ze maken kunst van zand, op het strand zandkunstenaars, de mediterraneo zee likken kinderen aan 't ijsje in hun hand glijden rolstoelen met de toeristen mee plezier en gevaar op de boulevard ruggelings schommelend op de golven uitgevaren op baren, niet bewust van 't gevaar bewoog ze ongestoord : onder 't schuim bedolven en dichterbij…

ik schuifel maar iets en schrijf de eerste letter op papier of in gedachte het naakte jaar, nu en hier, wacht op mij, de zetter totdat ik, de dichter, de geachte met blauw of zwart een geboorte vier kent u dat ook de idee, dat alles al is beschreven door mij en mij en menig dichter het is toch zo, dat wat ik zeg links of rechts om of…

een uil rust op een knoestige tak zijn vleugels licht gespreid laag aan de hemel verlicht de maansikkel het donkere tafereel de wassende maan en de kale tak verhalen over het einde van de herfst de aankomst van de winterkoning is nabij…

Voor haar als beeldhouwster stileerde was zij zichzelf als eerste vrouw uit gehamerd marmer, alsof je iets ziet van haar deemoed uit de aderen van de eeuwigheid die ze creëerde uit de spiegel van de schoonheid die zij schiep, de trots, de rouw, nagestaard door iedereen, trots waaruit een uitdrukking verscheen, de ogen en gezicht kijken…

het schrijvende diepe zelf verkent een denkbeeldig onmetelijk landschap het tekent beweging een gevleugeld tweespan dat het witte en zwarte paard gaande houdt het krast op wit tot het zwart tevoorschijn komt het hoort hoe Thor over de rooie gaat het schrijvende diepe zelf schrijft zich los van de ander…

KAARSLICHT Waar jij nu bent tussen droom en daad het is donker buiten Ik werp een lijntje uit een spinnendraadje op de wind het is nat en koud Er brandt een kaarsje een warm licht verspreidt ik voel hoe het jou bereikt…

elke dag verliest de statige boom voor 't venster meer aan pracht ik zucht geen bloem die schommelt in de donkere lucht een harde wind waait door de takken van de boom verdrijft de vogelkelen ik wacht de dagen af in stilte en met heimwee naar een nog niet geschapen land kleuren het linnendoek de nacht voorbij…

de vogel vliegt laag aan met vleugels zwaar van ijs in een wiekslag vallen duizend vlokken van de koude takken in de bladerloze boom krast de kraai met schorre keel de pijnboom gaat gebukt onder zijn herinneringen kijk hoe diep zijn takken buigen geen mens die het ziet alleen de kraai weet van de diepe nacht…

de bomen keken toe hoe je stenen brak toen je in het landschap een slaapplaats maakte ze zagen hoe de afdruk van je lichaam achterbleef totdat stromend water je schaduwbeeld wiste jij zag hoe bomen weerspiegelden in het water hoe ze zichzelf eenmaal zagen hoe de wind hen beroerde het blad meevoerde met de stroom hoe alles…

je schopte zachte muziek in het mechaniek van de schijf tot hij zijn vertrouwde draai had gevonden in snelheid en geluid je komde handen rond klei die randen verkenden van meegaandheid en consistentie in samenspel tussen cirkel en lijn zonder breekpunt te zijn fraai welft lichte druk de soepele klei gelijkmatig de hoogte in…

jouw geharnaste blauw groen en steenrood geschilderd gezicht op het doek kijkt me aan je hoofd valt uiteen in geometrische vormen met contouren zo scherp als de punt van een bajonet een zelfportret in staccato geschilderd een masker dat jou tot een ander maakt ben jij het die ik zie kan ik je anders zien?…

ik kende het probleem wilde jou in steen met houwen boren en vijlen zag ik rondingen verdwijnen nog even hier een stukje daar het was nooit klaar jouw massa verdween precies daar waar ik wilde dat het verscheen maar dan helaas net even wat anders dan voorheen ben er niet uitgekomen jij bent en blijft nog steeds het beeld…

jij scheen licht dat om je heen geen schaduw gaf wel zachte kleuren van de regenboog had zonder spetters nat fluctuerend vielen de stromen zo door je heen met een harmonieuze cadans die je paste als natuurlijke dans in artistiek ontladen gaf jij ons alles wat je had aan liefde en genade…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen in eenheid verbonden ontmoeten twee zuilen in hendiadys elkaar op niveau in sereen trait d'union voor pikant rendez-vous vis-à-vis Getooid met…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank…

het meest ware woord is niet geschreven het perfect volmaakte schilderij blijft voor altijd achterwege het alles zeggende is in geen enkel gedicht tot vandaag de dag beschreven en het zal nooit lukken in geen enkel mensenleven want wie perfectie niet bezit kan dat ook niet aan iets anders geven maar wat wel prachtig is is dat dat…

In het holst van de nacht, haalt iets me uit mijn droom, terwijl ik lekker slapen wil. Is het een vrouw? Is het een man? Ik overweeg dat het een dromer is. Hij dwingt me om te gaan denken, omdat hij zonder verse gedachten, met zijn droom niet verder kan. Nadat ik hem met hersenspinsels heb gevoed, kan ik mijn nachtrust niet langer vatten…

zonnebloemen in een aarden vaas stilleven in drie tinten geel vernislagen vermengden zich onlosmakelijk met wie je van origine bent bewogen over verre grenzen reizen uit de comfortzone het fragiele overschrijdt niet langer grenzen het kostbare oude verplant men niet zonnebloemen in een aarden vaas stilleven…

zoveel gronden om te liggen in een veld van lavendel op een pindakaasvloer of op een tapijt van porseleinen zonnebloempitten neerstrijken op vloeiende vloeren van blauw roze en perzik of op het witte tapijt lig je graag op een met zout bestrooide vloer of land je liever op gebroken vensterglas het is een kunst om de…

Een kunstenaar lost de worsteling met zichzelf op in materie, letters of klanken. Versluierd zet hij zich in de verf. Kunst is zijn enig bindmiddel met geluk.…