het bos kent alle uitgewaaide geheimen zijn schaduw verbergt hoop en spijt een stille heuvel een loslopende hond een dode boom met ingekerfd verlangen…

De karakteristieke witte rotsen van Les Alpilles glimmend na de regenbui een magere zonnestraal breekt door de wolken dampend gebleekt kalksteen met resten van een oud middeleeuws fort om me heen rotsen, wijngaarden,akkers en kleurrijke woningen in de verte stralen enkele gele bloemen op de rand van een door bauxiet okerbruin…

De kale bomen vegen traag langs de hemel, vastgehecht aan een landweg, met een paar huizen, versterkt door een kerk, waarvan de duldende torenspits prikt naar rafelige wolken, hoog ontvlamt het uurwerk als een gouden krans. Het land in halfslaap onder hoge lucht gedaald, nog niet bewoond, open gelaten tussen boomwallen, in gedachten…

Ze staan leeg badder-en zwemseizoen nog niet begonnen Zon heeft de aarde met prille lentevingers aangeraakt Ze vragen om wielen wielen van fietsen Kijken uit naar fietsers die een rustpunt aan deze plas zoeken Binnensmonds even vloeken want ze staan er nu wel: onbewaakt.…

het Franse platteland de vaak geroemde campagne bergen, heuvels, weilanden, bossen en meren de drang om hier ooit terug te keren de rust en stilte haar intense natuur die je snel deelgenoot maakt van een ander levensritme en na verloop van tijd positief invloed heeft op je gemoed alsmede het gebruik van 't gezonde verstand…

Op een rood veld buigen twee eikentwijgen met hun vrucht, zijn door schoon najaar gekleurd; daaronder een gentiaan, die zich beurt in zomers zonnig geel: sprekend zwijgen! Dit vredige schild mag stemmen krijgen, waarin stil klinkend bosverrassen gebeurt: tere bloei wint steeds blijmoedig, schoon zij treurt bij harde regen en 's onweers dreigen…

waar de weg steevast kwijt is en de einder overal eender een naamloze leegte in de vouw van de kaart waar platte aarde zich krult tot verre niemandsbomen zodat stilte verzwijgt in de richting van voorbij probeer te keren…

in het park staat hij met zijn hoofd boven het dak het opgroeien zag ik en de wildgroei van de stad 's winters was er weinig uitzicht de sneeuw bedekte het gras en het blad je zag soms een kind op een slee wat mist over de vijver en tussen het riet de ochtenden waren mooi totdat hij zijn bladeren gaf…

Boer zoekt zich wat te doen? het zaaien en het oogsten Boer zoekt zich elk seizoen het dagelijks bezig zijn: Op akker,in wei in stal,in keuken of doodgewoon Zeg:.....'onderweg'. Dat ligt zo in zijn lijn: het boerenleven.…

Als ik vanuit ‘t westen Terugkeer naar waar Mijn huis ooit stond, Langs zwart wit Dat ‘t leven Simpel herkauwt, Rusten er hier Zoveel herinneringen In de grond, En ben ik thuis, Waar men de N Zo mooi wegknauwt.…

Die stenen preekstoel, ‘daarvoor ben ik omgereisd’; een rondje Fransum ging er een middag aan vooraf. Door grasland waar het altijd waait; woorden als voorwerk en wierde eisen ter plaatse hun rang op. Vanuit elk standpunt schemert de dakruiter ons door het groen tegemoet. Paraplu òp naderen we het oog- merk van onze tocht. - Proberen we…

Na de eentonige Po-vlakte - talloze logistieke bedrijven - de menselijke heuvels en dalen: Toscane in hoogst eigen persoon! Als de bus is voorgereden, heten vlamcipressen ons bijzonder welkom: 'Voeg u in Het Landschap van de Italiaan.' Opvallend veel appartementen delen de golvende horizon. Ooit vocht Hannibal hier tegen plaatselijke…

Erica zocht ik aan oever,langs berm in het veld Ik vroeg het voorbijgangers vroeg het dieren in hun nest of hol Zij moesten aan mijn vragen wennen Ik bood hen geld haar -mede- te zoeken haar op te sporen Niets was me te dol zelfs advertenties in de bladen Zij kon me -in dit jaargetij- zo bekoren bij zon en 't blauw…

geschaard aan een groene tafel ver van wereldse roes graast het vee traag vertrouwd onder een hemel die hen behoudt het land waar ze zijn gevoed met eendracht van zware lijven het vee kent geen haast gras groeit als wolken glijden ze bewaren het evenwicht tussen beide.…

Het water willen we temmen van rivieren.... het liefst kanalen maken Aan bocht en kronkel een broertje ........dood De snelheid van water willen we afremmen zelfs tot stilstand brengen Dijken worden hier baken zover het oog,bloot reiken kan Van water en loop raken we verwonderd ....in de ban nu willen we de stroom…

zoveel kilometer heb ik er gefietst vraag mij niet wat ik onderweg heb gezien het was mooi maar fiets ik er weer zou het nieuw zijn je fiere graan vol licht en strepen in weilanden koeien en schapen kleine dorpen met lelijke kerken maar eerlijk gezegd was het de eerste keer Groningen je verte vertekend door wind…

Lakens bleken op de groene velden, lakenvelders breken in pinguïnkleur het groen.…

Zij schudt het leven, blaast voor even zichtbaar kleur op de wangen van het lage land.. de storm raast voorbij tilt onze kussen in de nacht naar almaar hogere sferen.. de spanning is gedaan zij is gaan liggen, de avond zucht na.…

in het bos wonen geen geesten tijd verstrijkt langs de huid en de wind plukt bladeren met ingetogen hand, zag je ze niet liggen, gevonden voorwerpen verlaten van hun bestaan in de zachte moederschoot helmgras, vochtige aarde in het bos wonen geen mensen maar waaien zij uit, in stilte groeten elkaar nog als lotgenoten vluchtelingen…

We worstelden lang met waar onze wortels vandaan zouden zijn gekomen het slootje en het riet hoogzomer geluiden uit dromen geslopen langs het balkon kwam het langs je weet ervan maar waar het zich nu waant weet niemand niet misschien rijst er ergens anders opnieuw en visioenen worden uitgelegd zoals bedoeld is…