begin gewoon een potloodpunt te slijpen pak dan een vel papier en formuleer op zo'n manier dat elke dame, heer en jong en oud je boodschap kan begrijpen daarna laat je de woorden rustig rijpen zo geven ze vanzelf je leven weer heb je niks meegemaakt, dan fantaseer je wat, en breekt je punt, dan ga je tijpen beperk je tot twee rijmklanken…

Schrijf gedachten in de lucht gekrast in het geheugen als woorden op het natte strand Schrijf woorden op papier als negatieven van gevoelens die gedachten waren…

TREKT MEER DAN EEN MARSZEIL De wind in de zeilen Om Baltische granen Met Fisherman’s tranen Nog honderden mijlen Schrobben en dweilen Blakte, orkanen Schuim, oceanen En koortsachtig ijlen Dan iedere gedachte Aan huiselijke nachten Wegspoelen in kroegen Met willige wijven ‘t Verlangen verdrijven Om dan weer te zwoegen Het fluijtjen…

Geen navolger ben ik, die Zoals zovelen van zijn tijdgenoten De woorden van een Byron Tot zijn voorbeeld heeft gegoten. Ik creer mijn eigen werk Ik barst van inspiratie Ik wens niet te verworden Tot dichter van een natie. Ik prijs hierbij den dichters onvermogen Om te komen tot verwoorden van gevoel En niet in beelden wil ik spreken…

Westhoek, vergeten land Waar de poëten wonen Samen met hun demonen Stikkend in ‘t Vlaamse zand Stemmen als Brussels kant Dichten op zachte tonen Zingen van doornenkronen Ieder kruis jankt er en brandt De Leie is een Eufraat Een Tigris stroomt er niet De Hof kent men van horen En zeggen, niet van zien Daar waar het godslam blaat En…

kleine zeemeermin het zeezout glanst op je huid teer monumentje…

Een goed gedicht begin je met een leugen. Je opent met een compliment, een klacht en wekt de indruk dat al alles is bedacht. Je schrijft het op als steun voor je geheugen. De lezer? Die geniet met volle teugen. Zijn ogen puilen uit, hij huilt of lacht, telt op z'n vingers, dit is pas het acht- ste vers, nog zes om zich op te verheugen.…

Tijdens de Gouden Eeuw der Lage landen Kon je de dieven, klaplopers en hoeren Tegen betaling treiteren en beloeren Naar hartelust, dat gold voor alle standen In ‘t Rasphuis zocht de leiding naar verbanden Tussen heropvoeding en het beroeren Van zielen door die stevig in te snoeren Door geseling, of door een merk te branden In huid. Gebruikte…

sprak ik gisteravond tot een man oud klein grijs gedrongen op het VSB Poëzieprijsfeest in De Rode Hoed bent u niet de dichter Louis Th. Lehmann die ik zo bewonder vooral om zijn zeggingskracht waarachtig gevarieerd en heel bijzonder hij draaide zich om en ik stak schielijk mijn hand uit terwijl hij aarzelend ja schudde en daarbij licht…

vallen vanuit hun oorsprong alles behalve toevallig samen met die van de mensheid lopen over van diepe inzichten omtrent de ware aard van beestjes tot knorrepotten zie de uitkomst van steekproef één die met de meest geknede doorsneepoëet herkenbaar aan paranoia acuut ontstaan tijdens samenzwering van tal van vrouwen langs wegen in woestijnen…

Vanaf de groene Neriton staar ik op het schelpenstrand, bijenwas en lotusbloemen draag ik in een tas. Aarzelend volg ik de meeuwen, daal de marmeren trappen af en luister zwijgend naar de stemmen van mijn innerlijk beraad. Roerloos wachten hier de schepen aan de rand van zekerheid, Stom en Doof zijn mijn bemanning Duisternis heerst in…

LOOS GEFIEDEL BIJBELHEIBEL Wie zich met haring spijst Hem zal geen kwaad genaken Hem zal de dood niet raken Totdat hij is vergrijsd ’t Lukte de reder niet Zijn vrouw zwanger te maken Onder het huwelijkslaken Naar tarbot rook die griet Anna, ‘gramstorig grauw’ Baarde hem wel een zoon Ach, toefjes blauwe lucht Hoe drijft God in het…

onbeweeglijk stil stoft het op planken van boeken soms vliegen de blikken nog wel eens over de kaften eens trots gelezen boeken waar de schoonheid in gekerfd staat verloren tastend staan ze in de schemering van de herinnering…

We moeten de woorden platslaan de zinnen in stukken hakken de wilde gedachten ketenen de kleuren in betonijzer vlechten. Laten we vooral niet overdadig zijn en zeker geen champagne over onze polders spuiten, laten we bepalen wat èchte poëzie is: een kaalgeschoren idioot in een dwangbuis een kwijlende mond boven een kotsbak het litteken…

gisteren spraken woorden ze fluisterden soms ook of misschien werd de wereld op dat moment wat stiller er werd bemind, gehuild, gelachen in jonge en oude, rechte en scheve gezichten net zolang tot ieder geluid de honger vond zonder schaduw of verlies van golvende huid en ik dacht nog zou dit nu poëzie zijn voor of achter zonsondergang…

dees morgen keek ik even naar het witte laken met poedersneeuw geweven de zon wellevend deed de fragiele dons wegwezen na luttele seconden zag ik een hond voorbij gezwegen waar is mijn bril gebleven? toen zag ik er was een gedicht geschreven koest liggen af…

Oh Pablo, op dit strand reed je een levensgroot paard uit papier-mâché en streelde je aangespoelde boegbeelden. Oh Pablo, hoeveel scheepjes en berichten zond jij in flessen naar de hopelozen? Hoeveel postkaarten kreeg je terug uit exotische landen? Oh Pablo, de klokken tikten terwijl je met vaste hand door de branding manoeuvreerde.…

Sinds ik dagen tussen letters verbleven had, bleef het onvermoeden op mijn open registers zeilen. Mijn hart liet geen hart koud en mijn handen waanden zich ineens deel van een nieuwe schepping. Een woud van sensaties kwam aan de oppervlakte van mijn tast drijven, als een fles met een boodschap. Het vermoeden in mijn vingers reageerde met…

ontwortelde haren schrijven hun geschiedenis hoofdzakelijk in het brein van de dromerige scribent intrinsiek blijft het zwart met wat grijze nuances zichtbaar, niet leesbaar als spinselen in de nacht zelfs de maan staart zich blind op de toelichting inkt schrijft wit in het blauw en daar blijft het bij…

In mijn hersens- feest, ik loop op dons Ik ben een vrije dichter, ruim van geest Evenveel engel, als demonisch beest Ondanks de grote liefde tussen ons Ben ik alleen in fijngevoeligheid Zo eenzaam als een huismus op een tak Sinds vader ging en niet meer tot mij sprak Snak ik naar warmte en genegenheid De sabelslagen van mijn moeders tong…