bewaar ons Heer voor de zwarte stroom van 't wijde water dat langs de dorpen spoelt 't trieste lied tot aan de lage horizonnen dat uitbreekt in verdriet en dooft het licht ziende in 't verschiet drukken wij onze handen vast ineen neuriënd 't lied van hoop en liefde diep in onze ziel de trooster ons gegeven belofte van de opgestane…

Ik keek al fietsend naar jou. Je beeld bleef me voor de ogen. Het landschap ebde weg in ruimte en tijd ... Ik keek in mijn levenswiel: al mijn spaken vergleden, naarmate tijd mij versnelde, tot één doelwit, namelijk: jij ...…

Wat kan één oog zien zonder het tweede? Het dieptezicht ontbreekt. Men botst alleen. Wij zijn de noten van een majeurakkoord, neem één weg en gehuil is wat rest van harmonie. Wij zijn klinkers en medeklinkers die voorkomen om taal te blijven. Hoe klinkt liefde zonder: lfd iee. Het slaat nergens op! Onze liefde draagt kussen over…

ik zag gras je voeten zoeken zij steelden madeliefjes in het strelen van je huid zonlicht straalde daalde en speelde met vleugjes wind je blonde lentekind haren je danste de pas en het uur van de dag bewoog op het ritme van woorden in je aantrekkelijke lach was een verschijning als ultieme voorjaarsverfijning in oplichtende kleuren…

Vingertoppen gegoten in levend dons vertragend zichtbaar slow motion in gewicht die met gevoel verplaatsen rillingen zonder koorts een huivering die loopt over treden van de ruggengraat dansend in het licht lopen via meridianen naar het diepste van de bron odyssee door de geest, verleiding tokkelt op de snaren van dwangmatige…

zacht liep ik achter je lach wist dat jij op mij had gewacht de paden kleurden zich gedachtenrood meanderend in gras dat spontaan verschoot uit het ruisen van bomen kwamen vage stromen bladmuziek die neerdaalden als lentelied ik zag de sprookjes al van ver en wist dat jij de sleutel had om ze hun ziel terug te geven hand in…

jij was de lach die ik in gedachten zag cirkelend tussen uitbundigheid en passionele intimiteit met in je ogen de horizon als lief perspectief we doken naar liefde in eindeloos diep kozen de verte want dichtbij was bezet overbrugden problemen die zo niet bestaan wisten elkaar in dit raken toch gelukkig te maken…

Niemand neemt het van me af jouw glimlach iedere ochtend jouw vertrouwen in mijn soms onbehouwen gedrag jij bent altijd naast mij door vallende woorden heen jij vangt ze voor mij en voedt mijn schrijven wil je alsjeblieft bij mij blijven dan durf ik op je te bouwen.…

ik zag het bewegen zelfs de wind was niet tegen in een zacht warm wiegen de vlaagjes accentueerden het rond vrouwelijk schoon dat als droom zomaar passeerde haar aura trok veel bekijks kleurde in lach en vrolijke ogen een zonnetje open in weerbarstig grijs dit gebeuren gaf de magie van lentegeuren al prijs in een flow…

het vuur bevroedt niet eens hoe ze zich zal voeden, zonder mensenhanden is ze de kou die van het genot is ontvreemd en zie, hij de mens die blaakt van een wellustig denk patroon wijl een schapenvacht gelegen voor het aanstormend vuur zich ontkreukeld voor het komend lustig avontuur en op de hoek van de mantel floreert een fles wijn met…

Deze kerstnacht, zoals alle nachten, is zwanger van prachtige verhalen, die door mensen niet verzonnen zijn. Wat onmogelijk lijkt wordt mogelijk. Wat toevallig is krijgt bedoeling. Onzin wordt diepzinnigheid. Het is een heilige geest die waait. Dromen vallen als oude verhalen, van diepgewortelde bomen. Prediker spreekt en schrijft weer…

Jij brengt mij in vervoering bij iedere beroering gaan sterren fonkelen jij maakt me gek van verlangen naar de streling van je stevige handen jij brengt me in dromenland als je lieflijke woorden in mijn oor fluistert en ik geloof je zinnen alleen jij bent in staat mij zo te beminnen als ooit een liefde levend was.…

Je bent het hoge noorden de laagstaande eeuwige zon het land van zangerige woorden waar de liefdestaal begon Je bent het diepe zuiden de oase voorbij het eindeloze zand waar broeierige muziek voor ons luidde we in koortsdromen waren gestrand Je bent het verre oosten de beken met de wilde stromen fonkelende glazen waar we mee proostten…

in jouw ogen zie ik granieten bergen waarvan lawines dalen zie ik woeste rivieren naar hun monding dwalen zie ik de stormachtige wind die altijd de juiste richting vindt naar het dal en naar de zee van liefde voor mij is het zaak dat ik door het zand niet verblind raak ik zie en wacht af…

je lach smeulde zachtjes rood in het aanblazen van plezier gaven lippen kleine vlammetjes bloot hier wakkerde later het vuur van een zorgenvrij feest met een opgetogen heerlijk ontspannen geest als altijd bewogen je ogen als aanjagers van wat er ging komen in het oplichten van tipjes uit illustere dromen vol geestdrift stortte…

zonnestralen vermaalden dipjes ongemak verdampten laaghangende donkere gedachten klaarden op naar een hoger energetisch niveau waar de lach haar positieve spanning weer gaf ogencontact zonder kortsluiting zijn afspraakjes had ik mijn hand terug vond tussen jouw warme vingers die mij lieten weten dat vandaag zonnig zou…

Wanneer ik in de richting, van het Hoge Noorden vaar, verdampen mijn illusies. Mijn ambities worden er lachwekkend. Angsten zie ik oplossen in moed. De schoonheid van de horizon, leert me hoe ik leven moet. Voorbij de illusies van de winter, wanneer tegenslag en pijn regeert, en de zon niet langer schijnt. Voorbij de illusies van de zomer…

Wat zijn we nog meer dan twee oude mannen twee oude zielen met een kilogram oud zeer twee oude knijpers die elkaar langzaam het leven uitzuigen alles wat we pogen te behouden valt in duigen twee oude mannen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en dan toch iedere avond de laatste woorden waar heb jij nog zin in zonder jou nergens…

als ik niet meer ben mijn jasje heb moeten afgeven laat mij dan toch als je wilt de natuur beleven laat mij voelen met jouw huid neem me op je tochten mee aan de hand van jouw mond en ogen onderga kijk ruik proef en voel voor ons alle twee hoop dat we haar schoonheid als vanouds samen ervaren mogen ik weet ‘t is moeilijk maar het zal…

zij wiegen zon waaien warmte in alle kleuren rondom een stukje paradijs in twee daagse reis niet ver van het ijs onder dezelfde lucht dromen ook zij het volmaakt later zien wolken als golven water in blauw hoge zee nemen in samen bestaan verbinden mee hun cirkel is in het groene beginnen ook rond van binnen wil melker…