grote gebaren hebben je niet kunnen imponeren voor gewichtige woorden ben jij nooit gezwicht je raadselt dan altijd een warm lieve lach die ik lief heb maar weet niet wat jij echt denkt zelden heb jij je afkeuring laten zien een licht fronzen misschien ooit zal ik weten hoe oneindig diep ik in jouw hart heb gezeten…

bij het zoete licht van de hemel dat zij als voorbestemd bejubelen slenteren beiden samen met de liefde en onbeheerst verlangen langs bekoorlijkheid verder net zolang tot genot hen sidderend vleugels geeft…

ik heb jou een enkele reis paradijs gegeven omdat ik weet dat jij mij daar vergeet ben alleen hier gebleven op weg naar de hemel die ik mezelf heb beloofd in het bestaan krijg je nooit iets voor niets ik moet gaan zonder omzien de rest laten staan…

roezigheid regeert waar transparant te helder is sluimer probeert contrasten te laten vervagen nog zegt zijn stem in duidelijke taal ik houd van jou maar druk achtergrondgeruis vlakt snel de intonatie uit anonieme tonen wekken geen dromen in het liefdesspel stroboscopisch licht wist iedere emotie van zijn gezicht heb…

Wanneer liefde in haat overgaat, voert liefde nog steeds de boventoon, immers: wordt haat gevoed, door de wortels van liefde. Echter: als liefde en haat, overgaan in desinteresse, kun je stellen dat: je het met beiden wel hebt gehad!…

zoals je soms mijn haar aanraakt een lok verplaatst zo teder en dan een woord of slechts een blik dat kleine heel mijn dag goed maakt…

ogen ontmoeten ogen vluchtig in ’t voorbijgaan steeds duidelijker zoeken jouwe de mijne gedachten spinnen verhalen voor rode oortjes jouw glimlach verraadt je de mijne doet er niets voor onder ook al ben je met hem vinden steeds opnieuw jouw ogen de mijne uitgebreid stift ik mijn lippen rood in het voorbijgaan knipoog je en sla…

Stil, er ruist een zachte wind door de kruinen Stil, een roep van ver laat zich horen Stil, hoor je de zee bruisen achter de duinen Stil, luister naar dat carillon in een toren Ergens zingt een vogel in de bomen Ergens klinkt een vrolijke kinderlach Ergens zit een paartje op een bank te dromen Ergens, zomaar op een mooie pinksterdag.…

Als een kompasroos zonder noord pijl zoekend in de verte naar een onbekende weg zoals jouw vaders vader voor jou Een innerlijk geweten dat steeds tegen je zegt dat jouw verlangen de grenzeloze ruimte zoekt en jouw liefde door de muur van de angst heen breekt, dat het ochtendlicht de nacht een halt toeroept en hij jou als het donker…

tussen spiegel en evenbeeld brak deze nacht het hart in dwarsverbanden die er wel zijn maar elkaar niet kennen als het deel dat nog niet bloedt en de rest zonder hoop op dromen tegen het licht van zilverwolken…

Zon in de morgen geraakt gaat zij open en groet hij de lotus. Een fontein is hij... tintelend licht op haar huid dorstig haar lippen. Zichzelf vergeten stroomt hij door al haar dalen de zee tegemoet. De schaamte voorbij drinkt zij de eeuwige bron zo blijft zij nergens. Stamelend schreeuwend klanken van over de grens klinken zij…

hoe schuldig is het kind als de streling het kleine lijf wakker maakt het weerloze hart ontkleedt hoe intens is de zee als de kleine boot verloren en verward in ongrijpbare stormen verdwijnt hoe brandbaar is de wanhoop als de man zoveel later weet dat het kind onderhuids naar liefde zocht…

Gedachten komen en gaan vanzelf. Wie denkt gedachten te bezitten, zal geen goed idee meer krijgen. Liefde ontstaat spontaan, in wie met open handen durft te staan. Wat eeuwig is zal eeuwig bij ons blijven.…

De sestina - een gedicht van zes coupletten met elk zes regels - stamt uit de 12e eeuw. Zie onderaan voor de compositiedetails. OVER BOEREN EN VROUWEN Dit is het verhaal van vijf boeren Die kicken op eeuwige trouw Om die te bewijzen Kiest ieder een vrouw En laat zich als lammetje voeren Naar zevende hemels en roemrijke prijzen (Herman…

ik weet dat je handen er zijn maar mis in pijn hun strelende vingers het zachte raken in onverwacht kippenvel maken als ik even niet kijk ook jouw stem is vaak bij me de woorden komen steeds dichterbij als zelfs je ogen gaan spreken dan breek ik in mijn liefde voor jou…

Een schip vaart zijn haven binnen, elke dag opnieuw. Een storm breekt los, het schip slaat op drift. Het schip zoekt en zoekt maar vindt de haven niet. Het schip ontdekt nieuwe gebieden, maar mist zijn eigen haven. Het schip blijft zoeken en vindt zijn beschadigde haven. Het schip brengt nieuwe kennis mee, waarmee ze de haven herstellen…

jij plukt bloemen lacht hun kleur wiegt samen vrijheid op het land zet de wind naar je artistieke hand met adembenemende gebaren jij daagt uit in een snaaks toegeven verschalkt ondeugend de buit iedere trede op jouw trap van geluk is een blijde weg naar de hemel nog steeds zien wij in de zon van elkaars blik het warme licht van…

in een lange teug grijpt de adem bij de keel, het slikken van honger lijkt tot gewoonte te strekken en zelfs het avondlicht schuift bij de gedachte aan nacht en zoet als wederkeren tot zij aan zij geef vingertoppen nog een kans in zachte streling gedompeld schuimt met stille golven langs draden onder stroom het tij…

Liefde zonder enige mogelijkheid tot ontsnappen Is een zware last om te dragen, zelfs voor monumenten. Weten die tortelduifjes dat wel? Of doe ze maar wat? Pure roekeloosheid op sleutelmomenten In hun prille leven. Steeds meer lees je over bedrog en het gekonkelfoes, de leugens en de intriges. Zouden er daar ook van die sleutelhangers…

vandaag lopen de sporen niet naar behoren zij wijken zover wij kunnen kijken bloemen reiken hun mooiste kleuren maar deinzen als wij ze willen keuren zelfs het licht heeft iets onbestendigs in licht bewolkt schijnen lijkt blauw te verdwijnen mijn woorden raken jouw snaren verkeerd laten stilte weer dansen op vermeende dissonanten…