Voeten geaard Opzwepende klanken Armen wild zwaaiend De kaken ontspannen Ogen gesloten De angst om te vallen Wankelende benen Steeds weer de controle Fases van trance Het ontstaan van extase De muziek stopt Als een beest ga ik neer Mijn schokkende lichaam Het totale genieten…

Mijn handen beroeren het ivoor maar ik tast naar ebbehout jouw ebbehuid beroert mij Vlak onder je afro-kapsel ( een zoete bos vioolsleutels ) bij het allerlaatste krulletje dat nog zacht naar cocos ruikt daar ontrolt zich mijn toetsenbord dat ... stippelt langs je lange nek tussen je als zwanenvleugels opgevouwen schouderbladen…

Rokerige ruimte, glasgerinkel aan de bar donkere hoekjes, gelach, mompelend gepraat het kleine podium, ‘n geelrood verlichte vlek de zachte tonen van een aangeslagen gitaar zwellen aan, een slow blues wordt ingezet ingehouden tikken vanaf een drumstel, bastonen vallen in, zachte dreunen in je borst plotseling de smartelijke kreten van de zanger…

als ik muziek hoor spelen in het centrum van een stad sta ik daar verrukt te kijken aangetrokken word ik door een orgeldraaier op de hoek van een straat een fluit, viool of klarinet met spel, gezang en dans ook daar vind je me weer…

Träumerei vult mijn ruimte in; een verleden rijk in vierhoekig steen waar spel tussen toets en snaar soms tegendraads doch vaker gemeen op Schumann’s geschreven noten vaart zo nu en dan licht kabbelend op een oceaan van kwetsbare stilte waaraan klanken gewend lijken en harten zich langzaam ontdoen van kilte de melancholie in het dragend…

Pure geluiden uit vurenhout, nu eens fel, dan met zoetheid verrijkt, vormen een ware klankenwoud als de virtuoos haar snaren bestrijkt. Gevoelens vloeien van blij tot verdriet, dan weer van nietig tot krachtig Gedachten van stoer tot durfniet volgen verlangens van teder tot machtig. Het is niet in woorden te omschrijven wat vier snaren…

zangerig een stem zachtkens zoet van toon in mij zegt uw liefdezang…

hoe zuiver was je lentelied teder van toon en vastberaden in de liefde zoals mijn vroege vogel zong je stokte tegen zomertijd alsof de schoonheid van je lief je al je adem nam te kwetsbaar over zo veel liefde later met diepe klank, doorleefd de pieken en het dal het late bloeien in de herfst voorbij het verre schamen maar winter kwam…

Een man in het zwart voor het plaatselijke Sinfonietta is één en al stilte net zoals het publiek Hij kust zijn Stradivarius uit 1702 Zijn liefde in zijn nek Pernambuk in zijn hand Het woeste geweld op de snaren doet paardenharen knappen Met zijn viool is hij één Een grootse emotie Hij komt in mijn ziel Ben niet meer dezelfde Hij…

aarzelend vechtend tegen verlokking van blijven liggen blijvend slapend tegen haar zij aan waarom de dag in? voelend tokkelend tegen huid van haar dij die soepel deint beseffend genietend tegen en met elkaar zij beroert ook mij spelend luisterend in nakend licht naar akkoorden van vlees…

Daar staat zij gespannen als een veer wachtend op de musici om haar heen, die de strijkstok geheven haar ziel zullen beroeren en haar lichaam tot leven zullen brengen ijl is de eerste aanzet op de snaren. Zij strekt haar armen hoog, de handen als kelken rijken naar de hemel het hoofd trots op de ranke hals neigt deemoedig gemengde…

met dank aan R.J Stips door de tunnel richting brug iets voorbij de stallen van van Gend & Loos schuin tegenover het grote postkantoor daar oefende de jongens van 'SUPERSISTER' op een etage achter gesloten gordijnen want;'SHE WAS NAKED'…

Als de klanken van de contrabas kleurt de hemel laag in duisterpaars, omringde wolken donkergoud van toon houden de ondergaande zon gevangen, die fel natrilt , een ijle vioolstreek. Op halve maat verdwijnt het licht achter de horizon, en brengt verlangen om gedachteloos te zweven naar de nacht.…

ik streel zacht de stilgevallen vleugel verleid de toetsen tot een melodie met klanken van een sprookjessymfonie in jubel om het vieren van de teugel verzin ik vingervlug een lichte tune voor ‘t gedicht en proef de tinteling in klingelklokjes, de zindering van zomerrokjes in ’t weidse groen aan het venster landen kleine guiten die op de…

De koren zingen opmerkelijke liederen de langere frasen mooi gebonden, van dromerige componisten en volgen verenigd hun hart.. jaarlijks terugkerend in het concert. Ze weten met engelengezangen de menigte onder leiding te doen zwichten, vertellen de wereld opvallend stijlvol een samenvatting van de mooiste momenten van hun enige zang,…

de melodie van mijn gedicht groeit in de adem die ik voelbaar leg tussen het spreken en de aarzeling het voelen en weer doven wanneer ik vrij ben voor het zingen van de tekst mogen de golven van de woorden terugslaan op een stroeve kust ook mijn verlangen naar de wind die beukend op komt steken en even later strelend zacht de lentegeuren…

de storm in haar gestild handen ineengestrengeld het ritme van de kaseko ruist in haar bloed de stem van Lieve Hugo je tong in mijn neus je tong in mijn oor glimlacht tot schaterlach je draait me zo van links naar rechts de smaak van chocola kleurt in haar ogen de geur van old Spice weerkaatst in haar hart…

De klarinet strooit zijn gecomponeerde klanken, over bergen uit gestrekt als groene weide, waar leven verborgen is, in rivieren diep, door het heelal. Meezwenkend, op de vleugels van een adelaar, genietend van lucht en licht zwevend als een los gekomen ziel vrij van het aardse bestaan. De vertrouwde melodie, adagio met lichte en donk,re…

als de dood dichtbij komt en liefde verder weg schuil ik, mijn vriend daar waar de schoonheid woont mijn hart een plek aangeeft waar kracht is terug te vinden brengt de muziek mij bij de bron ontroering bij het leven…

Deze morgen hoorde ik Schumans Fantasie Op. 73 pour hautbois et piano (voor hobo en piano) 'Jouéz hautbois, résonnéz musette' eindelijk verklaard: het was mijn veertiende december en wij stonden op de trappen van het Leids Station met onze scholen, een Kerstsamenzang…