hebt je vleugels geschikt met wat over was van je verenpracht wist je klaar voor de lange reis al vele jaren voorbereid in afscheid ben je uitgewuifd vol gratie vloog je naar de zon keek nog een keer vluchtig om…

ik streel de steen voel verbondenheid raak zo mijn frustraties kwijt het is geen monoloog in zonder woorden samenspreken heeft hij zijn warmte afgegeven chinese muur of boeddha’s buik het maakt niet uit wij gaan voor rust en tijdloze standvastigheid…

als de kraai landt om zijn prooi te verschransen komen weer de oude angsten blijven schaduwvingers aan je plakken alsof zij jou voor altijd willen pakken komen donkere fantasieën en duistere dromen boven is je balans en rust vervlogen vluchten kan niet meer met een been in het graf omarm dan de angsten met je warmste lach…

waar zijn de parolen waar ik niet bij kan komen door een stremming liggen zij verscholen achter een ontastbare muur die zorgt voor struikeling of moet ik zoeken binnen een duistere stagnatie van een luchtkasteel? achter iets vaags waar zo’n gebied sprankelt en van alles toezegt ik bereik geen beloofd land komt het misschien omdat…

Aanzwellende stortvloed overstromend land schreeuw het uit dreunend galop dan machtige paarden verlamd van angst Aurora Kretenzers hoe lang nog Zwaard blijf je razen…

de stenen voelden warm aan in hun teruggetrokken groeven het metselwerk was half vergaan maar de muur is blijven staan ik zag woorden van de tijd in overleven opgeschreven raakte aan emoties van het vroegere in herbeleven las de eeuwen uit het boek dat generatieslang is bijgehouden ben een geworden met getrouwen vanaf het…

de vleermuis en een glazen kat schedeltjes van ratten ik had van alles wat nam de donkere schaduw van het pad een paar lijkbleke skeletjes ging er snel mee aan de slag mijn raven zaten op hun tak te rouwen maar wisten vliegensvlug de restanten te verstouwen het elixer gloeide maanlichtgeel fonkelde wat sterrenpracht ik roerde het…

Zij schildert in het wit samen met haar dochter dansend op de ladders van vertier op de sporten van het gebroken wit. Onder de tooi van alle jaren sausen zij de vlekken weg op smetteloze muren van de argeloze passen in hun simultane streken. Onaantastbaar, de strijd in elk seizoen met schmink bestreden tegen de bederf van hun tijd…

Tijd zegt mij in niet mis te verstane woorden dat ik terwijl de nacht mij aanmoedigt mij zeer onverstoorbaar Hoewel uren voortschrijden niet echt zeker van de tijd zeer gedachteloos. Hersen- spinsels negeer ik, daar slechts tijd de toekomst bepaalt Geen gedoe aangaande dood de schim die zich onderhuids inwendig zich bevindt Wie weet…

nog spreken mij de stenen toe als ik ze raak in voeg en groef hun bestaan is langs ons heengegaan we hebben ze niet eens zien staan in woord en beeld ligt alles opgeslagen alleen bezitten wij geen reproductiegave maar in voelen spreken alle talen komen herinneringen onze kleur en warmte halen…

de spiegeling van haar ziel reflecteert niet in haar ogen een waas van ontoegankelijkheid verhindert een klare kijk op wie ze is ze ziet het niet totdat ze plotseling ontwaakt en weet dat het de ander is die zichzelf spiegelt in haar…

het wortelde diep maar was nooit opgeschoten in de weelderig bloeiende tuin pas toen zon en warmte het genadeloos lieten afweten ging het onderaardse leven schuin vuurrood knalde zonde door regenstorm en kou hemelsblauw bruuskerend met ontrouw toen het hellevuur de eigen pijn verbrandde en doelloos strandde doken de wortels weer…

Landen waar ik nooit ben geweest. Mensen die ik nooit heb ontmoet. Situaties na mijn overlijden. Tijden voor mijn geboorte. Gebouwen die ik niet ken. Droom ik? Maar ik wil helemaal niet dromen! Wordt er soms in mij gedroomd? Door wat of door wie dan wel? Waarom? Hoe?…

er waait onrust in de bomen bladeren krijgen geen respijt jachtig strijdt het licht met donker in deze vreemde tijd mensen zoeken warmte bij een gezellig vuur verjagen kou tot in het late uur deuren en gesloten luiken houden magie en geesten uit het duister buiten die ‘s nachts feesten tot de zonnewende als licht zijn krachten…

uit de modder groeit de lotus naar het licht als het gelaat van een beminde die opziet naar de maan…

gordijnen bewegen zonder lichte tocht het tikt en kraakt waar je ook gaat beladen is de stilte met een hoge toon herkenbaar zijn wat elementen uit een droom er is aanwezigheid in het wachten met ingehouden adem voel ik gespannen krachten nog kan ik niks raken heb geen mogelijkheden om contact te maken met een wereld zo dichtbij…

de bewustheid van een ander bestaan projecteert nu al kristallen schaduwen naadloos transparant en zonder kleuren voorouders wachten lange eeuwigheden waar ooit ik ook wacht op mij misschien zelfs doen wij dit samen…

jij ontbladerde tot spriet waar was toch die leuke griet gebleven weg viel het zachte ruisen alleen in strak kon nog karakter huizen al in de zomer kwam het eerste geel nog had je groen genoeg pas later herfstte jij in volle zon toen de deformatie echt begon standvastig als jij was kleedde jij je bast met positieve kleuren…

Hier, in onze tuin. Gewoon, zoals zo vaak. Ik zit alleen en doe...niets. Het begint te waaien. Bijna onmerkbaar. Zacht als strelingen. Ineens verschijnt rust. In mijn centrum van onrust. Onaangekondigd. Alledaagse geluiden verstillen. Stemmen van de straat. Gekras van torenkraaien. Gezoem van bijen. Fluisteren van bladeren. Mijn hart luistert…

We dwaalden eenzaam met z’n tweeën alhoewel we reeds vertrokken waren toch raakten we elkaars harten aan, met doel onze geur in een moment van de toekomst te polijsten, ontdaan van willekeur. Het korstig grind ontlokte zinnen uit elke tred, uit iedere kiezel ontsteeg een fragment van een geprojecteerd beeld op het geparelde doek van de…