huilde zachtjes voor me uit maar dat deed ik al toen mama zwaaide ze zwaaide…

Poes doet poema en wij spelen de grote mensen na, zeulen verkleedkoffers en een zak (bewaard voor later) naar het bosje voor het feest met veel slootbier en zand- gebakjes, wortelen, limonade en ouderwetse gezelligheid oom Frans flirt met de meisjes de bakker lacht om zijn grappen mama is de baas aan de bar en de buren geven commentaar…

JIJ EN IK NIET BELAST Het kind in je voelen groeien een olifant mogen zijn, groot en sterk mooie woorden zorgvuldig spaart, omdat zij zo mooi klinken en niemand nog hen vergaart…

Mijn kind aan de keukentafel, eet niet uit mijn hand, zelfs het mooiste speelgoed laat het staan, samen buiten spelen even van de baan. Het telt de dagen met houten kralen, op de eerste regel is het leven pas begonnen, de volgende regels hebben nog geen naam, afhankelijk van de kleur heeft het een eigen verhaal, het blijft een…

Wat is een mens nog waard wanneer hij niet meer werken kan? Wanneer hij loslaten moet hetgeen hij grijpen moest. Wanneer zelfopgebouwd begrip niet meer begrepen worden kan. De dichter die niet meer dichten kan. De man die broos en kwetsbaar werd. Een vrouw achter haar rollator. Wat is een mens nog waard wanneer hij oud geworden is?…

zacht bijna onhoorbaar zweefden je woorden langs haar lach die in het vertolken van klinkers het grootste genoegen had waar ademen nog de melodie bepaalde begonnen gebaren het ritme te steunen van een nog lang niet helder uitgebalanceerde lichaamstaal lief is het hoopje plezier dat zingt met haar ogen dwingt tot close…

Ik had zo veel meer wijsheid in mij Om jou een en ander uit te leggen Jij had zo veel meer kunde in jou Om een en ander aan te pakken. Het draaide anders uit: Wij bleven bij de pakken zitten En bekten mekaar af Status quo en bekaf ……

Nadat we de boerderij hadden verpatst Verkasten we van het vlakke land Naar een flat in de grote stad Kon vader weer aan de slag Bij zijn reeds lang gewezen kantoor Want hij had het met het pezen wel gehad Toch bleek de hoogbouw zo traumatisch Dat mijn broertje psychosomatisch Zowaar de trap niet meer op wou En moeder die de grapjas…

Ook als ik ze niet kan zien varen er schepen in de bocht van de rivier, die blijft stromen en stromen Ik denk aan jouw vriendinnen de mensen met wie jij praat en eet, en hoe jullie lachen en lachen Het alarm gaat – niets aan de hand het is twaalf uur, de maandelijkse test Er is geen nieuws op de radio, geen nieuws 's Nachts kwam je me…

elke avond weer opnieuw als ze eindelijk in bed liggen moet ik naar boven komen om mijn verhalen te vertellen van zigeuners en vogelverschrikkers adelaars ook of nachtuiltjes met klauwen over een aap met een zoekgeraakte baby of de sterrennacht vol feeën en elfjes natuurlijk maak ik er tekeningen bij met zwaaiende armen getekend of met…

Het kind in je bewaren, zodat je de volwassenheid kunt begrijpen. De "volwassenheid" zonder kind kunt verklaren, Zodat volwassen kinderen je kunnen verrijken. Volwassen zonder kind te zijn, is een onvolwassenheid met onbegrip. Alleen maar het bezit van een heel klein " domein ", Tja, volwassen zijn is vaak gelinkt aan een tijdstip. Niets…

Dichters verdwijnen eens in het bos, of vertrekken met de noorderzon. Gedichten blijven eenzaam achter en zullen eigen wegen moeten gaan. Zoals kastanjes doodgaan of ontkiemen, of door kinderen toevallig worden gevonden. Zoals toevallige gedichten worden ontdekt, door grote mensen die zichzelf nog zoeken, of door kinderen die zichzelf gebleven…

Durf eens, schreeuwt het kind, dan zul je zien wie er wint – meneertje de wind!…

Van mijn kinderjaren ben ik heel veel kwijt, ik heb geen weet meer van de weken toen, slechts momenten zijn mij bijgebleven, nauwelijks de voorwerpen en dingen. Waarmee ik speelde deed er ook niet toe, de blokken, poppen, middel slechts, nooit het doel, ik herinner mij gevoel bij mensen, volwassenen, hoe zij waren voor elkaar. Vooral veel…

er lopen kinderen naar de lage zandduin jonge gezichten gekleurd met rood pigment tere hoofden onder de verschroeiende zon volgen in trance de slingerende weg de angst is meester de vloedgolf die liefde ademloos smoort onder diepe lagen zand de ultieme offerande loopt naar de Stille Oceaan kinderharten verstommen de hoofden…

jij wilde als kind altijd de wind door je haren voelen krullen dansend langs je voorhoofd in opperste verwarring met de ogen dicht dan in de stilte eerst met je vingers voelen of alles er nog is met licht zo kammen dat kleuren weer in zon kunnen vlammen dan pas kijken en spiegelen in de winkelruit hoe zie ik er nu weer…

wie klein is wordt gemakkelijk over het hoofd gezien hoeveel wezenloze kleintjes passen in een grote koffer in verbrokkelde nachten strelen we je bange kleine hoofd sussen we met zachte woorden je ontroostbare hartje waarin duistere angsten spoken die dieper gaan dan je zeggen kan op een dag boven ons plots een vliegtuig…

lief babytje slaap zacht engeltjes beschermend om jou heen zo zoetig ogend onder het soppend geluidje zuigend aan je speen rustieke bewegingen door het warm schuimend 'water van t'babybad heerlijk riekend lotion alle haartjes plat jij het knuffelwondertje/trotse ouders bovendien van hen en opa's/oma's het hoogste cijfer…

het water net boven mollige buik en navel armen als korte uitlopers naar kleine handen die op het water slaan in de tobbe van verzinkt metaal in woelend water ontstaat de zee het kind maakt het maakt van alles mee…

Ze stampt de schelpen fijn tot eigen paden, wind borstelt helm en golvend haar, meeuwen begeleiden dromen die haar zijn voorbestemd, van geen kwaad bewust waarop een aantal in het verschiet nog geen zegen op rust. zout stolt op de sproeten van haar wangen, die onbevangen dwaler aan de kust, klapt ze het schelpengruis van haar handen…