als een ongeschoren kinnebakkus stoppelt het geradbraakte land waar klamme wolken winterkoud door het vale zonlicht weerkaatsen in volgelopen diepgetrokken sporen een strakke reiger spietst zijn prooi en blubbert het met smaak in ‘t zuur…

Op ’t oeverland staan de wilgen nu vrijwel zonder blad, zwijgend langs de oevers van het spiegelmeer een zwaan zwemt in grote cirkels golven verspreiden in afstand een visser neuriet zacht een lied je bent niet meer bij me in liefde of vertrouwen hoop maar dat je dat inziet het bomenlandschap heeft nu behoefte aan stilte winter aandachtig…

Wandelschoenen staan quasi achteloos in rust voor een oude muur. Nat en vol modder wachten zij op wat straks komen gaat.…

We zagen de zon hoe die wegzonk in de zee toen keken we naar elkaar en begrepen het nu spreken zou dit moment voor altijd bederven…

Vroege vogelzang althans zo klinkt over reizend water de jonge stem te zacht om te drinken en te helder voor een droom eerste bedrijf klanken en beelden nog puur als de acteurs de kleur van hun gewaden en al mijn cellen juichen naar het licht maar hoog in de coulisse achter dansende wolken en het blauwe plooiloos strak gestreken doek…

De lucht verzwart en smijt zijn water in striemen tot de aarde zwelt stromen gorgelen dan tot beken en water vlucht voor dat geweld. De boom verbleekt en bloedt zijn bla'ren heft nog wanhopig op zijn kruin met zijn gekromde vingers schril geheven maar bliksem klieft hem toch tot puin. Wel weert hij zwiepend alle slagen nu herfst wreed dekt…

Waar is mijn dorp gebleven Mijn lief, verdwenen In stenen Waar ben je gebleven Met je kanalen, heide en venen In de vooruitgang voorgoed verdwenen Of ben ik niet jou maar jij mij verloren Stilstaand uit het zicht verdwenen Achterblijvend in het verleden In stilstand alles verloren…

misschien laat je hier een roos zweven zeg je niets meer over wat verdwenen is of nog net zichtbaar tussen een zwartgedreven hartslag van de heuvel en het oude landijs dat nabij het zandstrand bedoeld was om leven te omhelzen bespeeld te worden door het licht en het zomaar verder gaan van windgolven op waar ze vallen wilden…

in de ondoordringbare ochtend mist waarin het dauwen van de regen overschaduwd wordt door de stralen van de zon die zich bevind aan de horizon zonnebloemen zo mooi en groot in het pure beleven is dit schilderswerkje een nostalgische en romantische associatie met landelijke en romantische tafereeltjes het juweeltje van deze prachtige natuur…

drainagepijpen hangen werkloos aan de kant klaar voor opname…

De hemel zo blauw nog op dit tijdstip met witte wolken als schaapjes in de lucht dit lijkt wel het begin van een 19e eeuws gedicht, maar ik verzeker u dat het nu is, 2010, midden juli. Ik kan wel juichen en waarom nu plots dat ik het zie en niet veel vaker, ja, soms zijn de beslommeringen van een mens van dien aard dat je niet let op andere…

een nieuwe dag begint het licht is nu zacht alles is nog verstild blauwgrijs, ginds in de verte een silhouet van geboomte langzaam aan roert zich leven een vogel zingt een lied zomerrozen geuren de zon wint aan kracht…

langzaam wordt het boerenpad weer zichtbaar na het neerdwarrelen van opgewaaid in de verte stoft een John Deere met haspel en al op zoek naar water zuchtende akkers wachten droogkeels…

Het zijn de kleuren van het wonen het oker en het blozend rood Het is de geur van versgebakken brood en pizza uit een hete oven Het zijn de kruiden aan berm kant van holle wegen Het zijn de bomen in bloei in glooiing,op hoogte bij malse regen Het maakt me verwonderd en verlegen in deze onvergeten streek.…

het oogt strak, doch de lijnen zijn star en het grauw verandert de ijzige stilte in een mortuarium waar de doden opgestapeld blijven hangen in de kou van zekerheid het zwijgen van de wind krijt het landschap in een zonderlinge rust, de getijdenstroom doorbreekt de nuances slechts tijdelijk en laat een blatende horde achter op het culturele…

zittend aan de kant van het meer turend over het weidse water is het heerlijk genieten een fuut zwemt voorbij met jongen op zijn rug jonge eendjes volgen hun moeder zwanen zwemmen statig in colonne langs het heldere water geeft zicht tot op de bodem een school visjes is te zien in de diepte met de zon helder aan de hemel de wind kabbelend…

de dag is zwijgen opgelegd verstomd door zonnevuur alleen een krekelpaar prevelt zachtjes, uur na uur stof kleurt de vlakte van een stille straat die na het spiegelende einde mogelijk nog verder gaat een huizenrij, leeg, in vale kleuren kaatst het zonlicht terug, stil alsof zij ook deze gast niet langer noden wil de leegte, de hitte…

in een brokaatzijden landschap breekt het tere licht van de dageraad door zilveren vogels scheren langs groene grashalmen op de bosgrond een dessin van scharlaken rode bladeren glinsterende verbeelding van de zon de cocon in geelgouden gaaszijde een nachtvlinder strijkt op haar arm neer roerloos blikt ze in het heldere licht van de zonsopgang…

Doorgaans verschijnen ze samen in beeld maar het luchtige raakt op.. verlangt stilte. De regen mild en haar verzachtende werking, zoals nu wanneer de glans weer op de ramen is verschenen en de verkeersdrukke straten voor even wat minder grauw. De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen…

in sint maarten laat ik mij vervoeren door jouw ogen en de regenboog langs polders van je vlakke land kijk ik naar scherp belijnde velden waar kleurrijke tulpen zich overvloedig laten gelden transparante maagdelijkheid danst op witte bomen langs de dijken en gaat de appels voor zo uitgelaten lente fris lachen wij golvende duinen door…