Tussen licht en duister loopt een schemergrens. Hoorbaar, in zacht gefluister van ieder mens. Jij goed, jij slecht, drager van schuld. Jij fout, jij recht, in onschuld gehuld. Bevroren prikkeldraad, ommuurde waarheid. De laatste dageraad die licht en donker scheidt. Op de dag der wrake is angst een voorteken. En wie is zonder verzaken,…

De kerk uit de jeugd van die vent Het Huis waar wij ’s zondags verbleven De lucht was voor tachtig procent Van mirre en wierook vergeven Die vent in de kerk uit mijn jeugd Hij leidde een stichtelijk leven ‘Beschermer van alles wat deugt’ Zijn ambt werd kritiekloos vergeven De jeugd van die vent in de kerk Bezoedeld door handen die kleven…

de kerkbank absorbeert gevoel lichte schijnheiligheid geurt als wierrook rond hun aureool samenzijn verplaatst zich, als het lied een koorrijk hallelujah brult dan lukt het wel want vandaag is deze kerk gevuld buiten school de kou in eenzame hoeken maar hier binnen is het warm komt allen tesamen vier de hoogtij van een oud verhaal…

Een gesmoord lachen in avondrust terwijl feeksen sluiers plukken voor magiërs zonder gelaat regent stilzwijgen neer op het papieren strijkorkest de fagotten wenken hem terug ergens zwenkt een vogel zijn aftocht tegemoet de strijkers wikkelen al strengen om hem te binden zijn tong is rap en zwierig voorop in de bonte maskerade draagt…

Met de eenvoudigen woon ik als een schamel struikje aan de boorden van het verstand de oude bomen hier overheersen het bospaneel ze broeden op slangeneieren langs het lome pad zijn de dagen verlaten stranden verschroeid zand vol littekens soms, heel even, tilt een milde regen van herkenning mij in het ritme van de vergezichten veegt…

afzien is zijn de mens lijdt dikwijls barre ontbering daarvan veroorzaakt hijzelf ’n groot deel soms trekt hij daaruit nog tijdig lering en krijgt zo de zaak weer op de rail fysiek lijden aan een gemene kwaal vraagt echter een heel andere moraal wie de idee beslist ver van zich werpt dat de geest door lijden wordt gescherpt verwerpt…

Daar zijn we weer mijn tweelingbroer Wat lijken we toch op elkaar Al zit ik steeds aan deze kant En jij zit altijd daar We elimineren dissonanten Uit een eigen maatschappij Eigenlijk is er niet één verschil Tussen jou en mij. En toch. Ik ben goed Jij bent slecht Jij heet dader Ik volg het recht We spioneren en we liegen Dansen…

Zij droomt zich dolend en bedroefd door gouden bergen en dood hout, de eens bewaarde talisman kan zij nergens verbergen en op het pad waar zij schoorvoetend gaat ziet zij de poppen van geluk die zij ooit spaarde maar nu in duizend stukken slaat. Terwijl de talisman echo-lacht in haar oor ontwaakt ze met een nieuwe besef dat zij geluk…

Kwam bij je aan in de avond ging bij je binnen in de nacht kuste je vaarwel in de ochtend samen korter dan een dagronde maar geen seconde was het zonde…

we zijn een erg puriteins volkje zelfs de mooiste venusberg noemen we schaamheuvel het kruis onze derde oksel of nog wat preutser ons ‘ondertussen’ maar ondertussen willen we wel alle in het donker grauwe poesjes stiekem knijpen of kussen…

Zo jammer, dat we openheid op het laatste plan zetten, zo triest, dat we moeten schermen met grofheid, zo ellendig dat we eerlijkheid geen ruimte geven, zo jammer dat er geen plaats meer schijnt te zijn, voor liefde.…

Pas wanneer het water letterlijk aan je lippen staat weet je pas, hoe vrijheid smaakt.…

Ver van onze buitengrenzen, in het epicentrum van het verstand, ligt de remming van de mensen, onzichtbaar aan de buitenkant. Het is een ontweken verwijt van een ontketend geweten. In schaamteloze onzindelijkheid van hen die naamloos heten. Welgelegen is elke geboden kans. Wij dienen slechts onszelf ter ere, onbekommerd in beschonken dans…

De dominee die de emoties van mijn verwarde moeder onder controle hield duldde geen pottenkijkers tussen de wijkende muren van de oude boerderij nam hij een ei mee uit het kippenhok in kale vleugelslag verloor hij zijn veren verliet hij de hoeve op zijn kreupel paard.…

er komen zeker dagen dat het mée laten stromen niet mijn koers zal zijn ik wil mij verzetten bij de eerste tekenen van ontrouw aan mijzelf zal de lucht betrekken krimpt de zon in mij zal ik moedig kunnen zijn niet schuilen in een bunker? de storm van verandering vraagt om standvastig zijn…

onmacht verscheurt maakt klein onzichtbaar het leed ondragelijk onuitputtelijk vechtend tegen de gevestigde orde die niet thuis geeft dralend wordt je zijn ontmanteld zodat het ieder ander ontgaat tot de stilte onhoudbaar is…

Wie is schuldig? Wie de moed heeft werpt de eerste steen. Het kalme water schrikt met een doffe kuch. De rimpels vluchten in alle richtingen uiteen. Weldra keert de rust weer terug. Water is geduldig.…

dit is de ultieme romantische toespraak ik heb geen verlangen om te worden zoals jullie je bent als een wortelstok in de lucht als je gaat zal ik je niet missen ook niet als kiespijn hang je geloof maar aan de kapstok kom je dan zal ik niet opkijken – je aanwezigheid brengt me niet in beroering merk ik je niet op blij – daaromtrent…

Alle dagen voegen zich naar de avond, vroeg of laat. Onbuigzaam recht wordt ooit rond, goed of kwaad. Een individu gaat ongemerkt op in de menigte van het volk. Op een voorbestemde dag, hier en nu, blijkt ijdele trots een roze wolk. Streven naar meedogenloos geluk en nauwelijks tijd voor elkaar. Ach waarom ook, onder druk wordt alles vloeibaar…

Hypocrieten kwartjesvinders volksverlakkers geef ze maar een naam wie kent ze niet iedereen heeft toch wel eens last van zulke van die hele echte ? als jesuita…